toen het leven nog niet zwaar was ....
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
26 Februari 2007 | Vietnam, Hanoi
Ik kan me de goede oude tijd herinneren mijn rugzak slechts 13 kg woog. Ik had toen alles bij me (en meer dan) dat ik nodig had. Over de jaren is er soms wat bijgekomen, heb ik wat dingen weggegooit, met mijn ouders mee terug gestuurd of ben ik dingen kwijtgeraakt. Het laatste gebeurt alleen wanneer ik haast heb met inpakken.
De reden waarom ik me die tijd juist nu zo goed voor de geest kan halen is omdat ik zojuist in Danang ben aangekomen met meer dan 35 kg op mijn rug en schouders. De bulk van het overgewicht is te wijten aan mijn werkkleding en -schoenen. Die had ik in Thailand nodig en hoop ik hier in Vietnam binnenkort weer te kunnen gebruiken. Een ander zwaarwegende factor is winterkleding. In de Himalaya en zelfs in Chiang Mai had ik het nodig, maar hier in Danang duidelijk niet. Het kwik staat bijna op 40C en ik kan me, beladen met alle spullen, nu niet voorstellen dat ik het ooit in mijn leven koud heb gehad. Zoute rivieren stromen over mijn wangen en het ziet er ook nog eens niet naar uit dat ik snel onderdak zal vinden. De inwoners van Danang zien niet veel toeristen en proberen een jaarsalaris te persen uit de enkele gek die hier rondloopt, zoals ik. De hotels zijn oud, de kamers slecht en duur. Ik neem me voor dat als ik niets kan vinden ik weer op de bus of trein stap en doorreis naar een andere plaats. Ik loop zeker een kilometer of zes voor ik bij een motel kom dat net zo goed de naam hotel of guesthouse had kunnen dragen. De vrouw aan de receptie vraagt me wat ik bereid ben neer te tellen en geeft me haar beste kamer. De kamer is niet nieuw, maar overcompleet. Ik heb zelfs airconditioning en ben gelukkig!
Twee nachten later sta ik om twee uur 's nachts naast mijn bed. Mijn trein naar Nha Thrang gaat om tien voor vier. Het is warm in de kamer en ik zoek op de tast naar het lichtknopje. Ik vind het, maar er gebeurd niets wanneer ik erop druk. De andere knoppen geven hetzelfde resultaat. Door de ramen sijpelt licht van de straatlantaans binnen, maar het is niet genoeg om mijn tassen te kunnen inpakken. Bewapend met zaklamp slof ik op mijn slippers naar beneden. De eigenares heeft me al gehoord en komt me tegemoet. Met handen en voeten gebaar ik dat ik licht nodig heb en zij gebaart terug dat er een stroomstoring is. Haar zaklantaarn, veel krachtiger dan de mijne, wil ze niet afstaan. Ik neem haar mee naar mijn kamer en laat zien dat ik moet pakken. "You go?", vraagt ze. Even ben ik stil. De afgelopen dagen kon ik geen enkel woord Engels uit haar trekken en daar komt nog bij dat ik vanmiddag dacht uitgelegd te hebben dat ik vannacht rond 3 uur zou uitchecken. "Yes", zeg ik blij verrast. Ze brengt me een kaars.
Vannacht pak ik mijn tas bij kaarslicht. Wat romantisch ....
De reden waarom ik me die tijd juist nu zo goed voor de geest kan halen is omdat ik zojuist in Danang ben aangekomen met meer dan 35 kg op mijn rug en schouders. De bulk van het overgewicht is te wijten aan mijn werkkleding en -schoenen. Die had ik in Thailand nodig en hoop ik hier in Vietnam binnenkort weer te kunnen gebruiken. Een ander zwaarwegende factor is winterkleding. In de Himalaya en zelfs in Chiang Mai had ik het nodig, maar hier in Danang duidelijk niet. Het kwik staat bijna op 40C en ik kan me, beladen met alle spullen, nu niet voorstellen dat ik het ooit in mijn leven koud heb gehad. Zoute rivieren stromen over mijn wangen en het ziet er ook nog eens niet naar uit dat ik snel onderdak zal vinden. De inwoners van Danang zien niet veel toeristen en proberen een jaarsalaris te persen uit de enkele gek die hier rondloopt, zoals ik. De hotels zijn oud, de kamers slecht en duur. Ik neem me voor dat als ik niets kan vinden ik weer op de bus of trein stap en doorreis naar een andere plaats. Ik loop zeker een kilometer of zes voor ik bij een motel kom dat net zo goed de naam hotel of guesthouse had kunnen dragen. De vrouw aan de receptie vraagt me wat ik bereid ben neer te tellen en geeft me haar beste kamer. De kamer is niet nieuw, maar overcompleet. Ik heb zelfs airconditioning en ben gelukkig!
Twee nachten later sta ik om twee uur 's nachts naast mijn bed. Mijn trein naar Nha Thrang gaat om tien voor vier. Het is warm in de kamer en ik zoek op de tast naar het lichtknopje. Ik vind het, maar er gebeurd niets wanneer ik erop druk. De andere knoppen geven hetzelfde resultaat. Door de ramen sijpelt licht van de straatlantaans binnen, maar het is niet genoeg om mijn tassen te kunnen inpakken. Bewapend met zaklamp slof ik op mijn slippers naar beneden. De eigenares heeft me al gehoord en komt me tegemoet. Met handen en voeten gebaar ik dat ik licht nodig heb en zij gebaart terug dat er een stroomstoring is. Haar zaklantaarn, veel krachtiger dan de mijne, wil ze niet afstaan. Ik neem haar mee naar mijn kamer en laat zien dat ik moet pakken. "You go?", vraagt ze. Even ben ik stil. De afgelopen dagen kon ik geen enkel woord Engels uit haar trekken en daar komt nog bij dat ik vanmiddag dacht uitgelegd te hebben dat ik vannacht rond 3 uur zou uitchecken. "Yes", zeg ik blij verrast. Ze brengt me een kaars.
Vannacht pak ik mijn tas bij kaarslicht. Wat romantisch ....
-
26 Februari 2007 - 12:23
Carola:
Ik moet glimlachen van herkenning. En dan vraag je jezelf af, waarom heb ik die tas niet eerder ingepakt! Veel plezier aan het strand enne kijk uit voor de zakkenrollers op de boulevaard.
Liefs uit De Bilt -
02 Maart 2007 - 08:27
Fred:
wat een mooi verhaal toch weer... ik herinner me in eens weer hoe het was....
heel veel plezier! en liefs van lukas en guus en fred -
06 Maart 2007 - 16:09
Armand (de Vries):
Hey wat een toffe site zeg!
k was wat aan t zoeken over backpacken op internet, kwam ineens op jou site uit :) haha -
10 Maart 2007 - 00:16
Carolien:
Ik heb mezelf vandaag getrakteerd op een slideshow van je 564 foto's. PRACHTIG!!! Je begrijpt dat ik het weekend niet beter had kunnen inluiden... Een paar juweeltjes: Jij&ik proosten met een Limca in McLeod op het dakterras om te vieren dat we elkaar echt zien, Jij&ik in onze traditionele suits@Manikaran, Het vieren van mijn verjaardag met kaarsjes... en natuurlijk alle overige 561 "snaps". Thanks mam, you make me jolly ;) Een hele enorme dikke knuffel van de heksenheide in Drenthe naar jou in Vietnam. ENJOY!!!
-
09 Februari 2008 - 09:24
Paul Adamson:
My reactie is why are there not more photo's. Kit you have day, week, years to take photo's and this is it 5. Next time I see you we need a serious conversation (serious)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
