op naar meer

09 februari 2007

Ik moet pakken. To, de tuktuk rijder van het guesthouse heeft beloofd me om half twaalf naar het busstation te brengen. Hij brengt me samen met twee andere jongens naar het busstation en zet me op de juiste bus. Het gaat allemaal zo snel, dat ik niet eens weet naar welke plaats ik vandaag op weg ben! Thalakh hoor ik het meisje naast me zeggen. Ik ook, zeg ik snel tegen de conductrice.

Het meisje vertelt dat ze bij een casino werkt en ze spreekt een aardig woordje Engels. Ik praat met haar tot er nog twee buitenlanders op de bus stappen: Andrew uit Canada en Milo uit Israel. Andrew maakt meteen contact en kletst de tijd lekker weg. Voor we het weten zijn we in Thalakh. Ik zie net een paar toeristen uit een truck stappen en vraag of zijn naar het meer zijn geweest. Dat zijn ze en ze hebben er niets goeds over te vertellen. Ik overleg met de jongens en we besluiten hier ter plekke een guesthouse te vinden en later vandaag te proberen een kijkje bij het meer te nemen. We vinden een prima kamer voor $4 bij een resort, douchen en rusten even uit. Daarna vragen we een tuktuk ons naar het meer te brengen, maar dat blijkt erg duur. We gaan maar lopen en stoppen bij de viskwekerijen die we zien wanneer we de rivier oversteken. De mannen die er werken gebaren dat we welkom zijn en we waggelen over een paar onstabiele planken naar de kweeknetten. Een stap verkeerd en we zijn visvoer. De mannen zijn een beetje verbaast ons op bezoek te hebben maar laten ons alles geduldig zien. We maken foto's, zoals het echte toeristen betaamt en nemen afscheid.

We lopen nog steeds richting het meer, maar hebben het onderweg erg druk met het onderzoeken van allerlei vruchten in de bomen, we zien allerlei beestjes en zijn constant iedereen terug aan het groeten.
Dan vinden we een pad naar de rivier en gaan even pootje baden en stenen keilen. De zon staat op het punt onder te gaan. Vandaag zullen we het meer niet zien. We gaan terug en krijgen we een lift. Vlak voor de viskwekerij stappen we uit en gaan eten bij het restaurant wat ernaast ligt. Het is feest vanavond. De eigenaren hebben familie op bezoek en ze zitten allemaal flink aangeschoten aan een tafel naast ons. Vooral de vrouwen hebben 'em goed zitten en zingen en dansen terwijl ze ons op de denkbeeldige dansvloer mee slepen. Drinken moeten we, BeerLao. Af en toe komen ze met glazen die we in een teug moeten legen. Verderop zit een Nederlander alleen aan een tafel die we uitnodigen om bij ons te komen zitten. Hij is hier op een fietsvakantie. Een echte Nederlander, zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Het is gezellig aan tafel, maar we maken het niet laat. We zijn allemaal moe en gaan naar huis.

10 februari 2007
Ik kom buiten in de zon weer een beetje op krachten. Het duurt niet lang of Milo en Andrew zijn ook op. We willen naar de markt om iets voor het ontbijt te vinden. We schuimen de markt af: Gedroogde glasaaltje, inktvis, zoetwatervissen, gekookte kip met en zonder kop, worsten van ingewanden, specerijen, gedroogd fruit en duizend en een dingen die niemand echt nodig heeft en nog meer dingen die ik niet eens herken. Sommige ruiken lekker, andere zijn ronduit afstotelijk. We strijken neer bij noedelsoep stalletje. Het bestellen heeft wat voeten in de aarde, maar Milo en ik krijgen heerlijke soep met ei en Andrew heeft iets in zijn soep dat op rundvlees lijkt maar ook iets anders zou kunnen zijn. Het is heerlijk. Ik eet tot ik echt net meer kan. Hier in Laos krijg je namelijk een soepkom ter grote van een klein zwembad. De Laotianen hebben het binnen een kwartier buitgemaakt, ik kom na een uur niet verder dan de helft.

Vandaag doen we een tweede poging bij het meer te komen, maar Milo heeft geen zin te lopen en regelt een lift die ons drie kilometer verderop weer afzet. Daarna worden we opgepikt door een busje waar we tegen een kleine vergoeding mee mogen rijden, maar wanneer we uitstappen zeggen ze dat we niet hoeven te betalen. Het meer is veel groter dan ik had verwacht, en het is hier goed vertoeven. We kiezen een restaurant waar we wat drinken bestellen en een spel kaarten tevoorschijn halen. We spelen Thais toepen, Nederlands toepen en uiteindelijk shithead. De laatste blijkt favoriet. De bediening hier is niet erg vriendelijk, maar het eten is goed en het uitzicht geweldig. We blijven er de hele dag zitten. Pas wanneer de zon dreigt onder te gaan gaan we terug. We willen nog een paar foto's maken van het meer en hopen een lift terug te krijgen naar Thalakh. Te voet laten we Ang Nam Ngum achter ons. Het is even stijl de berg op, maar vlak daarna krijgen we een lift van een jeep. Thuis rusten we even terwijl Andrew op zoek gaat naar internet en daarna spelen we snooker terwijl het halve dorpt uitloopt om ons verschrikkelijk slecht te zien spelen. Na vier potjes hebben we het wel gezien. We blijven nog even zitten kijken naar een paar Laotianen die ons laten zien hoe het moet. We zitten er met rode koppen bij.

Terug bij het resort nemen we alvast afscheid, we weten niet of we elkaar morgenochtend vroeg zullen treffen.