Prrrrruttuttut

22 maart 2008

Het gebeurd me niet vaak meer dat ik geveld wordt door Amoebe. Maar wanneer het gebeurd is het in Laos.

Hila, mijn kamergenote, keek telkens met verbazing toe terwijl ik pho' met verse, gewassen sla en kruiden at. Ze gaat er vanuit dat dat de beste manier is om ziek te worden. Ik heb echter het vermoeden dat ik de huidige bacterie heb te danken aan onze twee bezoeken aan een duur restaurant in Luang Prabang. De ochtend nadat we er voor de eerste keer hadden gegeten was het raak. Hila was gelukkig al koffie gaan drinken toen ik luid geborrel in mijn maag opmerkte. Het was niet zo'n beetje zoals je dat wel eens hebt wanneer je honger hebt of te veel hebt gegeten. Dit geborrel klinkt meer als iets om de buren mee wakker te maken. Wanneer ik opsta om naar de badkamer te gaan wordt het me duidelijk om welke vorm van bacterie het gaat. De verschijnselen zijn als volgt, en ik zal mijn uiterste best doen het zo netjes mogelijk te houden:
• een van de redenen dat de maag zo borrelt is vanwege de enorme hoeveelheden gas die de Amoebe bacterie produceert. Veel van dat gas komt er aan de bovenkant uit en wanneer dat gebeurd is het net alsof je zojuist gekookte eieren hebt gegeten (herinner je je deze nog Droenie?);
• de tweede reden van het borrelen is de enorme hoeveelheden water die door de leidingen wordt gepompt. Het resultaat is dat alles wat er aan de onderkant uitkomt als water is;
• al het water in je lichaam wordt voor dit schoonspoelen gebruikt en je plast daardoor bijna niet meer;
• je verliest je eetlust, voelt wel dat je iets moet eten, maar kan je echt niet voorstellen wat je nu lekker zou kunnen vinden. Bovendien is het een verloren zaak wanneer alles dat je eet er na een half uur weer wordt uitgespoeld. Je drinkt alleen nog maar, constant.
Het vreemde is dat je je niet ziek voelt, alleen lusteloos. Na een paar dagen wordt je wat wankel en kan er ook koorts optreden.

Ik heb in de afgelopen jaren zovaak Amoebe gehad, dat mijn lichaam goed is geworden in het omgaan met deze hardnekkige infectie. Na slechts een dag is er geen spoor meer van de verschijnselen te bekennen.
Tot we op de laatste avond in Luang Prabang nog een keer bij hetzelfde restaurant gaan eten. De volgende ochtend is het weer raak. Deze keer komt het erg slecht uit aangezien ik een zes uur lange rit voor de boeg heb. Gelukkig is de bus zo luidruchtig dat ik mijn maag niet meer kan horen of voelen en ik eb geluk dat ik niet om de haverklap naar de wc moet. Maar wanneer ik in Udomxai aankom breekt de storm los. De rest van dag zit ik op het toilet. De dag erna is niet veel anders en de dag erna ook. Aan het eind van de derde dag krijg ik er koorts overheen en voel me ellendig. Het is balen, want niet alleen heb ik nu bijna niets van Udomxai gezien, ik moet echt doorreizen naar Luang Namtha als ik op tijd de grens naar Thailand over wil. Ik besluit van de koorts gebruik te maken en slaap in mijn winterkleding onder twee dekbedden en mijn fleecedeken. Ik hoop zo mijn lichaamstemperatuur op te schroeven zodat er vannacht korte metten gemaakt kan worden met de infectie. En het werkt. De volgende dag voel ik me goed. Aan de eindeloze stroom water door mijn darmen is een eind gekomen en ik heb weer trek. Drie dagen. Valt eigenlijk nog best mee.