de vuurdoop
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
21 November 2008 | Vietnam, Hanoi
De vuurdoop
Mijn naam wordt omgeroepen. Het is nu ruim een uur nadat Jelmers vliegtuig is geland en ik heb hem nog niet kunnen ontdekken tussen de drommen toeristen die langs zijn gekomen. Ik zou hem toch zo moeten herkennen: lange jongen, superkort haar, die fietstassen en een grote fietsbox met zich meesleept. Ik loop naar de informatiebalie en hoor dat hij elders op me staat te wachten. Het nieuwe vliegveld van Bangkok is nogal onoverzichtelijk als het om arriverende passagiers gaat, ik ben dus niet verbaasd. Het is leuk om hem te zien na al die jaren. We weten allebei niet precies hoe lang het geleden is dat we elkaar die ene keer hebben ontmoet, maar het zal toch zeker een jaar of vijf terug zijn geweest. We brengen zijn fiets naar de opslag en nemen de bus naar de stad waar ik al een kamer heb. We hebben een hoop bij te praten en dat doen we ook terwijl Jelmer de eerste indrukken van Bangkok opdoet.
Het is de volgende ochtend. We zitten in het vliegtuig naar Hanoi. De vlucht duurt niet lang, twee uur. Niet lang nadat we zijn opgestegen dalen we al weer. Het is twaalf uur en we hebben de hele middag nog voor ons liggen. We hoorden dat het de afgelopen week verschrikkelijk regende in heel Vietnam, maar nu dat we met alle spullen buiten de terminal staan zien we enkel blauwe lucht. Het is warm en we kiezen een plek uit in de schaduw om de fietsen in elkaar te zetten. We hebben het erover hoe leuk het is om zometeen van het vliegveld weg te fietsen. De lol begint echter meteen al, want terwijl we aan de fietsen aan het sleutelen zijn krijgen we toeschouwers die behalve aandachtig volgen wat we aan het doen zijn ook af en toe even de remmen komen proberen of even aan de fietsen komen zitten. Zij hebben lol en wij ook. Alles zit erop en eraan en we fietsen weg van het vliegveld.
Het is een goed idee geweest gelijk de fietsen in elkaar te zetten, want nu raken we geleidelijk gewend aan het verkeer in Vietnam. Hoe dichter we bij Hanoi komen, hoe drukker het wordt. We bevinden ons in een kakafonie van getoeter en geluiden van motoren en krakende fietsen. Het verkeer komt van alle kanten op ons af. Het valt me reuze mee hoe snel Jelmer aan het verkeer went, want ik weet uit ervaring dat de meeste mensen nogal nerveus worden van een omgeving als deze.
We hebben het centrum van Hanoi veilig bereikt. Ik weet niet waarom, maar ik raak altijd gedesoriënteerd in het centrum van Hanoi. Ik ben er nu drie of vier keer geweest en ik weet er nog steeds de weg niet. Ik herken wel dingen, maar kan ze geen plaats geven op mijn mentale kaart en raak binnen no time verdwaald. Op een gegeven moment komen we langs een guesthouse waar ik al eens eerder ben geweest. We besluiten hier te overnachten, we hebben geen puf om verder te zoeken en bovendien is het al donker aan het worden.
De dag erna verkennen we Hanoi op de fiets en gaan we naar het waterpoppentheater. We hebben overigens nog steeds prachtig weer!
De dag erna rijden we naar Hai Phong. Hai Phong ligt aan de kust en we rijden 122 km, voornamelijk langs de snelweg, om er te komen. We zien onderweg heel veel, zelfs langs de snelweg! En we komen erachter dat het voor lange afstanden moeilijk is om op secondaire wegen te navigeren. De namen die op de borden staan aangegeven staan doorgaans niet op de kaart die ik bij me heb. Sowieso is 120 km per dag wel mijn maximum om dit moment. Ik doe liever iets kortere afstanden zodat je 's middags de tijd hebt om in de omgeving van de plaats waar je zojuist ben aangekomen nog even te kunnen rondkijken. Daar moet de omgeving zich wel voor lenen natuurlijk en deze rit was even nodig. We hebben in ieder geval intensief kennis gemaakt met het verkeer in Vietnam. De vuurdoop hebben we gehad!
Ps: ik heb nog twee nieuwe berichten op de site staan: spannend en rondwieberen. En een nieuw filmpje, als het nu lukt. (verbinding is slecht) Groetjes!!
Mijn naam wordt omgeroepen. Het is nu ruim een uur nadat Jelmers vliegtuig is geland en ik heb hem nog niet kunnen ontdekken tussen de drommen toeristen die langs zijn gekomen. Ik zou hem toch zo moeten herkennen: lange jongen, superkort haar, die fietstassen en een grote fietsbox met zich meesleept. Ik loop naar de informatiebalie en hoor dat hij elders op me staat te wachten. Het nieuwe vliegveld van Bangkok is nogal onoverzichtelijk als het om arriverende passagiers gaat, ik ben dus niet verbaasd. Het is leuk om hem te zien na al die jaren. We weten allebei niet precies hoe lang het geleden is dat we elkaar die ene keer hebben ontmoet, maar het zal toch zeker een jaar of vijf terug zijn geweest. We brengen zijn fiets naar de opslag en nemen de bus naar de stad waar ik al een kamer heb. We hebben een hoop bij te praten en dat doen we ook terwijl Jelmer de eerste indrukken van Bangkok opdoet.
Het is de volgende ochtend. We zitten in het vliegtuig naar Hanoi. De vlucht duurt niet lang, twee uur. Niet lang nadat we zijn opgestegen dalen we al weer. Het is twaalf uur en we hebben de hele middag nog voor ons liggen. We hoorden dat het de afgelopen week verschrikkelijk regende in heel Vietnam, maar nu dat we met alle spullen buiten de terminal staan zien we enkel blauwe lucht. Het is warm en we kiezen een plek uit in de schaduw om de fietsen in elkaar te zetten. We hebben het erover hoe leuk het is om zometeen van het vliegveld weg te fietsen. De lol begint echter meteen al, want terwijl we aan de fietsen aan het sleutelen zijn krijgen we toeschouwers die behalve aandachtig volgen wat we aan het doen zijn ook af en toe even de remmen komen proberen of even aan de fietsen komen zitten. Zij hebben lol en wij ook. Alles zit erop en eraan en we fietsen weg van het vliegveld.
Het is een goed idee geweest gelijk de fietsen in elkaar te zetten, want nu raken we geleidelijk gewend aan het verkeer in Vietnam. Hoe dichter we bij Hanoi komen, hoe drukker het wordt. We bevinden ons in een kakafonie van getoeter en geluiden van motoren en krakende fietsen. Het verkeer komt van alle kanten op ons af. Het valt me reuze mee hoe snel Jelmer aan het verkeer went, want ik weet uit ervaring dat de meeste mensen nogal nerveus worden van een omgeving als deze.
We hebben het centrum van Hanoi veilig bereikt. Ik weet niet waarom, maar ik raak altijd gedesoriënteerd in het centrum van Hanoi. Ik ben er nu drie of vier keer geweest en ik weet er nog steeds de weg niet. Ik herken wel dingen, maar kan ze geen plaats geven op mijn mentale kaart en raak binnen no time verdwaald. Op een gegeven moment komen we langs een guesthouse waar ik al eens eerder ben geweest. We besluiten hier te overnachten, we hebben geen puf om verder te zoeken en bovendien is het al donker aan het worden.
De dag erna verkennen we Hanoi op de fiets en gaan we naar het waterpoppentheater. We hebben overigens nog steeds prachtig weer!
De dag erna rijden we naar Hai Phong. Hai Phong ligt aan de kust en we rijden 122 km, voornamelijk langs de snelweg, om er te komen. We zien onderweg heel veel, zelfs langs de snelweg! En we komen erachter dat het voor lange afstanden moeilijk is om op secondaire wegen te navigeren. De namen die op de borden staan aangegeven staan doorgaans niet op de kaart die ik bij me heb. Sowieso is 120 km per dag wel mijn maximum om dit moment. Ik doe liever iets kortere afstanden zodat je 's middags de tijd hebt om in de omgeving van de plaats waar je zojuist ben aangekomen nog even te kunnen rondkijken. Daar moet de omgeving zich wel voor lenen natuurlijk en deze rit was even nodig. We hebben in ieder geval intensief kennis gemaakt met het verkeer in Vietnam. De vuurdoop hebben we gehad!
Ps: ik heb nog twee nieuwe berichten op de site staan: spannend en rondwieberen. En een nieuw filmpje, als het nu lukt. (verbinding is slecht) Groetjes!!
-
21 November 2008 - 08:03
Carola:
Heerlijk om te lezen dat je ook de weg kwijt raakt in Hanoi, ik herken het helemaal! Zelfs mn favoriete restaurant heb ik 3 keer naar gezocht.... Bas en ik vonden je filmpje leuk.
Heeeeeel veel fiets plezier.
Liefs uit De Bilt -
21 November 2008 - 08:24
Janneke:
Val ik potverdorie weer van mijn stoel terwijl ik je berichten aan het lezen ben ; )
Dikke kus
Janneke -
21 November 2008 - 20:26
Carla Stoet:
Hoi Kit, grappig hoe mensen in het buitenland naar fietsen kunnen kijken....wij hadden hier onlangs een fietsproject waarbij veel mensen van de NL Ambassade en vele anderen door Brasilia fietsten. Je had die gezichten moeten zien en je had de vragen moeten horen: een dynamo, wat is dat voor een ding, reflectoren aan de zijkanten, hoe werkt dat, een fietsbel????, een fietsslot, wat is dat voor een ding?? en een kinderzitje voorop aan het stuur was al helemaal iets bijzonders en trok zeker met de kleintjes daarin veel aandacht en haalde zelfs de TV. Ik wens je nog veel fietsplezier samen en zal zelf eens een poging gaan wagen op mijn net aangeschafte hometrainer, wel zo veilig.......liefs van Carla -
29 November 2008 - 18:22
Michiel:
Fijn dat je lekker weer hebt, maakt fietsen meteen een stuk leuker. En dan ook nog in dat land; veeeel beter dan hier naar je werk. Overigens hebben we hier de eerste sneeuw al gehad (en dus ook het eerste sneeuwballengevecht van het jaar). Maar ik denk niet dat je je daar iets bij voor kunt stellen nu je daar zit.
Wat betreft mijn beloofde mailtje, je had t al gemerkt, daar is nog niet veel van gekomen. Heb jouw mailtje nu maar door gestuurd naar mijn huis, heb ik meer tijd dan tussen de bedrijven door op t werk. Dus het gaat er nu binnen een week echt van komen.
Ik kijk uit naar je volgende berichten over je fietstocht, je foto's en je filmpjes! Heel veel plezier!
Liefs,
Michiel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
