Free looking
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
15 Maart 2008 | Laos, Vangviang
15 maart 2008
Ik heb sinds een paar dagen een kamergenote uit Zwitserland. Hila heet ze. Het is Hila's vierde dag in Azië wanneer ze me aanspreekt op straat. Ze vraagt me naar het busstation en wanneer ze merkt dat ik het leuk vind om dingen uit te leggen (ik had lerares moeten worden) komt er een vloed van vragen op gang. Na elk antwoord zegt ze: "I've got ONE more question". Dit was in Vang Vieng, een plek waar ze op aanraden van andere toeristen naartoe is gegaan en het op het moment van onze ontmoeting duidelijk niet naar haar zin heeft. Om te beginnen zit ze in het verkeerde guesthouse. Ik vertel haar van mijn prachtige bungalow in een prachtige tuin bij lieve mensen heb en de volgende dag staat ze voor de deur. Sindsdien reizen we samen.
Dit is Hila's eerste verre reis ooit en ze is hier voor een vakantie van twee weken. In de afgelopen dagen is ze vanuit Bangkok halverwege Laos terechtgekomen. De wallen onder haar ogen vertellen dat het geen makkelijke vier dagen zijn geweest en op onze eerste avond doet ze haar relaas. Ze is een uitstekende verteller en we lachen beiden tot de tranen in onze ogen staan. Ik kan het jammer genoeg niet zo goed navertellen als zij, hieronder wat ik me ervan herinner.
Hila heeft haar vlucht naar Bangkok vier dagen voor vertrek en in een opwelling geboekt en komt groen als gras aan op de luchthaven in Bangkok. Ze heeft goede dingen over Laos gehoord van vrienden en wil meteen doorreizen.
Op de luchthaven vraagt ze naar de bus naar Laos, maar niemand blijkt haar daarop antwoord te kunnen geven. Voornamelijk omdat bijna niemand Engels spreekt. Ze wordt doorgestuurd naar Khao San, de low budget toeristenbuurt van Bangkok. In haar Lonely Planet (de nieuwste versie van drie jaar geleden) staat dat een taxi naar Khao San ongeveer 300 baht moet kosten en de taxis hier vragen 900 baht. Iemand raadt haar aan om naar de vertrekhal op de eerste verdieping te gaan. De taxis daar zijn goedkoper. Het is goede raad want het is waar, ik heb ongeveer hetzelfde gedaan tijdens mijn eerste bezoek aan Bangkok. Ze komt met een van de taxis tot een goede prijs en de taxi kiest uiteraard de tolweg, de snelste manier op in Khao San terecht te komen. Hij vraagt Hila de tol te betalen en dat weigert ze. Chauffeur sikkeneurig, zij sikkeneurig.
Aangekomen bij Khao San wint ze inlichtigen in, hoort van een trein naar Laos en besluit zichzelf op een goede nachtrust te trakteren. Ze neemt een tuktuk naar het station.
Hila weet nog niet dat het nemen van een tuktuk de duurste vorm van transport is in Bangkok en de twintig baht (40 eurocent) die de chauffeur vraagt lijkt heel redelijk. Onderweg begint de man tegen haar te brabbelen in het Thais/Engels ook wel Tinglish genoemd. Je moet een getraind oor hebben om er iets van te kunnen maken. Hila begrijpt er niets van, wat wil deze man? "Five minutes, free looking" blijft de man herhalen tussen het andere gebrabbel door. "Big shop, beautiful clothes!" Ahhhh, nu wordt het duidelijk. De man wil vijf minuten om onderweg even bij een winkel te kijken. Nu is Hila de moeilijkste niet en vind het prima. Ja hoor, free looking, no problem. Ze komen aan bij de winkel. De man stapt uit en gebaart dat Hila naar binnen kan. Nee hoor, zegt ze tegen hem, ga jij maar. Ik wacht hier wel op je in de tuktuk. De man dringt aan, maar Hila houdt voet bij stuk. Dat hij wil winkelen betekend niet dat zij mee hoeft?! Gefrustreerd stapt de man terug in de tuktuk en legt onderweg uit dat het de bedoeling is dat zíj, niet hij bij de winkel gaat kijken. In ruil daarvoor krijgt hij stempels van de shops waar hij de benzine van betaalt (en nog wel meer dan dat ook). Hij stelt voor haar naar een juwelier te brengen. Ok dan, zegt Hila, als dat je echt gelukkig maakt....!? Vijf minuten kijken, hoe erg kan het zijn? Bij de juwelier staat een vrouw al op haar te wachten. Haar persoonlijke verkoopster die al snel door krijgt dat Hila helemaal niet van plan is om iets te kopen, sleept Hila door de vier verdiepingen van het pand heen en vertelt een uitgebreid verhaal bij alles dat ze zien. Met lege handen en hoofdpijn komt Hila anderhalf uur later tenslotte uit de winkel.
Op het treinstation boekt ze een eerste klas sleeperticket voor de trein naar de grens met Laos. Het bed is zacht, het bed naast haar leeg en het lijkt een rustige nacht te worden tot haar buurman laat op de avond begint te rochelen. Diep vanuit zijn keel komt met het slijm het vreselijke geluid dat Hila de rest van de nacht zal teisteren. Ze doet geen oog dicht.
Natuurlijk stopt de trein niet aan, maar enkele kilometers vóór de grens met Laos, ze moet weer een tuktuk nemen, de grens over ..... en weer terug. Het is heel vroeg in de ochtend en de ambtenaar aan de Thaise grens was duidelijk nog niet wakker. Hij heeft haar de stempel met de datum van gisteren gegeven. Terug naar die ambtenaar dus, een krabbel halen en dan terug naar de grens met Laos. Weer een tuktuk en een lokale bus naar Vientiane. De bus zit overvol, ze moet urenlang staan en om haar heen geven mensen over, zodat ze zelf ook regelmatig staat te kokhalzen. Deze bus stopt uiteraard ook niet in het centrum van de stad en nog een tuktuk is nodig om haar naar het centrum te brengen. De biljetten lijken uit haar portomonaie te vliegen. In Vientiane betaalt ze veel te veel voor een erg slechte kamer. Het is er vies, het bed is hard en de buren zijn luidruchtig. Op aanraden van toeristen neemt ze zich voor de volgende dag door naar Vang Vieng te reizen.
De volgende dag is een herhaling van de dag ervoor. Kokhalzend in een veel te krappe bus.
Vang Vieng blijkt een soort van Disney Land met een overshot aan toeristen in een overshot aan restaurants die 17 uur per dag non-stop Friends op DVD vertonen. Haar kamer in het guesthouse is duur en oud en die avond is links van haar een houseparty en rechts van haar aan Laotiaans feest aan de gang. Van slapen komt wederom niets.
Tot nu toe heeft Hila op fruit geleefd. Ze is bang een ziekte op te pikken en heeft al het andere eten vermeden.
Wanneer ik er met haar over praat en voorstellen doe voor wat ze zou kunnen proberen blijkt dat ze eigenlijk overal bang voor is. Eieren en kip kan niet vanwege salmonella, vis eet ze niet en rund- en varkensvlees heeft ze op de markt buiten zien hangen met vliegen erop, dus dat gaat ook niet. Alle rauwe groenten zijn uitgesloten vanwege de Amoebe en van brood en chips en suikerwaar wordt ze dik. Ze is op dieet. Wie niet tegenwoordig? Soep, stel ik voor, misschien later wanneer het niet zo vreselijk warm is. We hebben net een forse wandeling naar de grotten achter de rug en ondanks dat ik deze temperaturen gewend ben zweet ik ook. Ze bestelt gebakken groenten met rijst. Het is doorgaans een veilige keuze, maar deze keer blijkt de kok er pepers door te hebben gedaan en Hila kan niet tegen pittig eten. Ikzelf heb Tom Yam besteld, pittige soep en wanneer ik haar eten proef merk is dat haar eten pittiger is dan het mijne. Ze is een pechvogel stel ik vast. Een met wat neurotische trekken. Ze kan niet tegen natte badkamers, katten en spinnen en wat voor soort insekten dan ook. Ze schrikt van elke vlinder die langskomt. Ze is bang voor elke muggebeet, smeert zich vier keer per dag van top tot teen in want stel je voor dat ze malaria zou krijgen. Gek op honden, maar durft ze niet dichtbij te laten komen vanwege Rabiës. Is bang bij alles wat ze doet dat ze zal worden afgezet. Ik vraag me af hoe dit voor haar vakantie is...
Terug van de wandeling stel ik voor naar de rivier te gaan om van de zonsondergang te genieten met onze voeten bungelend in het water. Hila bestelt Beer Laos, het lekkerste bier in Azië en ik een grote fles water. Eindelijk genieten. En ..... free looking.
PS: foto's komen wanneer ik in Thailand beter toegang tot het internet heb.
Ik heb sinds een paar dagen een kamergenote uit Zwitserland. Hila heet ze. Het is Hila's vierde dag in Azië wanneer ze me aanspreekt op straat. Ze vraagt me naar het busstation en wanneer ze merkt dat ik het leuk vind om dingen uit te leggen (ik had lerares moeten worden) komt er een vloed van vragen op gang. Na elk antwoord zegt ze: "I've got ONE more question". Dit was in Vang Vieng, een plek waar ze op aanraden van andere toeristen naartoe is gegaan en het op het moment van onze ontmoeting duidelijk niet naar haar zin heeft. Om te beginnen zit ze in het verkeerde guesthouse. Ik vertel haar van mijn prachtige bungalow in een prachtige tuin bij lieve mensen heb en de volgende dag staat ze voor de deur. Sindsdien reizen we samen.
Dit is Hila's eerste verre reis ooit en ze is hier voor een vakantie van twee weken. In de afgelopen dagen is ze vanuit Bangkok halverwege Laos terechtgekomen. De wallen onder haar ogen vertellen dat het geen makkelijke vier dagen zijn geweest en op onze eerste avond doet ze haar relaas. Ze is een uitstekende verteller en we lachen beiden tot de tranen in onze ogen staan. Ik kan het jammer genoeg niet zo goed navertellen als zij, hieronder wat ik me ervan herinner.
Hila heeft haar vlucht naar Bangkok vier dagen voor vertrek en in een opwelling geboekt en komt groen als gras aan op de luchthaven in Bangkok. Ze heeft goede dingen over Laos gehoord van vrienden en wil meteen doorreizen.
Op de luchthaven vraagt ze naar de bus naar Laos, maar niemand blijkt haar daarop antwoord te kunnen geven. Voornamelijk omdat bijna niemand Engels spreekt. Ze wordt doorgestuurd naar Khao San, de low budget toeristenbuurt van Bangkok. In haar Lonely Planet (de nieuwste versie van drie jaar geleden) staat dat een taxi naar Khao San ongeveer 300 baht moet kosten en de taxis hier vragen 900 baht. Iemand raadt haar aan om naar de vertrekhal op de eerste verdieping te gaan. De taxis daar zijn goedkoper. Het is goede raad want het is waar, ik heb ongeveer hetzelfde gedaan tijdens mijn eerste bezoek aan Bangkok. Ze komt met een van de taxis tot een goede prijs en de taxi kiest uiteraard de tolweg, de snelste manier op in Khao San terecht te komen. Hij vraagt Hila de tol te betalen en dat weigert ze. Chauffeur sikkeneurig, zij sikkeneurig.
Aangekomen bij Khao San wint ze inlichtigen in, hoort van een trein naar Laos en besluit zichzelf op een goede nachtrust te trakteren. Ze neemt een tuktuk naar het station.
Hila weet nog niet dat het nemen van een tuktuk de duurste vorm van transport is in Bangkok en de twintig baht (40 eurocent) die de chauffeur vraagt lijkt heel redelijk. Onderweg begint de man tegen haar te brabbelen in het Thais/Engels ook wel Tinglish genoemd. Je moet een getraind oor hebben om er iets van te kunnen maken. Hila begrijpt er niets van, wat wil deze man? "Five minutes, free looking" blijft de man herhalen tussen het andere gebrabbel door. "Big shop, beautiful clothes!" Ahhhh, nu wordt het duidelijk. De man wil vijf minuten om onderweg even bij een winkel te kijken. Nu is Hila de moeilijkste niet en vind het prima. Ja hoor, free looking, no problem. Ze komen aan bij de winkel. De man stapt uit en gebaart dat Hila naar binnen kan. Nee hoor, zegt ze tegen hem, ga jij maar. Ik wacht hier wel op je in de tuktuk. De man dringt aan, maar Hila houdt voet bij stuk. Dat hij wil winkelen betekend niet dat zij mee hoeft?! Gefrustreerd stapt de man terug in de tuktuk en legt onderweg uit dat het de bedoeling is dat zíj, niet hij bij de winkel gaat kijken. In ruil daarvoor krijgt hij stempels van de shops waar hij de benzine van betaalt (en nog wel meer dan dat ook). Hij stelt voor haar naar een juwelier te brengen. Ok dan, zegt Hila, als dat je echt gelukkig maakt....!? Vijf minuten kijken, hoe erg kan het zijn? Bij de juwelier staat een vrouw al op haar te wachten. Haar persoonlijke verkoopster die al snel door krijgt dat Hila helemaal niet van plan is om iets te kopen, sleept Hila door de vier verdiepingen van het pand heen en vertelt een uitgebreid verhaal bij alles dat ze zien. Met lege handen en hoofdpijn komt Hila anderhalf uur later tenslotte uit de winkel.
Op het treinstation boekt ze een eerste klas sleeperticket voor de trein naar de grens met Laos. Het bed is zacht, het bed naast haar leeg en het lijkt een rustige nacht te worden tot haar buurman laat op de avond begint te rochelen. Diep vanuit zijn keel komt met het slijm het vreselijke geluid dat Hila de rest van de nacht zal teisteren. Ze doet geen oog dicht.
Natuurlijk stopt de trein niet aan, maar enkele kilometers vóór de grens met Laos, ze moet weer een tuktuk nemen, de grens over ..... en weer terug. Het is heel vroeg in de ochtend en de ambtenaar aan de Thaise grens was duidelijk nog niet wakker. Hij heeft haar de stempel met de datum van gisteren gegeven. Terug naar die ambtenaar dus, een krabbel halen en dan terug naar de grens met Laos. Weer een tuktuk en een lokale bus naar Vientiane. De bus zit overvol, ze moet urenlang staan en om haar heen geven mensen over, zodat ze zelf ook regelmatig staat te kokhalzen. Deze bus stopt uiteraard ook niet in het centrum van de stad en nog een tuktuk is nodig om haar naar het centrum te brengen. De biljetten lijken uit haar portomonaie te vliegen. In Vientiane betaalt ze veel te veel voor een erg slechte kamer. Het is er vies, het bed is hard en de buren zijn luidruchtig. Op aanraden van toeristen neemt ze zich voor de volgende dag door naar Vang Vieng te reizen.
De volgende dag is een herhaling van de dag ervoor. Kokhalzend in een veel te krappe bus.
Vang Vieng blijkt een soort van Disney Land met een overshot aan toeristen in een overshot aan restaurants die 17 uur per dag non-stop Friends op DVD vertonen. Haar kamer in het guesthouse is duur en oud en die avond is links van haar een houseparty en rechts van haar aan Laotiaans feest aan de gang. Van slapen komt wederom niets.
Tot nu toe heeft Hila op fruit geleefd. Ze is bang een ziekte op te pikken en heeft al het andere eten vermeden.
Wanneer ik er met haar over praat en voorstellen doe voor wat ze zou kunnen proberen blijkt dat ze eigenlijk overal bang voor is. Eieren en kip kan niet vanwege salmonella, vis eet ze niet en rund- en varkensvlees heeft ze op de markt buiten zien hangen met vliegen erop, dus dat gaat ook niet. Alle rauwe groenten zijn uitgesloten vanwege de Amoebe en van brood en chips en suikerwaar wordt ze dik. Ze is op dieet. Wie niet tegenwoordig? Soep, stel ik voor, misschien later wanneer het niet zo vreselijk warm is. We hebben net een forse wandeling naar de grotten achter de rug en ondanks dat ik deze temperaturen gewend ben zweet ik ook. Ze bestelt gebakken groenten met rijst. Het is doorgaans een veilige keuze, maar deze keer blijkt de kok er pepers door te hebben gedaan en Hila kan niet tegen pittig eten. Ikzelf heb Tom Yam besteld, pittige soep en wanneer ik haar eten proef merk is dat haar eten pittiger is dan het mijne. Ze is een pechvogel stel ik vast. Een met wat neurotische trekken. Ze kan niet tegen natte badkamers, katten en spinnen en wat voor soort insekten dan ook. Ze schrikt van elke vlinder die langskomt. Ze is bang voor elke muggebeet, smeert zich vier keer per dag van top tot teen in want stel je voor dat ze malaria zou krijgen. Gek op honden, maar durft ze niet dichtbij te laten komen vanwege Rabiës. Is bang bij alles wat ze doet dat ze zal worden afgezet. Ik vraag me af hoe dit voor haar vakantie is...
Terug van de wandeling stel ik voor naar de rivier te gaan om van de zonsondergang te genieten met onze voeten bungelend in het water. Hila bestelt Beer Laos, het lekkerste bier in Azië en ik een grote fles water. Eindelijk genieten. En ..... free looking.
PS: foto's komen wanneer ik in Thailand beter toegang tot het internet heb.
-
25 Maart 2008 - 09:13
Gilbert:
Wat een mens zeg! Maar eigenlijk een 'durfal' -
25 Maart 2008 - 09:51
Hetty:
Hoi Kitje,
Wat een verhaal. Interessant zo'n reisgenote en dan voor maar 2 weken verblijf in Azië! Ik hoop dat ze nog een beetje geniet.
Liefs, Mams
Ik mis wel je mooie foto's? -
25 Maart 2008 - 10:37
Fred:
wat een typetje toch leuk dat ze aan jou de weg vroeg. -
25 Maart 2008 - 12:21
Lilian Lucas:
hi kit, wat een giller zeg, had ze niet beter eerst kunnen oefenen op surviven in de mooie zwitserse alpen? maar goed, misschien komt het onder jouw deskundige leiding toch nog allemaal goed. Kus, Lilian. -
25 Maart 2008 - 19:45
Ferry:
Hallo Kit,
Prachtig verhaal. Naar mijn mening ben je lerares, avonturier, schrijfster, gids, durfal en ga zo maar door. Ik lees jouw verhalen met veel plezier en geniet echt van jouw avonturen en de manier waarop je schrijft. Ga zo door en stuur Hila maar naar Zwitserland en vraag haar Zwitserse kaas te leren eten.
Hartelijke groet en tot schrijvens. -
27 Maart 2008 - 19:41
Claris:
Geweldig! Je ontmoet ze wel, die typjes! En de manier waarop jij het vertelt, doet alleen maar vermoeden wat een uitmuntend verteller zij wel moet zijn. Ik zat te glimmen op mijn plek, erg leuk dit soort verhalen. Ik vrees dat ik ook zo'n type reiziger ben als ik zo ver zou gaan (in ieder geval erg bewust van alle mogelijke 'gevaren'). Maar ze doet het maar wel mooi even!
X Claris -
02 April 2008 - 07:17
Michiel:
Hoi Kit,
leuk om weer wat van je te lezen en om even je gezicht weer te zien (hoewel ik nog best wist hoe je er ook al weer uitziet)! Hoe houd je het uit met zo'n figuur... Ik zou na 2 dagen al gillend gek zijn geworden.
Ik wacht vol spanning op je foto's
groetjes uit een koud-bijna-lente-Nederland ;) -
07 April 2008 - 09:38
Herma:
Kit??? Waar ben jij in hemelsnaam. Dit is lang geleden hoe gaat ie met je tjonge helemaal aan de andere kant van de wereld. Herrinner me onze goede tijd bij het APS toen we nog samen op de kamer zaten...weet je nog wie ik ben. Ben je weggestuurd via APS of via eigen weg ben wel nieuwsgierig nu ik dit allemaal lees
met mij gaat het goed heb een leuke baan en werk in Nieuwegein mail je nog wel een keer
groetjes Herma
-
10 April 2008 - 11:55
Janneke:
Geweldig dat je eindelijk jouw reis maakt! Ik heb nog steeds de, niet eens zo stille hoop, om het gras eens te zien groeien.
Groenten van hak,
Janneke -
07 September 2008 - 12:02
MamaLien:
Kit, wat een heerlijk hoofdstuk... ben er eindelijk weer eens voor gaan zitten! Smullen was het. Kus, Carolien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
