de cirkel is bijna rond

15 juni 2008

Het miezert al de hele ochtend. Ik zag de bui al hangen vanaf het terras van het guesthouse vanochtend en stelde vast dat ik uren, zoniet de hele dag had kunnen wachten tot de bui overtrok.
En dat kan nou net niet, want ik heb haast. Nou ja haast, voor mijn doen dan. Ik moet de 24e de grens met Laos over en daarvoor moet ik nog twee dagen Chiang Mai zien in te passen. Ik heb het op mijn heupen en moet opeens beslissen wat ik nog wel kan en wil doen en zien.

Enfin, ik kan geen dag langer wachten in Mae Sariang tot het droog is, ik ga door naar Mae Hongson. Het is een rit van bijna 200 km en ik ben in Mae Sarit al gewaarschuwd: het is de weg met de 100 bochten. Bochtige bergwegen zijn niet zo erg als er niet veel verkeer is en behalve wat waterbuffels, honden en kippen zie ik vandaag bijna niemand op de weg. Een geluk bij een ongeluk.
Ik rijd ergens in de middle of nowhere wanneer het harder begint te regenen. Door de miezer heb ik het koud gekregen op de brommer en nu ik toch stoppen om mijn regenjas aan te trekken, haal ik gelijk een extra dik t-shirt uit mijn tas en trek het aan. Ik herinner me opeens dat ik ook zo slim ben geweest om mijn ultra-weersbestendige handschoenen mee te nemen en ook die gaan aan. Ik vervang de donkere glazen in mijn zonnebril (die heb ik altijd op wanneer ik rijd omdat te voorkomen dat insecten, water en/of stof in mijn ogen terechtkomen) voor de licht oranje glazen die alles ilumineren op een donkere dag als vandaag. De glazen hebben het effect dat het net is alsof de zon schijnt en ik ben meteen in een opperbeste bui. Terwijl ik met een slakkengang voorttuf begin ik hardop te zingen: raindrops are falling on my head, but that doesn't mean my eyes will soon be turning red, lalalalala. Ik swing lekker mee op mijn zelfgezongen deuntje en de brommer deint mee met het ritme. Links en rechts van me een muur van bomen en groen zo hoog als een flatgebouw van vier verdiepingen. Niemand op de weg, geen idee of ik binnenkort weer in de bewoonde wereld terechtkom en op tijd kan tanken en toch was het leven op dat moment even volkomen zorgenloos. Je zal het altijd zien, net wanneer je er lol in krijgt houdt het op met regenen. Ik wacht tien minuten, veeg de glazen van mijn zonnebril droog en meteen begint het weer te regenen. Grinnik.

Je komt onderweg af en toe de raarste uithangborden tegen. Een paar dagen terug zag ik een bord met Coffee, Bread and Cross-stitch (kruissteek)? Vandaag kom ik voorbij een dorp dat Ban (betekend dorp) Meau Microwave heet. Ik ben er niet gaan kijken, wie weet wat je daar te wachten staat?

En dan opeens is het droog en zonnig. De kilometers vliegen opeens voorbij en ik merk dat ik door de kou nodig moet plassen. Ik moet normaliter nooit plassen als ik rijd of wordt gereden. Mijn blaas is erop getraind al het water tenminste negen uur binnen te kunnen houden. Wellicht niet gezond, maar wel verschrikkelijk handig! Maar ik ben de ochtend begonnen met soep en nu het koud is wil mijn lichaam het vocht meteen lozen. Veertien kilometer voor Mea Hongson zie ik op borden aangegeven dat ik een rustplaats met toiletten nader en zet op de bewuste plek mijn brommer op de parkeerplaats. Mijn helm zet ik op een van de spiegels, mijn rode tas laat ik aan achterop zitten. Er is niemand in de buurt en dan nog zouden ze er zeer waarschijnlijk niet over denken aan de tas te zitten. Het toilet is verrassend genoeg hartstikke schoon en de waterbak (waarmee je het toilet doorspoelt) is gevuld. Buiten hangt een donatiebakje voor de mensen die de toiletten schoonhouden. Ik doe er een paar munten in. Terug bij de brommer raak ik het stuur aan waardoor mijn helm van de spiegel op de grond valt en al snel de afgrond naast de brommer afrolt. Ik kijk naar beneden, het is zeker zo'n zestig meter tot op de bodem. "Please don't let it go all the way down" smeek ik de bosgoden. En begin te lachen om de situatie. Echt weer iets voor mij. Ik loop het pad naar de toiletten af en loop verder naar de plek evenredig aan waar mijn brommer boven staat. Ik zie de helm vijf meter onder me liggen. De riem van de helm is aan een takje blijven steken en heeft ervoor gezord dat ik geen hele afdaal- en klimpartij hoef te ondernemen. Wanneer ik terug naar boven klauter zie ik onder een afdak even verderop een standbeeld van een bebaarde man. Wellicht de god Vishnu of anders een beeltenis van een god die ik niet ken. Ik ga even bij hem langs om te bedanken en doe onmiddelijk erna mijn helm op. Het zal me hier geen tweede keer gebeuren!

Ik heb onderweg regelmatig mensen in klederdracht gezien en ben blij te merken dat ook dichter bij Mae Hongson de mensen traditioneel genoeg zijn om zich in klederdracht op straat te begeven. Het betekend dat ik op de markt in Mae Hongson wellicht wat foto's van ze kan maken, nu dat zo op de brommer eigenlijk onmogelijk is. Vrouwen en kinderen dragen rode geweven shirts met lange slierten aan de onderkant, dan al niet versiert met kralen. Ik zie oude vrouwen steevast met een opiumpijp in de mond. Het is hier voor ouderen iets wat een middel om de dagen op leeftijd iets aangenamer te maken. Voor jongeren en mensen van middelbare leeftijd is het taboe, want opium neemt niet alleen het gevoel van ongemak en pijn weg, maar ook de wil en de kracht om te werken. Onoplettende toeristen die tijdens een trekking door de bergen stoer willen zijn en voor een keer opium willen proberen, zetten zo het verkeerde voorbeeld voor de jongere generatie hier en nu kampen hele stammen met het probleem dat opiumverslaafde jonge mensen niet meer willen/kunnen werken.

Zonder kleerscheuren arriveer ik een kwartier later in Mae Hongson en vind zonder problemen een kamer. Wat een geluk toch elke keer weer. Mijn trouwe brommer heeft me wederom veilig afgeleverd ondanks het weer en de verradelijke wegen. Wanneer we over een kleine week in Chiang Mai zullen aankomen hebben we er samen meer dan 7500 kilometer op zitten. Ik kan alleen maar hopen dat die laatste paar honderd kilometer zo voorspoedig zullen voorbijgaan als de bulk ervoor!