even een bakkie thee doen
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
17 Juni 2008 | Thailand, Bangkok
17 juni 2008
De weg klimt en klimt tot ik letterlijk in de wolken ben. De miniscule druppels mist laten een dunne vochtige laag op mijn gezicht achter. Onder me het vertrouwde geluid van mijn brommer die, nu ik langzaam rijd, zacht lijkt te spinnen als een kat. Dat, de krekels en de wind die zacht langs mijn oren suist zijn de enige geluiden om me heen.
Ik ben op weg naar Mae Aw dat helemaal in het noorden van de provincie Mae Hongson ligt en het laatst overgebleven KwoMintang-dorp in Thailand is. Het ligt in de bergen aan de grens met Myanmar en nu ik op ongeveer 1000 meter hoogte zit daalt de temperatuur met elke bocht die ik neem.
Kilometer na kilometer rijd ik door een dicht woud tot ik dichtbij Mae Aw kom. Hier hebben de bomen plaatsgemaakt voor akkers. De rijst is niet lang geleden geoogst en een tweede oogst wordt net aangeplant. Kleine stukken akkers zijn al beplant met de bijna fluoriserend groene sprieten die zo fijn zijn dat het op de een of andere manier het woord fluweel aan me opdringt. Paarse bloesem langs de weg maakt het tot een stukje paradijs. Nu is het alleen nog wachten op de zon.
Hoe dichter ik bij Mae Aw kom, hoe vaker ik borden langs de weg zie met "accident ahead", maar het enige dat erop volgt is een zomerpaleis en een klein dorp dat wellicht er per ongeluk is ontstaan, maar waar de mensen zelf zeker niet ongelukkig kijken....
Mae Aw staat bekend om zijn Chinese karakter, de theeteelt en de prachtige omgeving. Ik lees in de LP dat de mensen er stug zijn en dat ze je het liefst negeren, maar overal waar ik kom lachen de gezichten me vriendelijk toe. Misschien omdat het buiten het seizoen is, ook al zag ik tijdens rit hier naartoe songteau na songteau met toeristen langsrijden. Ik had verwacht dat ik hier meer toeristen dan lokale mensen zou zien, maar het tegendeel is waar. Ik hoor later dat het waarschijnlijk rafters waren die alleen naar Mae Aw komen om van daaruit de tocht op de rivier terug naar Mae Hongson te maken.
Ik stop bij een van de theeshops waar ik onmiddelijk aan een tafel wordt gezet terwijl de eigenares thee voor me maakt. Drie verschillende potten thee krijg ik op tafel: jasmijn, ginseng en Duoung thee. Deze laatste wordt hier geteeld en is te koop voor 2 euro per kilo. Ik kies uiteindelijk voor de zalige Ginseng thee die tien keer zo duur is, in een zakje van honderd gram. Het regent weer, dus haal ik mijn zak computer uit de tas en schrijf en geniet van de kannen thee tot het weer droog is.
De rit terug gaat snel ondanks dat ik constant op de rem sta om de stijle weg naar beneden te kunnen bedwingen. Donkergrijze wolken hangen over Mae Hongson; ik vrees dat ik niet veel meer kan doen vanmiddag. Geeft niets, was prima zo.
De weg klimt en klimt tot ik letterlijk in de wolken ben. De miniscule druppels mist laten een dunne vochtige laag op mijn gezicht achter. Onder me het vertrouwde geluid van mijn brommer die, nu ik langzaam rijd, zacht lijkt te spinnen als een kat. Dat, de krekels en de wind die zacht langs mijn oren suist zijn de enige geluiden om me heen.
Ik ben op weg naar Mae Aw dat helemaal in het noorden van de provincie Mae Hongson ligt en het laatst overgebleven KwoMintang-dorp in Thailand is. Het ligt in de bergen aan de grens met Myanmar en nu ik op ongeveer 1000 meter hoogte zit daalt de temperatuur met elke bocht die ik neem.
Kilometer na kilometer rijd ik door een dicht woud tot ik dichtbij Mae Aw kom. Hier hebben de bomen plaatsgemaakt voor akkers. De rijst is niet lang geleden geoogst en een tweede oogst wordt net aangeplant. Kleine stukken akkers zijn al beplant met de bijna fluoriserend groene sprieten die zo fijn zijn dat het op de een of andere manier het woord fluweel aan me opdringt. Paarse bloesem langs de weg maakt het tot een stukje paradijs. Nu is het alleen nog wachten op de zon.
Hoe dichter ik bij Mae Aw kom, hoe vaker ik borden langs de weg zie met "accident ahead", maar het enige dat erop volgt is een zomerpaleis en een klein dorp dat wellicht er per ongeluk is ontstaan, maar waar de mensen zelf zeker niet ongelukkig kijken....
Mae Aw staat bekend om zijn Chinese karakter, de theeteelt en de prachtige omgeving. Ik lees in de LP dat de mensen er stug zijn en dat ze je het liefst negeren, maar overal waar ik kom lachen de gezichten me vriendelijk toe. Misschien omdat het buiten het seizoen is, ook al zag ik tijdens rit hier naartoe songteau na songteau met toeristen langsrijden. Ik had verwacht dat ik hier meer toeristen dan lokale mensen zou zien, maar het tegendeel is waar. Ik hoor later dat het waarschijnlijk rafters waren die alleen naar Mae Aw komen om van daaruit de tocht op de rivier terug naar Mae Hongson te maken.
Ik stop bij een van de theeshops waar ik onmiddelijk aan een tafel wordt gezet terwijl de eigenares thee voor me maakt. Drie verschillende potten thee krijg ik op tafel: jasmijn, ginseng en Duoung thee. Deze laatste wordt hier geteeld en is te koop voor 2 euro per kilo. Ik kies uiteindelijk voor de zalige Ginseng thee die tien keer zo duur is, in een zakje van honderd gram. Het regent weer, dus haal ik mijn zak computer uit de tas en schrijf en geniet van de kannen thee tot het weer droog is.
De rit terug gaat snel ondanks dat ik constant op de rem sta om de stijle weg naar beneden te kunnen bedwingen. Donkergrijze wolken hangen over Mae Hongson; ik vrees dat ik niet veel meer kan doen vanmiddag. Geeft niets, was prima zo.
-
25 Juni 2008 - 10:52
Hetty:
Hoi lieve Kitje,
Volgens mij ben je al aan het verthaisen!!!!
Lees je je eerste zin nog eens!!!
Ik wil ook zo theedrinken.Ben steeds een beetje jaloers in de goed zin van het woord.
Liefs van je oude moeder -
25 Juni 2008 - 13:39
Hoi Kit,:
Het klinkt allemaal geweldig een groot avontuur. Je schrijft zo dat je ons lezers echt meeneemt.
gr. Linda -
02 Juli 2008 - 14:27
Michiel:
Hoi Kit,
Daar zit ik dan met een bakkie echte Hollandse koffie in een klef warm en regenachtig Nederland... Dan toch liever theedrinken.
kus, Michiel -
22 Augustus 2008 - 11:16
Fred:
hee kitje ik zit op messenger dus we kunnun!
dikke zoen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
