modderbad

09 september 2008

Ik heb de afgelopen dagen de lucht goed in de gaten gehouden en gisteravond mijn tas gepakt; ik had het gevoel dat er een paar dagen zonder regen zitten aan te komen. Het is nu vijf uur 's ochtends en het is vannacht droog gebleven. Een goede dag dus om een bus verder naar het noorden te nemen. Ik bedenk me dat als al mijn plannen in het water vallen ik altijd nog een toekomst heb als Pien Paulusma in Azië. Alhoewel, men is hier allesbehalve bezig met het weer. Ze hebben hier zelfs geen weerbericht op tv.....

Ik ben gisteren al even gaan informeren en weet dat ik met een ticket van 8$ een lange rit voor de boeg heb, ik gok op een 8 uur durende rit. Ik koop versgebakken baquettes voor onderweg van een groep vrouwen die hun waar 's ochtends aan reizigers proberen te slijten. Geen slecht plan, want van hieruit gaan er diverse bussen richting China, midden- en zelfs zuid-Laos dus vele reizigers zullen meer dan een dag onderweg zijn voordat ze hun bestemming bereiken. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ik met twee baquettes en een bamboestick gevuld met sticky rice, bonen en cocos een heel eind kom. We stoppen onderweg nog wel een keer voor eten. Dat laatste klopt (al is het enkel vlees en sticky rice); rond een uur of twaalf -we zijn nu ruim drie uur onderweg- stoppen we in Muang Sampan, een plaats die op de kaart van mijn LP de plek markeert waar de weg overgaat van asfalt naar verharde zandweg. Mijn LP is echter al weer 8 jaar oud en ik ging er min of meer vanuit dat de situatie na zoveel jaar verbeterd is. Ik heb het natuurlijk mis. De verharde zandweg is na zes dagen regen veranderd in een modderbad en daar waar de weg zelf in redelijke staat is, liggen gesneuvelde bomen en stukken berg op de weg. We komen met een slakkengang vooruit. Het geeft me de kans de tribes van dichtbij te zien en dat is hier echt de moeite waard, ik kijk mijn ogen uit! Het duurt niet lang voor we een tegenligger treffen die vastzit in de modder. De bemanning van de bus maakt van de gelegenheid gebruik om de sneeuwkettingen om te doen. Een uur later zitten we ondanks de kettingen zelf vast. Een lang touw wordt voor aan de bus vastgemaakt, alle passagiers moeten uit de bus en gaan touwtrekken. De bus zit echter zodanig vast, dat zelfs met behulp van een truck de bus niet uit het slob komt. Er moet ruim een uur graafwerk gedaan worden voor de bus eindelijk los komt. Een uur later zitten we weer vast. Nu gaat de bemanning eerst even een hapje eten voor ze gaan graven. Ik ben ondertussen door mijn voorraad heen en heb geen hoop dat we nog eens zullen stoppen voor eten met alle vertraging die we hebben opgelopen. De stemming in de bus is er echter niet minder om. Er wordt veel gelachen, vooral om de grappen die de chauffeur maakt en om de vreemde cd die op staat. Het is een cd met komische liedjes, waarbij de zanger kennelijk niet goed hoeft te zingen en tijdens het liedje moppen verteld. Soms wordt er ook gegild wanneer de bus zo schuin in de modder staat dat het bijna de ramen in komt. En daarna weer gelachen. Het wordt donker en de weg wordt beter. Er staat een andere cd op en daar ben ik blij om, want naast het valse zingen was de muziek van het soort dat je je opeens in een b-film van de jaren zeventig waant.

De zon heeft de kleuren van de dag met zich meegenomen, mijn wereld is zwart-wit. De halfvolle maan ligt met een volle buik op zijn rug aan de wolkenloze hemel. De wolken liggen in de vallei en geven de illusie dat er een groot wit meer van watten beneden ons ligt.
We kruipen dichter en dichter bij Phongsally. Nog een kilometer of dertig te gaan ... en dan, opeens ... kapt de bus er helemaal mee. "Naam" (water) hoor ik de bemanning zeggen; het kan van alles betekenen, inclusief olie en benzine. Maar het is kennelijk gewoon water, want nu stoppen we om het kwartier om water te halen uit de beekjes en dorpspompen waar we langskomen. Ze vullen daar de tanks die op het dak staan en via een tuinslang die aan de achteruitkijkspiegel van de bus is bevestigd gaat het water naar achtering de bus waar de motor zit. Ondanks alles komen we toch vandaag nog in Phongsally aan en staat er zelfs een minibusje klaar om ons de stad in te rijden (busstations liggen soms kilometers buiten het centrum en dat betekend natuurlijk werkgelegenheid voor de songteauws en tuktuks).

Ik maak de nachtploeg van het hotel wakker voor een kamer. Ik kijk voor het eerst vandaag op de klok: het is kwart voor twaalf en we zijn vanochtend om half negen vertrokken. We hebben vandaag maximaal 350 km afgelegd...