Rondwieberen

Heerlijk langzaam wakker worden. Er is niet zo heel veel geluid in de buurt. Ik hoor de vogels en af en toe een brommer. We zitten niet zo heel ver van de hoofdweg en vanuit die richting komt af en toe getoeter. Gezellige geluiden. Buiten is het leven al begonnen.

Ik heb gisteren mijn schrijfwerk niet kunnen afmaken. Het lukt me al dagen niet en ik ben bang dat als ik het nu niet doe, dat ik straks alles al weer ben vergeten. Gelukkig heb ik nog foto's als houvast, maar de details gaan toch verloren wanneer er dagen overheen gaan.

Het duurt niet lang voor ik geluiden uit de kamer hoor komen. Jelmer is ook op. We hebben geen plan voor vandaag en dat is lekker. De boeken vertellen dat er genoeg te zien is hier in de buurt, dus kunnen we lekker wat rondwieberen. Eerst even ontbijten. Na de lange rit van gisteren hebben we allebei behoorlijke trek, en bestellen een paar dingen van het menu. Het ontbijt is trouwens echt goed. Een goede start van de dag.

Eerst nog even langs het busstation om te kijken of we kaartjes naar Hué op de kop kunnen tikken. De bussen die van daaruit vertrekken gaan echter alleen richting het noorden. De vrouw achter het loket spreek geen woord Engels en wijst richting de stad, maar kan niet aangeven waar ze het dan precies over heeft in een taal die wij verstaan. Wel is er een treinstation in de buurt. Daar eerst maar eens proberen. We ontmoeten er een jongen die in goed Engels informatie geeft over de treinen en ook over bussen. Hij vertelt dat wij met de bus zullen moeten gaan omdat we onze fietsen niet met de trein kunnen meenemen. Precies omgekeerd met mijn ervaring in Thailand. Hij noemt een prijs die behoorlijk hoog is. We besluiten nog even verder te vragen. Twintig minuten later hebben we twee kaartjes voor ons en twee kaartjes voor onze fietsen naar Hué. Het is even een investering, maar hopelijk zitten we dan in een omgeving waar het fijner is om te fietsen. Bovendien is er al weer een week om en zitten we nog steeds behoorlijk noordelijk.

Nu de kaartjes geregeld zijn kunnen we de omgeving gaan verkennen. Ik zie langs de weg een bord met daarop de naam van een plaats die heel vroeger de hoofdstad van een keizerrijk was. Het is een van de dingen die ons de moeite waard lijken om te zien. De weg voert ons tussen de reeds geoogste rijstvelden en verzakte en verkleurde huisjes door naar een gebied waar zonder waarschuwing bergen opeens zich opdringen. Ze liggen eigenlijk zomaar ergens, zonder voet, alsof ze op een regenachtige dag uit de hemel zijn komen vallen en rechtop in de aarde zijn beland. Dit gebied staat bekend als de droge versie van Halong baai en de vergelijking is zeker niet vergezocht. Het is prachtig hier. De weg veranderd in een hobbelig pad met hier en daar oude huizen tegen en soms ook half in de bergen. Er is veel water, de bloemen van de waterplanten steken er een paar centimeter bovenuit zodat het met de weerspiegeling lijkt alsof er dubbel zoveel bloemen zijn. De bergen zijn ook weerspiegeld, we krijgen alles dubbelop. En omdat we geen kaart van de omgeving bij ons hebben moeten we regelmatig omkering en over dezelfde weg terug om weer een andere richting te kiezen, dus zien we alles drie-, vier dubbelop. Het mag de pret niet drukken, want zoveel moois verveeld niet. Pas later in de middag lukt het ons Hao Lu, de vroegere hoofdstad, te vinden. Ik blijf lekker buiten de muren zitten terwijl Jelmer binnen rondneust. Het zonnetje is nu eindelijk door de dikke bewolking doorgekomen. We hebben geluk met het weer, er was regen voorspeld voor vandaag. Het loopt al weer tegen half vijf en het is tijd om terug te gaan naar het guesthouse.
Ik doe nog een poging geld te pinnen, maar de automaten herkennen hier mijn kaart niet en weigeren geld uit te delen aan vreemden. Het zal moeten wachten tot Hué.