Spannend

Om een uur of vijf wordt ik wakker van geluid en licht. Het is Jelmer die de kamer uitgaat. Daar ga ik vanuit tot ik toch -waarschijnlijk uit een soort van voorgevoel- naar het bed naast me kijk en het silouet van Jelmer op het bed zie. Er is zojuist iemand in onze kamer geweest. Ik ga uit bed en probeer in het donker te zien of er iets is weggenomen uit de kamer. Op het eerste oog is alles er nog en ik stap terug in bed. De rust is niet teruggekeerd. Ik kan beter nu checken of alles er nog is, dan over een uur erachter komen dat we belangrijke spullen missen. Ik doe het licht aan en maak Jelmer wakker. Volgens mij denkt hij dat ik zojuist een slechte droom heb gehad, niet zo gek, hij is ook net wakker na pas een uur of vijf slaap te hebben gehad. We stellen samen vast dat er niets ontbreekt en doen het licht uit tot we 20 minuten later uit bed zullen moeten. Ik lig op mijn rug naar buiten te staren, de dag staat op het punt van aanbreken. Ik ben wakker en besluit dat ik de tijd beter kan besteden met een lekker lange douche en een rustige start van de drukke dag die we voor de boeg hebben, dan dat ik hier nog twintig minuten lig te wachten op het afgaan van de wekker. De nacht was koel en na een lekker lange, hete douche voel ik me helemaal klaar voor de dag. Ik ben net klaar met douchen wanneer mijn telefoon met een deuntje aankondigd dat het tijd is om op te staan. We zijn ruim op tijd klaar, halen ontbijt en eten het buiten op de stoep op. De straten zijn nat, of het vannacht heeft geregend of dat de straten vanochtend zijn schoongespoten weet ik niet. Monniken lopen op blote voeten voorbij met de bedelschaal in de hand. De oranje stoffen om hun lichaam bewegen zacht mee terwijl ze lopen. Een hond komt kijken of hij wat van ons mee kan eten en gaat, nadat hij doorheeft dat er bij ons weinig te halen valt, lekker tussen beiden liggen. De dag begint nu al op te warmen. Tien minuten later zetten we mijn fiets en de tassen in het busje dat ons naar het vliegveld brengt. We hebben een langzame start omdat niet iedereen op tijd aanwezig is, maar verkeer is er gelukkig nauwelijks (voor Bangkokse begrippen) en om acht uur komen we aan op het vliegveld. Het betekend dat we twee uur en twintig minuten hebben voor onze vlucht gaat. Meer dan genoeg tijd zou je denken. Maar we hebben veel te doen. Eerst moeten we Jelmers fiets ophalen, hij heeft hem gisteren hier gestald. Daarna inchecken, fietsen apart inchecken, vat-belasting retour aanvragen (voor de aankoop van mijn fiets), door de douane heen, de teruggave van belasting ophalen, een prik voor gele koorts halen en boarden. Het blijkt toch nog te weinig tijd te zijn voor dit alles, de prik lukt niet op tijd, maar de rest gaat vrijwel vekkeloos.

Het moment dat ik in het vliegtuig plaatsneem op mijn stoel is altijd het moment dat er een druk van me afvalt. Het is het moment dat het duidelijk is dat alles is geregeld en er geen weg terug is. Ik voel mijn schouders ontspannen en de pret kan beginnen. Jelmer zit aan het raam. Het is zijn eerste blik op deze regio vanuit de lucht en hij heeft geluk vandaag want er is weinig bewolking onderweg. We kleppen er vrolijk op los terwijl hele bergketens onder en achter ons uit het zicht verwijnen. Voor we het weten is de landing ingezet en en naderen we met grote vaart Hanoi. Het oude toestel dat volgens Jelmer hydrolische vloeistof lekt onder de vleugel zet ons veilig aan de grond. Dat is mooi meegenomen. De fietsen zijn het toestel al uit voor wij uit onze zittingen kunnen opstaan en razen ons achter op een aanhanger voorbij terwijl we richting douane lopen. Ze staan al op ons te wachten bij de band en mijn tas laat niet lang op zich wachten. Verder geen check meer, we staan buiten. Tijd om de fietsen uiit de dozen te halen en in elkaar te zetten.

Vlak naast de uitgang vinden we een plek in de schaduw waar we de fietsen rustig kunnen uitpakken en in elkaar zetten. Jelmer zegt nog terloops dat we vast wel veel bekijks zullen hebbben. Het duurt niet lang voor hij gelijk krijgt. Een groep van rond gemiddeld acht man kijkt met de armen over elkaar toe terwijl we stukje bij beetje de fietsen in elkaar zetten. Vietnamezen fietsen zelf ook graag en veel en zijn erg geinteresseerd in onze aluminium rossen. Af en toe komen ze even in de lege banden knijpen en de remmen uitproberen. De zadels staan gelukkig zo hoog dat ze er met geen mogelijkheid op kunnen klimmen en dat is een geluk.

Het is leuk om gelijk vanaf het vliegveld weg te fietsen. Ook al is de weg niet bijzonder, het voordeel van het rijden is dat we langzaam kennis maken met het Vietnamese verkeer dat naar mate we Hanoi naderen steeds vaker van alle kanten op ons afkomt tot we in het centrum van de stad kompleet in het verkeer opgaan. Ik raak altijd in de war in Hanoi en ben bepaald geen hulp qua gids op de fiets. Dingen komen me wel bekend voor, maar waar ze precies in het plaatje en op de kaart passen zou ik niet kunnen zeggen. Net voor het donker wordt stoppen we bij het eerste guesthouse wat we tegenkomen en besluiten daar dan ook gelijk te blijven overnachten. Ik ben er al eens eerder geweest en heb goede ervaringen met de mensen die er werken. We mogen de fietsen binnen in het "lobby" zetten, daar staan ze lekker veilig. Even uitrusten, douchen, eten en dan een drankje drinken aan het water. Het is koel, kil bijna. De Vietnamese thee helpt me niet warm te houden. Een wandeling rond het meer warmt me weer een beetje op. Jelmer heeft weer honger en dus gaan we op zoek naar een late maaltijd.

Aan tafel raken we in gesprek met een man uit Nieuw Zeeland, die ons verteld van zijn belevingen in Azie tijdens het afgelopen jaar en zijn plannen voor de toekomst. Het is denk ik half een voor we terug zijn in de kamer en nog lekker even nababbelen. De politieke situatie in Nederland komt ter sprake. Genoeg voer om de rest van de nacht mee vol te kletsen natuurlijk. Maar we zijn moe. Om twee uur doen we het licht uit. Heerlijk slapen!!