onderhandelingen

12 september 2008

Ik heb gisteren iets nieuws gevonden hier op de markt: rijstpap. Ik gebruik de waterkoker op de kamer om de pap klaar te maken en eet het als ontbijt vanochtend. Het smaakt zo goed dt ik me voorneem straks nog een paar zakjes te kopen.

De brieven die ik gisteren heb geschreven wil ik vandaag op de post doen. Het postkantoor, de markt en het busstation, waar ik wil informeren naar de bus terug naar Oudomxai, liggen in de tegenovergestelde richting van de tempel en de monnik die me gisteren voor een bezoek heeft uitgenodigd. Dat zal dus tot morgen moeten wachten.

Eerst het postkantoor waar mijn brieven met grote interesse worden bekeken. "Netherlands", zegt de klerk met een onzekere blik. "Europe", zeg ik er voor de zekerheid bij en hij knikt alsof dat van meet af aan al duidelijk was. De brieven gaan een voor een op de weegschaal en de klerk roept iets naar iemand in de achterkamer. Een vrouw komt met een boek met postzegels en selecteerd een prachtige, vierkante postzegel. Ik zie dat een zo'n zegel 12.000 kip (€0,84) kost en dat is de helft meer dan ik er eerder in Vientiane voor het betaald. En hoe mooi ik de zegel ook vind, in dat geval wacht ik nog wel even met het versturen tot ik weer in Vientiane ben. Ik leg uit dat deze zegels niet wil en dat het elders goedkoper is. Dan De 10.000 kip zegels komen tevoorschijn en uiteindelijk mag ik de brieven versturen voor 8.000 kip. Even voor de duidelijkheid, kip is de naam van de munteenheid van Laos, ik loop hier niet met een schare kippen over straat.
Ik sta buiten voor het postkantoor en schiet in de lach. Ik besef nu dat ik zojuist onderhandeld heb over de prijs van het versturen van post. Dat is voor het eerst!

Tegenover het postkantoor staat het Tribal museum. Ik wil er graag een kijkje nemen, maar het ziet er nogal gesloten uit. Ik hoor later dat er een stroomstoring was. Ik denk dat er onderhoud wordt gepleegd, want we zitten tot nu toe elke dag tussen 10.00-1700 uur zonder stroom. Het busstation ligt vier km verderop en dat is ver genoeg om mijn schouders tijdens de wandeling te laten verbranden. Ik merk het pas wanneer het al te laat is.

Terug in mijn kamer eet ik de loempiaas die ik zojuist op de markt heb gekocht en stop een appel in mijn tas voor de volgende wandeling. Twee dagen geleden kwam ik langs een waterbron waar ik zometeen even mijn flessen wil gaan vullen. Water in flessen verkopen ze hier niet en het water uit de kraan is vergeven van de chloor. Niet echt geschikt om een lekker bakkie thee mee te zetten. Het is nu net de tijd van de dag dat de schoolkinderen naar huis gaan en dat zal ik weten ook. Groepen kinderen lopen met me op naar en van de bron. Meestal vind ik dat soort aandacht wel leuk, maar ik heb de hele dag al scheeuwende kinderen om me heen gehad en slaak een zucht van verlichting wanneer ik terug in mijn kamer van de stilte kan genieten. Die stilte duurt overigens niet zo heel lang, vandaag is het feest op de bovenste verdieping van het hotel en het hele dorp mag meegenieten. Gelukkig zijn Laotianen vroege feestbeesten, d.w.z. dat om twaalf uur iedereen op een oor ligt en ik daarna alleen de krekels nog hoor.