happy losar!

09 februari 2005

Happy Losar! Vannacht is zonder vooraankondiging het Tibetaans nieuwjaarsfeest begonnen. Om zeven uur sta ik ik klaar op de hoek van tempel en Bagsu road. Vanochtend gaan we, John, Gudrun en ik naar de tempel. Het miezert en de lucht is koud genoeg om stoomwolken te blazen. John is precies op tijd en samen wachten we op Gudrun. Ik heb medelijden met haar: vroeg opstaan behoort bepaalt niet tot haar lijst van favoriete dingen. Juist wanneer ik John vertel dat we wellicht wel even zullen moeten wachten zien we haar staan. Ze heeft het toch maar geflikt. De tempel is vlakbij en rond zeven uur komen we daar aan.

Het is er niet druk maar er staat wel een groep mensen te wachten. Twee 'wachten' vertellen ons dat we in ieder geval voor acht uur niet binnen kunnen.
Het uur gaat snel voorbij. De Tibetanen die net als wij staan te wachten zijn komen opdagen in hun mooiste traditionele kleding. We kijken onze ogen uit. Van prachtige zijden stoffen in de mooiste kleuren tot chupas (lange jasssen) en mutsen gevoerd met bont. En het staat ze ook nog eens geweldig! De vrouwen hebben kettingen van turkoise in het haar of lange vlechten met gekleurd draad er doorheen. En terwijl wij staan te trappelen om warm te blijven staan zij, geheel op hun gemak te kletsen met elkaar. Geen spoor van kou valt bij hen te bespeuren. Gudrun en ik staan half kwijlend naar een groep vrienden van Gudrun te kijken die ook gekleed zijn in chupas. Wat zijn ze mooi! Ondertussen horen we boven monniken in gebed en zang. Ookinstrumenten worden bespeeld. Als daar al een soort van maat en structuur in zit, dan is dat voor mij niet te bespeuren.

Alhoewel er nu al aardig wat mensen staan te wachten, is de sfeer relaxed. Er staan geen mensen te dringen op de trap. Maar wanneer op half negen het sein wordt gegeven dat we naar boven kunnen is het toch even rennen geblazen. Ik ren niet mee. Ik vind dat Tibetanen meer recht hebben op een goede plaats dan ik. Toch belanden we in het centrum van de tempel. We hebben meer dan uitstekende plaatsen en kunnen de ceremonie goed volgen. Foto's maken mag tegen de verwachting in, maar nu heb ik last van een gebrek aan kennis over mijn camera. Ik krijg er maar een paar redelijke foto's uit. Ik geef het op en besluit gewoon te genieten van alles wat er om ons heen gebeurd. Dat had ik natuurlijk veel eerder moeten doen.

De ceremonie duurt zo'n anderhalf uur. We worden getracteerd op een discussie-demonstratie, zang en dans van een groep Tibetaanse kleine meisjes, boterthee en rijst met vruchten. De Dalai Lama maakt helaas geen opwachting. Desondanks is het een heel bijzondere belevenis. Na de ceremonie lopen we rond de tempel. De Tibetanen lopen meerdere rondje en we kijken hoe de stoet van prachtige mensen langskomt. Daarna gaan we even bij de bakkerij langs om te kijken op de nieuwjaars chocolade taart van Gudrun al klaar is. Dat blijkt niet het geval. Samen met Jon&Jon ga ik opwarmen by Mc Clo's. J&J gaan eerst nog even nieuw onderdak zoeken bij het Yellow Guesthouse, waar ik momenteel zit. Ik ga alvast vooruit naar Mc Clo's. Daar kom ik aan een tafel te zitten met Mihir. Een Amerikaan die hier is voor onderzoek. Zijn ouders komen oorspronkelijk uit Gujurat en hij heeft afgesproken met enkele NGO's in Leh. Aanstaande vrijdag vliegt hij daar naartoe. J&J komen er iets later ook bij. Om wat tijd te doden pak ik mijn kaarten erbij en ik leer ze shithead te spelen. Een oudere vrouw naast ons is nieuwsgierig naar het spel en al snel spelen we met z'n vijven. Het is een schitterend spel en na een paar keer oefenen is iedereen een expert.
De tijd gaat zelfs zo snel dat ik me op een gegeven moment moet haasten om een beetje op tijd bij Gudrun op bezoek te kunnen. Even snel douchen en dan weer terug om de jongens op te halen. We gaan eerst nog even de taart ophalen en wisky en samosas kopen. De oudere Jon raken we onderweg kwijt en zullen we niet meer zien vandaag.

Het is gezellig bij Gundrun en Rabbi. De Tibetanen zijn al een behoorlijke tijd aan het feesten en zijn op z'n minst aangeschoten. Het mag de pret niet bederven. Grote borden vol eten krijgen we voorgeschoteld. Dat hoort bij Tibetaanse gastvrijheid. Dus ik heb bepaald geen honger wanneer Gudrun me vraagt of ik nog even mee langs ga bij haar student. Ik zeg geen nee. Eenmaal daar is er uiteraard voor ons gekookt en ik heb moeite de maaltijd eer aan te doen. Temeer omdat het meeste niet vegetarisch is. Het is is hartstikke gezellig al zijn de gesprekken soms wat moeizaam wegens hun gebrekkige Engels. Om acht uur vertrekken we en spreken af elkaar om tien uur op het feest van Bagsu Hotel te ontmoeten.

Om tien uur ben ik de enige van onze groep op het feest. Gelukkig is Wanko er en hij blijkt goed te kunnen dansen. Niet veel later is John er ook. Gudrun komt pas laat. Rabbi was bij thuiskomst eerst niet in slaap te krijgen en toen twee uur later niet wakker te krijgen. Maar hij is er ook bij en zo te merken in opperste stemming. Langzamerhand druppelen alle bekenden binnen. Het is gezellig, iedereen heeft lol. Maar de voortekenen zijn slecht. Eerst ga ik bijna op de vuist met een paar jongens met grijpgrage handjes. Vrienden van de jongens springen er op tijd tussen. Misschien een half uur later hebben dezelfde jongens weer problemen. De zaal is vochtig van alle dampen die van de hossende massa afkomen. De vloer is glad en wanneer een van onze vrienden tegen een van de jongens aan valt is het vechten geblazen. Zo'n zes man wordt het zwart voor ogen en ze timmeren er lustig op los. Alhoewel niemand echt gewond raakt zijn er wel consequenties. Ongeveer een half uur later staat de Indiase politie voor de deur en wordt het feest afgeblazen. Mopperend verlaat de meute het pand.

Dan maar thuis feesten. We gaan naar het huis van Tashi. Jon en Gudrun zijn er ook. Het thuis van Tashi bestaat uit één kamer waarin momenteel vijf mensen wonen. Er staat een heel groot bed, een televisie en er is een keukentje en een badkamer. In het bed liggen een vrouw en kind te slapen, maar dat is kennelijk geen probleem. Wanneer het bier op is wordt zelfs het bed met vrouw en al opgetild om eronder een nieuwe voorraad bier vandaan te halen.

Ik kom deze avond naast ene Samdu te zitten. Hij is net terug uit Goa en laat een reeks versiertrucs op me los. En het werkt. We praten en zoenen tot diep in de nacht en daarna blijf ik slapen, geheel volgens Tibetaanse traditie, met zes personen in een bed. Dat zou lekker warm moeten zijn, maar dat is ket niet, want mijn zoener blijkt een dekendief. Toch ben ik moe genoeg om in slaap te vallen, maar tegen tien uur haast ik me naar huis om onder een warme douche weer een beetje mens te worden.