You are being served

Ja, het lukt dan toch eindelijk vanochtend naar het internetcafé te gaan en ik krijg een hoop gedaan en dan toch ook weer niet. Ik heb alle gerechten van het menu naar het Vietnamees gezet en dat heeft een hele hoop tijd ingenomen. Er moet nog veel gebeuren. De indeling, de Duitse aanpassingen, Wat er nog ontbreekt in het Russisch en de foto's. Dat is vast nog wel een dag tijd. En ik heb niet altijd zin om mijn vrije ochtend daaraan te besteden.
Maar goed vanochtend gaat het lekker en gelukkig herinner ik me op tijd dat ik gisteren beloofd heb brood te halen voor een stel toeristen, anders had ik ze vanmiddag teleur moeten stellen. Ik haal er drie, ook een voor mezelf en rijdt na een korte stop thuis door naar het restaurant. Daar zitten al mensen aan tafel en daar ben ik blij om. Goed voor de eigenaren.
Ik kan dus meteen aan de slag.

Vandaag kenmerkt zich wederom door wat we niet hebben. We hebben weer niet genoeg watermeloen, geen cocosnoten, we hebben geen cocktails en nog akeliger, geen Red Snapper. Dat had op zich niet een groot probleem moeten wezen, maar werd het wel gewoonweg omdat ik geen Vietnamees spreek en de eigenaar geen Engels. Mrs. Huong zegt ok op alles wat ik zeg maar luistert eigenlijk nooit. Hahaha.

Het voorval begint met vier mensen die ik gisteren bij het grote bord voor heb gesproken en tegen wie ik heb gezegd dat ik over 1 of 2 dagen ook een Duits menu zal hebben. De man komt binnen met aankondiging dat hij NU het Duitse menu wil zien. Ik vertel hem dat het nog niet klaar is, maar dat hij de onofficiële versie gerust mag zien. Hij lijkt bij voorbaat al geïrriteerd. Gisteren trouwens ook al, een moeilijke man om mee om te gaan. Het is er zo eentje die alles heel bot zegt en dan om zichzelf moet lachen alsof hij grappig is. Maar eigenlijk is hij gewoon alleen maar dwars en sociaal gehandicapt. Ik heb medelijden voor de twee Vietnamezen en de Zweed die bij de groep horen.
Goed, ze bestellen. Tot daaraantoe gaat alles goed. De Duitser heeft zin in vis en ik noem een aantal vissen op die we klaar hebben liggen. Nee, Red Snapper wil hij hebben, dat kent hij nog van eerder en dat was hem zeer goed bevallen. Ik vertel hem dat een Red Snapper wel duurder is dan de vis per kilo die op de kaart staat aangegeven en dat vind hij geen enkel probleem. Wat krijg ik bij de vis?, vraagt hij.
Standaard is het rijst, antwoord ik. Nein, antwoord hij resoluut. Frietjes? Nein. Aardappelen? Nein. Ik kijk hem vragend aan, geen idee wat hij dan wil. Groenten, zegt hij. Ok, prima. De groenten. Dat hij zich er maar in mag verslikken.
Nu komt het grote probleem. Hoe ga ik Red Snapper uitleggen aan Mr. Huong? Ik besluit Thanh te bellen en zo te horen heeft hij het druk, de verbinding is slecht en verbreekt. Ik besluit het meisje van de buren te vragen me te helpen. Zij spreekt goed Engels. Ze legt aan Mr. Huong uit wat ik wil en nu kan ik aan de slag met de juices. Maar Mr. Huong heeft zich al op de sapjes gestort en daar baal ik van, want hij maakt doorgaans geen lekker sapjes en de mensen bestellen er vaak dan maar eentje. Jammer is dat.

Ik ga maar even in de keuken kijken en zie een vis in een bak liggen die geenszins op een Red Snapper lijkt. Goed, het is een prachtige grote vis en ongetwijfeld erg lekker, maar voor een Red Snapper kan hij gewoonweg niet doorgaan. Toch lijken ze erop te staan deze vis aan de man te serveren. Ik word boos, dit kan dus niet. Het is alsof je in plaats van kreeft, gamba's voorschotelt. Ik bel Thanh en vraag hem met Mrs. Huong te praten over de vis. Nee, het is inderdaad geen Red Snapper, maar een heerlijke vis zegt hij. Ik geef aan dat ik wel met de man zal praten. De man is boos en niet onterecht. Bij de buren ligt een Red Snapper klaar en wij kunnen het niet serveren. Ik snap het zelf ook niet goed, we zouden zo een Red Snapper van de buren kunnen kopen. Zeker omdat de prijs geen probleem is. Maar de taal is toch echt een probleem en er is niemand die tijd heeft om het hierover te hebben. De man bestelt een bord met groenten in plaats van vis en zo lopen we een hoop geld mis. Mrs. Huong denkt het op te lossen door de andere vis voor het gezicht van de Duitser te laten bungelen ondanks mijn dringende verzoek dat niet te doen. Het mag niet baten. Dan willen ze het alsnog oplossen met een vis van de buren, maar het is te laat. De moeilijke man wil niet meer.
Buiten zit een ander stel aan tafel die een stuk aangenamer zijn en met wil ik even een praatje ga maken. Het is helaas weer rustig in het restaurant. Met alle tijd die ik moet steken in het duidelijk krijgen wat er moet worden geserveerd heb ik geen tijd om mensen naar binnen te praten. En er moet constant iemand in het restaurant zijn om de mensen aan drinken, asbakken, tandestokers, ketchup en dat soort zaken te helpen. Dat is nog zoiets. Voor de twaalf tafels die we hebben, hebben we drie slecht functionerende bakjes voor tandenstokers, slechts één peper en zout stelletje en voor de ketchup en chillisaus moet ik elke keer naar de keuken lopen om een klein bakje met saus te halen, want daar zijn ze hier kennelijk erg zuinig mee. Waarom???? Vraag het Joost.
Verkeerde zuinigheid. Zo zitten we ook regelmatig zonder servetten, liggen de bonnenboekjes achter slot en grendel (???) en zijn onze handen stuk van het ijsbreken omdat we geen kant en klare ijsklontjes hebben. WAAROM???
Gisteravond zijn er wel nieuwe tafelkleden gebracht en dat maakt een enorm verschil. De oude waren bijzonder gerafeld en vol met brandgaten. Echt geen gezicht. De stoelen mogen ook wel een likje verf en een opknapbeurt hebben, maar dat komt nog wel een keertje.

Terwijl het viertal alsnog lekker zit te eten van wat er is geserveerd, schuiven er buiten twee mensen aan van wie een jarig is vandaag. Ze willen graag cocktails drinken, maar de eigenaren hebben daar geen kaas van gegeten. Normaliter maakt Thanh de cocktails. De eigenaar schudt zijn hoofd bij de bestelling en wil liever niet zijn handen eraan branden. Ik ga praten met het stel en vertel hen dat we liever niet iets voor hen maken waar ze geen plezier aan hebben, zeker voor een verjaardag. Ze babbelen even onderling en zeggen dat wat we ook ervan brouwen, dat het ok is. De eigenaren trekken de barman van de buren achter de bar vandaan en gaan aan de slag. Ondertussen maak ik een bord met fruit met een kaart in het midden. We zingen met zijn allen happy birthday en serveren prima uitziende cocktails. Dat is een fijn gevoel.
Het viertal met de Duitser geeft aan heerlijk te hebben gegeten en ik denk dat de man nu wenste dat hij toch voor de andere vis had gegaan. Eerder hadden we erover gesproken dat de drie restaurants in deze rij van één familie zijn, maar dat het eten in dit restaurant beter is. Toen ik wegliep hoorde ik hem zeggen dat hij dat laatste ten zeerste betwijfelde. Ik ben blij dat we dat vanavond hebben recht kunnen zetten en dat het viertal duidelijk tevreden het restaurant verlaat.
De avond is al weer om. De ombrengst relatief laag. Het is niet anders.