Tribes

27 maart 2008

Het is mijn laatste volle dag in Laos en in Luang Namtha. De afgelopen dagen heb ik me erover verbaasd hoeveel toeristen er hier zijn. Ik dacht dat vrijwel alle toeristen in grote groepen van de grens per boot naar Luang Prabang gingen en het noorden nog niet zo heel toegankelijk was. Ik had het mis, maar het soort reiziger dat je hier treft is wel een ander soort dan je in bijvoorbeeld Vang Vieng ziet. Buiten toeristen zijn hier ook een hoop westerlingen aan het werk voor hulporganisaties. Deze regio herbergt een groot aantal minderheden die kennelijk geholpen moeten worden. Een van de nevenverschijnselen van al deze aandacht is dat men hier niet half zo vriendelijk is tegen toeristen als elders. Ik merk het wanneer ik op de fiets stap en door de dorpen in de omgeving rijdt.

Mijn fiets, van westerse makelij (Merida), is een mountainbike en dat is niet alleen toepasselijk in deze omgeving, maar ook hard nodig. Ik kijk op de kaart die ik van mijn guesthouse heb gekregen en zie groot op de kaart een dam aangeduid staan. Dammen vind ik altijd geweldig om te zien, de kracht die er vanuit gaat is indrukwekkend. Aan het eind van de hoofdstraat ga ik een ongeasfalteerde brede weg op die me in de richting van de dam moet leiden. Ik kom meteen al langs een paar dorpen en glimlach naar de mensen die ik zie, maar ze kijken weg, lachen niet terug en doen soms alsof ze me niet hebben gezien. Alleen de kinderen zwaaien. Roepen "saibaidee" of "hello"!
Het is klimmen geblazen en na een kilometer of vier constateer ik dat de dam verder van de stad moet liggen dan op de kaart aangegeven staat. Ik keer terug, want ik wil vandaag al het gebied rond Luang Namtha verkennen.

Terug bij de hoofdstraat sla ik linksaf en om al snel langs een bordje waterval. Ik heb op de kaart gezien dat om bij de waterval te komen je door twee dorpen heen moet, dus dat klinkt interessant. De omgeving is hier trouwens adembenemend. De valeien hier zijn bebouwd met rijst en de heuvels zijn prachtig groen. In de twee dorpen overkomt me hetzelfde als eerder, mensen groeten niet, zien me niet. Ze zien waarschijnlijk drommen westerlingen (met hun camera in de aanslag) elke dag. In het tweede dorp wonen mensen van de Langtan tribe. Ik heb ze eerder gezien in het noorden van Thailand en onderweg naar Luang Namtha. Ze zijn prachtig! Donkere kleding met rode biezen, witte wikkels om hun kuiten, lange oorbellen en rijk versierde hoeden en spelden in hun haar. Ik heb het nu even over de vrouwen, de mannen zie ik doorgaans niet in traditionele kledij. Jammer, want ook dat is mooi om te zien.
Ik kom bij een stroom waar twee vrouwen bezig zijn stof te verven. Een licht gele brei wordt over de doeken gesmeerd en dan worden ze met spanrek en al in de zon te drogen gezet. Een meisje van een jaar of drie, dochter van de jongste vrouw schat ik in, zit in de stroom met het water te spelen. De vrouwen groeten met niet wanneer ik stop en blijf kijken. Ik heb eerder ook gemerkt dat ze niet gediend zijn van mensen die foto's van ze nemen, dus ik durf het niet aan. Ik wil gewoon even genieten van het tafereel van de twee vrouwen die bezig zijn en het kind dat zo lekker in het water zit te spelen. Ik ga aan de andere kant van de stroom een beetje uit het zicht zitten.
De vrouwen ontspannen duidelijk wanneer ze merken dat ik geen camera tevoorschijn haal. Het kleine meisje kijkt me vrolijk aan en vraagt haar moeder na een wasbeurt of ze samen even naar mij kunnen gaan kijken. Wanneer ze komen kijk ik niet de vrouw aan, maar het meisje en zeg dat ze een mooi gezicht heeft. Dat brengt de eerste glimlach op het gezicht van de vrouw. Ze nemen uitgebreid de tijd om mijn fiets, mijn tas en mij te bekijken terwijl ik naar de oude vrouw kijk die nog steeds met het verven bezig is.
Na een tijdje ga ik verder nadat ik gedag heb gezegd en heb teruggekregen. Ik vind het jammer dat ik de prachtige herinneringen in mijn hoofd niet met jullie kan delen, maar heb er toch een goed gevoel over. Ik kan me goed voorstellen dat het vervelend is om zelfs in je huis een toeristenattractie te zijn.

Terug op de hoofdweg. Na een kilometer of zes neem ik een landweg die me door drie dorpen met Black Thai moet leiden. Van de Black Thai weet ik dat de jonge mensen zich niet al te vaak meer in klederdracht vertonen en oudere mensen zie ik hier nu niet. Gewoon allerlei mensen die allerdaagse dingen aan het doen zijn. Hier krijg ik overigens wel meer vriendelijke blikken en begroetingen. De weg gaat midden door de rijstvelden heen en wolken libelles zoemen boven mijn hoofd. Talloze vlinders zie ik, in allerlei kleuren en maten. Krijg het echter niet voor elkaar een foto van eentje te maken. Een paar keer moet ik met de fiets over bamboe bruggetjes heen. Ze zijn gebouwd voor smalle, lichte mensen met een bijzonder goed evenwichtsgevoel, niet voor logge, zware klunsen als ik. Met mijn fiets opgetild balanceer ik op het krakende bamboe. Ik kan niet uitleggen waarom precies, maar hier geniet ik dus echt van!

Ik stop bij een guesthouse dat The Boatlanding heet. Het is een begrip hier een een van de duurste plekken om te overnachten. Het ligt aan de rivier en is omgeven door een mooie tuin. Ik bestel er wat te eten en te drinken en sorteer mijn foto's. De kamers hier kosten $35 per nacht vertelt de ober, hij laat me na het eten een van de kamers zien. Ik wil graag weten wat je voor dat geld krijgt (je hebt hier al een goede kamer voor $5-6). De houten bungalows zijn charmant, maar niet bijzonder en een beetje vervallen. Vergane glorie.

Tegen een uur of vier kom ik terug bij mijn guesthouse, ik heb heel wat kilometers afgelegd vandaag. Ik heb veel gezien, maar toch minder dan ik had verwacht. Mijn gezicht is verbrand, mijn armen doen pijn, maar het was een goede dag. Een heel goede dag.