gewoontjes
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
05 September 2008 | Laos, Vientiane
5 september 2008
Het is net tien uur geweest. Niet erg vroeg voor ontbijt, het komt door de regen. De afgelopen weken is het onverwacht droog geweest in de plaatsen waar ik was. Zo droog dat ik in de veronderstelling was dat de regentijd over was. In het noord-oosten van India, Assam, zal men beamen dat mijn veronderstelling zeer voorbarig was. Het is eerder zo dat ik geluk heb gehad de laatste tijd met het weer en nu hier in Oudomxai, het noorden van Laos, krijg ik eindelijk mijn portie. Vanaf het moment dat ik gisteren in de buurt van Oudomxai kwam, regent het. Soms komt het met bakken naar beneden, soms is het niet meer dan miezer, maar verder is het bijzonder constant. Het had dus geen zin om vanochtend te wachten tot het droog zou worden, maar dat wist ik toen nog niet.
Ik zit bij een eettentje langs de straat. Het etablisement is niet meer dan een paar tafels onder een afdakje van een huis. Op een vuurpot van aardewerk staat een pan die zwart ziet van de roet. De eigenares tilt de deksel op en laat de soep zien die erin pruttelt. Khao xoi, zegt ze. Het is een van mijn favoriete gerechten: een pittige rode soep waaraan ze zometeen de rijstnoedels, groenten en een prutje van tomaat, pinda's en kruiden toe zal voegen. Normaal gesproken gaat er ook wat gehakt of rundvlees door, maar op mijn verzoek maakt ze er een vegetarisch gerecht van. Ik zit op een blauwe, plastic kruk aan een tafel waar mijn benen niet onder passen. Flessen met sauzen en glazen met suiker, chilipeper en pepertjes in azijn staan op tafel. De vrouw zet een grote kom soep voor me neer en vult een plastic broodmand met verse sla, rauwe lange sperciebonen, tuinkers en kruiden. In tegenstelling tot de Thai, die om de paar uur kleine porties eten, pakken de Laotianen hun eten grootschalig aan. Het is hen ook aan te zien, want ook al zijn ze klein van stuk, ze zijn stevig en rond. Prachtige mensen om te zien.
De volgende grote bui hangt in de lucht, dus ga ik terug naar mijn kamer voor ik tijdens de wandeling van maximaal vijf minuten helemaal doordrenkt raak. De weg naar het guesthouse is een modderpoel en ik moet uitkijken dat ik niet uitglijd.
In de kamer valt er niet veel meer te doen dan de was (die natuurlijk niet droogt) en wat lezen en schrijven. Vandaar dit relaas over heel gewone, dagelijkse bezigheden. Zelfs hier in Laos...
Het is net tien uur geweest. Niet erg vroeg voor ontbijt, het komt door de regen. De afgelopen weken is het onverwacht droog geweest in de plaatsen waar ik was. Zo droog dat ik in de veronderstelling was dat de regentijd over was. In het noord-oosten van India, Assam, zal men beamen dat mijn veronderstelling zeer voorbarig was. Het is eerder zo dat ik geluk heb gehad de laatste tijd met het weer en nu hier in Oudomxai, het noorden van Laos, krijg ik eindelijk mijn portie. Vanaf het moment dat ik gisteren in de buurt van Oudomxai kwam, regent het. Soms komt het met bakken naar beneden, soms is het niet meer dan miezer, maar verder is het bijzonder constant. Het had dus geen zin om vanochtend te wachten tot het droog zou worden, maar dat wist ik toen nog niet.
Ik zit bij een eettentje langs de straat. Het etablisement is niet meer dan een paar tafels onder een afdakje van een huis. Op een vuurpot van aardewerk staat een pan die zwart ziet van de roet. De eigenares tilt de deksel op en laat de soep zien die erin pruttelt. Khao xoi, zegt ze. Het is een van mijn favoriete gerechten: een pittige rode soep waaraan ze zometeen de rijstnoedels, groenten en een prutje van tomaat, pinda's en kruiden toe zal voegen. Normaal gesproken gaat er ook wat gehakt of rundvlees door, maar op mijn verzoek maakt ze er een vegetarisch gerecht van. Ik zit op een blauwe, plastic kruk aan een tafel waar mijn benen niet onder passen. Flessen met sauzen en glazen met suiker, chilipeper en pepertjes in azijn staan op tafel. De vrouw zet een grote kom soep voor me neer en vult een plastic broodmand met verse sla, rauwe lange sperciebonen, tuinkers en kruiden. In tegenstelling tot de Thai, die om de paar uur kleine porties eten, pakken de Laotianen hun eten grootschalig aan. Het is hen ook aan te zien, want ook al zijn ze klein van stuk, ze zijn stevig en rond. Prachtige mensen om te zien.
De volgende grote bui hangt in de lucht, dus ga ik terug naar mijn kamer voor ik tijdens de wandeling van maximaal vijf minuten helemaal doordrenkt raak. De weg naar het guesthouse is een modderpoel en ik moet uitkijken dat ik niet uitglijd.
In de kamer valt er niet veel meer te doen dan de was (die natuurlijk niet droogt) en wat lezen en schrijven. Vandaar dit relaas over heel gewone, dagelijkse bezigheden. Zelfs hier in Laos...
-
07 September 2008 - 09:14
Lilian Lucas:
Nou Kit, hier is het ook niet je dat. Het piest behoorlijk en de zon laat zich dit jaar toch in mijn optiek heel wat minder zien dan andere jaren het geval was. Je mams gaat a.s. donderdag lekker naar de zon toe, ik hoop dat ze er heerlijk van gaat genieten, lekker zorgenloos met echt meidengedoe, helemaal top. Nu lief, hoop dat het inmiddels wat opklaart voor je en tot schrijfs, kus Lilian. -
07 September 2008 - 14:38
Fred:
hee kit, heb ik weer een lange mail geschreven maar naar je verkeerde adres verstuurd volgens mij.... ik ga snel een nieuwe poging wagen hoor. dikke zoen. -
14 September 2008 - 20:18
Michiel:
Fijn om weer wat van je te lezen. Succes met het overleven van de regen. Hopenlijk kun je er snel weer op uit want ik mis je verhalen best een beetje.
Enne, die lange mail van mij die komt binnenkort.
kus, Michiel -
22 September 2008 - 13:29
Carla+mams Brasília:
Hoi Kit, ik heb mij zojuist aangemeld om je nieuwsbrieven te ontvangen, je moet columns gaan schrijven!!! Wij genieten hier samen, waren al bij Foz de Iguaçu, op het drielandenpunt Brazilië, Argentinië en Paraguai en vertrekken morgen naar Recife en Porto de Galinhas. Vroeger gingen we nog wel eens naar Drenthe haha! Veel liefs van ons beiden, beijos! -
22 September 2008 - 19:12
Ferry De Vries:
Hallo Kitty,
Elke keer geeft jouw bericht mij het beeld, dat er meer is in deze wereld. Hoewel ik daar niet de mens naar ben en dus ook niet zo'n avonturier ben vind ik jouw verhalen hartstikke leuk en beeld mij in hoe jij daar omgaat met alle nieuwe en mooie dingen.
Voor mij elke keer weer een spannend verhaal. Ga zo door en ik hoop ooit, dat ik jouw verhalen kan terugvinden in de boekhandel. Dat zou fantastisch zijn toch!
Lieve Kitty ik hoop dat je nog veel spannende en vooral mooie ervaringen opdoet.
Hartelijke groet en een dikke kus van Ferry en natuurlijk ook van Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
