homestay

18 mei 2008

Een paar weken terug ben ik op weg naar Nan in Chiang Kham gestopt. Ik ken Chiang Kham, want hier woont Davits familie. Zijn zus Som heeft vorig jaar zoveel tijd voor me vrij gemaakt, me alles in de omgeving laten zien en vegetarische lekkernijen voor me gekocht, dat ik alsnog graag iets voor haar terug wil doen. Ik doe inkopen bij de plaatselijke Tesco Lotus en besluit voor ik een kamer ga zoeken even bij het huis langs te rijden om te kijken of ze er niet al toevallig is. Som werkt als wiskundelerares bij de middelbare school van Chiang Kham en geeft 's middags bijles aan huis. Ik zie leerlingen buiten staan wanneer ik aan kom rijden en zie Som in de deur staan. Ze heeft heel even nodig voor ze me herkent en rent dan naar binnen. Ze roept Davit erbij en de schrik slaat me om het hart: hij zou in Pai werken op dit moment en ik heb er niet op gerekend hem te zien. Hij blijkt een paar weken terug gestopt te zijn met het werk in Pai en woont nu hier bij zijn familie. Ondanks dat het ondertussen een jaar uit is tussen Davit en ik is de ontvangst ontzettend hartelijk. Ik pak de spullen uit die ik voor Som en familie heb gekocht en zij nemen aan dat ik bij hen blijf slapen voorlopig. Vragen worden niet gesteld over hoe lang ik van plan ben te blijven. Mijn tassen worden boven in een van de vrije slaapkamers neergezet en dat is dat.

Davit's vader, een nog vrij kwieke man van 87 die zo'n 100 km hier vandaan woont, is momenteel ook in het huis aanwezig. Ze vermoeden dat hij een ooginfectie heeft en de dochters hebben besloten dat hij daarom het beste hier kan zijn. Hij is er niet mee in zijn sas, hij mist zijn vrouw en vrienden van thuis. Hij heeft al met al vijf vrouwen en voor zover we weten zeventien kinderen waarvan er vier ondertussen zijn overleden. Een van zijn vrouwen, Davits moeder, is overleden bij Davits geboorte en vaders oudste dochter Mae (moeder) heeft Davit opgevoed. Vader woont al jaren voornamelijk bij zijn vierde vrouw en maakt zo nu en dan bezoekjes van een dag of twee, drie aan de andere vrouwen. Hij heeft het er maar druk mee, zijn mobieltje rinkelt voortdurend. Tja, verzucht Davit terwijl hij liefdevol naar zijn vader kijkt, dat krijg je wanneer je oud ben. Vroeger hadden mensen hier respect voor hem, maar nu hij oud is heeft niemand meer tijd voor hem. Ondertussen is pa populairder dan wie dan ook onder ons.

Pa is het na een dag of twee zat en wil naar het ziekenhuis om onderzoek te laten plegen. Davit vraagt of ik even mee ga. Ik had even de illusie dat we met zijn drieën zouden zijn, maar bij het ziekenhuis staan familieleden op ons te wachten en gedurende het onderzoek van een uur komen er nog allerlei andere familieleden langs. Het scenario herhaalt zich wanneer we een dag later naar Chiang Rai gaan om een specialist te spreken. Mae heeft 's ochtends gekookt en met een achterbak vol eten en zes mensen in de wagen rijden we naar Chiang Rai. Na het onderzoek zitten we met zijn tienen buiten aan een tafel te "picknicken". De uitslag is staar. Pa mag weer met vrouw nummer vier naar huis tot hij er volgende maand aan geholpen kan worden. We zetten hem op de bus na bij de supermarkt zoveel voorraad te hebben ingekocht voor hem dat ze het nauwelijks de bus in kunnen dragen.

In het huis is het een contant komen en gaan van mensen. Er is altijd wel iemand thuis en ik heb het, behalve 's nachts nog niet meegemaakt dat de deuren -vier stuks- van het huis gesloten zijn. De deuren staan letterlijk altijd wagenwijd open.
De keuken is een centraal punt van het huis, niet persé qua positie, maar als je mensen zoekt kan je ze daar meestal vinden.
Aan de muur hangen tientallen potten en pannen, zeven, lepels en ander keukengerei. Het eten wordt bereid op twee grote pitten die gevoed worden vanuit een grote groene gasfles die je open moet draaien voor je gaat koken. De keuken is ingericht voor constant gebruik, functioneel, niet mooi. Op de een of andere manier wel gezellig, mede omdat er altijd mensen zijn.
Er wordt altijd gekookt voor meerdere mensen, ook als er maar een persoon thuis is. Als je genoeg hebt gegeten gaat de rest in de voedselkast. Een niet gekoelde kast die vlieg- en miervrij is als je de deuren goed sluit. Als je geen zin hebt in wat er in de kast staat, maak je iets anders. Ook weer voor meerdere personen. De huisgenoten en gasten eten samen of alleen, net zoals het uitkomt. Heel soms eten we met z'n allen voor de tv wanneer de Koreaanse soap een bijzonder spannende aflevering heeft. En ondanks dat er vijf mensen in het huis wonen, zes met mij er momenteel bij, zijn er altijd minstens acht mensen 's avonds in het huis. Een zus van Mae met haar man eten en wonen hier elke avond tot een uur of tien en gaan dan naar hun eigen huis. Verder is het zoete inval. Schoolvrienden van Taan (Davits dochter), collega's en studenten van Som, vrienden en kennissen van Mae die in de locale raad zit en van haar man. Niet iedereen die op bezoek is brengt eten mee, maar iedereen eet hier wel. Het is ongetwijfeld een last voor het gezin waarvan maar twee personen een inkomen hebben, maar het hoort bij het aanzien wat ze genieten om zo gastvrij te zijn. Rond het huis ligt een behoorlijk stuk land waarop allerlei fruitbomen te vinden zijn. Er zijn zoveel bananenbomen dat de familie overdags de hekken van de achtertuin open zetten zodat mensen die graag bananen willen komen plukken dat kunnen doen zonder het te hoeven vragen.

Ik geniet van mijn homestay hier. Ik blijf zeker nog een paar dagen voor ik richting het noorden moet om mijn visum-run te maken. Naar Myanmar zoals ik van plan was gaat op dit moment niet. Visa worden niet uitgegeven nu het land op zijn kop staat. En ik ben nog lang niet uitgetoerd hier in het noorden van Thailand. De regen en de "homestay" hebben me vertraagd en buiten dat is het te veel te zien om het in een maand te kunnen doen. Dus tuf ik nog een maand langer rond.

PS: Voor de nieuwsgierigen onder jullie: nee, het is niet weer aan met Davit. We zijn het er allebei over eens dat we beter vrienden kunnen blijven.