Nan

11 mei 2008

Mijn wekker gaat niet af. Het is al licht wanneer ik voor de eerste keer wakker wordt, maar ik redeneer (met een wel zeer slaperig hoofd) dat het ondanks dat nog lang geen vijf uur kan zijn en draai me om. Daarna wordt ik weer om half acht wakker. De batterij van mijn telefoon is leeg, vandaar geen alarm.
Ik ga meteen aan de slag: douchen, de was, kleding buiten hangen, benen ontharen en nagels lakken. Als je je zo bekeken voelt elke dag, dan leer zijn dat soort dngen belangrijk. Natuurlijk is het niet zo heel vroeg meer wanneer ik op de brommer stap.

Ik heb het plan gevat vandaag naar Sao Din te gaan, de "pilaren van aarde". Geen idee wat ik me erbij voor moet stellen, maar het is met 60 km heen een lekkere rit. Twee dagen geleden werd ik onderweg bijna geveld door een meneer die met een kantgrasmaaier over de weg stond te zwaaien. Vandaag zijn er weer groepen mensen bezig met grote schoonmaak langs de wegen. Ik rijd er voorzichtig langs. Ik zie ook vandaaag weer een krab langs de weg liggen. Het herinnert me aan vorige jaar, toen Davit uit de tuin achter zijn familie's huis een krab uit de grond trok. Ik snap nog steeds niet hoe die beesten in de aarde kunnen leven.

Het is niet ver naar Wiang Sa en voordat ik eruit rijd raak ik heel even de weg kwijt. De aanwijsborden waren, zoals wel vaker, ver achter de kruising gezet zodat je maar moeilijk kan raden waar je precies naartoe moet. Ik kom daardoor op de weg naar Mae Charim National Park terecht en zie links en rechts prachtige huizen. Ongetwijfeld van groot grondbezitters. Ik kijk mijn ogen uit. Er staan echter geen aanwijsborden naar Soa Din en ook staat het wegnummer niet aangegeven, dus keer ik om en zit dan al snel op de goede weg. Ik zet even de brommer langs de kant om te checken hoe ik precies moet rijden en steek dan over om in een buurtsuper soyamelk en twee cakecups te halen. Daarna weer lekker op weg. En de weg wordt er alleen maar mooier op. Hoe dichter ik bij Sao Bin kom, hoe meer vlinders er over de weg fladderen. Van bloesem naar bloesem, als in een sprookje!
Dan kom ik op een heel slecht begaanbare weg terecht, ze hebben deze weg kennelijk net "gestript" om er een nieuwe laag bovenop te leggen. Langzaam rijd ik door het dorp wat er langs ligt en wordt hier en daar gegroet en overal bekeken. Sao Din is makkelijk genoeg te vinden. Deze vorm "pilaren" heb ik al eens eerder in het noorden van India gezien, maar nog nooit eerder van dichtbij. Ik verbaas me over de substantie van waarvan de pilaren zijn "gemaakt". Het lijkt erg poreus zand met kleine steentjes erin. Het spul is wanneer het nat is bijzonder plakkerig en daar kom ik snel achter wanneer ik rondloop en opeens muurvast zit in de modder. Lachend doe ik mijn slippers uit en ga op blote moddervoeten verder. Dat is eigenlijk wel zo prettig, want de grond hier is als fluweel zo zacht. Heerlijk om op te lopen. De modder was ik later in het toilet er weer af.

Opeens is de middag zowat om. Ik vraag me af waar de tijd is gebleven. Zo blijft er eigenlijk geen tijd over om onderweg nog ergens langer te stoppen en rond te kijken. Eigenlijk komt dat nog niet eens zo heel slecht uit, want ik ben best wel moe. Ik rijd terug naar Nan. Krijg onderweg nog een kleine bui mee, maar ben droog wanneer ik thuis kom.
Ik bel met Paul. Hij zit al dagen in de rats; hij vertelt over de situatie met Yada, zijn Thaise vriendin. Ze beweert dat ze zwanger is van hem. Hij vertelt dat ze dagelijks honderden bahts uitgeeft aan een Chinees spulletje waarvan ze ongesteld zou moeten worden, in plaats van dat ze een zwangerschapstest haalt. Volgens mij is het allemaal toneel. Wanneer ze thuis komt hangt Paul snel op en beloofd me later terug te bellen. Het is een geruststelling dat zijn leven een stuk vreemder is dan het mijne...

Ik ga nog even de stad in om te wifi-en en dan terug naar het guesthouse om te schrijven en de mail te checken.
Eerst roept Oma (eigenares van het guesthouse waar ik nu zit) me bij zich, de afstandbediening doet het niet en nu kan ze de zender die ze graag zou willen zien niet op het scherm krijgen. Ik kijk naar de afstandsbediening en meen dat de batterijen leeg zijn. Ondanks dat blijft ze drukken op de bediening alsof haar leven er vanaf hangt. Ik ga even boven mijn spullen halen en laat haar even later zien dat ze op de tv zelf ook de kanalen kan verstellen. Ze zorgt ervoor dat ik het voor haar doe, hahaha. Clever!
Ik heb basilicum en een toetje gehaald om vanavond te eten. Tijdens het eten arriveert er een Fransman bij het guesthouse die besluit hier te blijven overnachten. We praten even, het standaard reizigerspraatje.

Rest van de avond is lekker rustig.