De gouden tempel

05 februari 2005

's Ochtends kleding wassen, 's middags op pad. Dat is de trend de afgelopen dagen. Vanmiddag loop ik, uiteraard, naar de Golden tempel, de belangrijkste tempel voor de Sikhs. Ik heb mijn zwarte schirt met muts aan, alhoewel het redelijk warm is, zet trek ik de muts over m'n hoofd. Het blijkt geweldig te werken tegen staren en opdringerige rikshaw chauffeurs. Ik wijd het aan mijn lengte, breedte en kleine cup- en grote schoenmaat. Ik zie er waarschijnlijk uit als een man. Zodra ik mijn haar bedek is het voor de mensen hier kennelijk moeilijk te zien wat ik ben. Eerder in Dharamsala is me al eens gevraagd of ik ladies of gent ben en regelmatig wordt ik met 'sir' aangesproken. Dat komt nu mooi van pas, want ik voel me bijna onzichtbaar. En de mensen die me zien, weten niet goed wat te doen of zeggen en lopen zonder iets te zeggen door. Wat heerlijk rustig!!

Bij de tempel blijf ik even buiten zitten. Genietend van de zon en de mensen die schoenen komen brengen en halen bij het schoenenopvangcentrum vlakbij. Dat is wel prima geregeld hier; in ruil voor je schoenen krijg je een nummer en de hele regeling is gratis. Ook is er vrij toegang tot de tempel. Bijna on-indiaas.
De zon maakt dat de tempel nog meer van goud lijkt. Ik ga langs de rand van de vijver tussen de pilaren. Ik hoop zo een beetje uit het zicht te zijn, maar dat lukt niet erg. Al snel komen mensen met me praten en af en toe moet ik met hen op de foto. Pas wanneer regenwolken zich aandienen krijg ik de kans om zelf te gluren. Het is echt een feest; hier en daar baden de mannen in de vijver. Ik durf er geen foto te nemen. Het lijkt ongepast. Rond vijf uur is het kennelijk tijd voor de schoonmaak. Overal zijn mensen aan het sjouwen met emmers met water en de schitterende marmeren paden krijgen een grondige wasbeurt. Het zijn vrijwilligers die hier schoonmaken en zorgen voor het eten. Je kan hier namelijk ook gratis overnachten, maar dan wordt er wel min of meer van je verwacht dat je meehelpt met de werkzaamheden. Het is een uitstekend systeem, want alles aan dit complex ziet er tiptop uit. De wasbeurt verjaagt me van mijn schuilplaat en ik waag me op de natte, gladde marmeren vloer rond de vijver. Langzaam baan ik me een weg naar het sanctum. Hier en daar glijden mensen over de vloer en enkelen maken een harde val. Normaliter liggen er groene loopmatten, maar die zijn nu weggehaald voor de schoonmaak. Vlak bij het sanctum liggen nog wel matten maar daar zitten nu mensen op. Het is hun te koud direct op het marmer. Er staat een lange rij voor het sanctum en ik besluit een bezoek eraan uit te stellen tot morgen. De regenwolken staan zo te zien op springen en ik heb honger. Ik zou hier kunnen eten, maar dat wil ik niet. Het voelt niet goed te nemen zonder te geven. Ik ga liever naar een restaurant.

Ik kies een restaurant aan de overkant van de tempel. Ondanks dat dit het drukste restaurant van het rijtje is, is het bepaald niet vol. De tafel die ik uitkies blijkt off-limits om zeer onduidelijke redenen. Ik denk dat ze me meer in het zicht voor de buitenwereld willen hebben, terwijl ik dat juist wil vermijden. Ik kies een tafel helemaal achter in het restaurant. Ik hoor de ober mopperen, maar hij zegt er verder niets over. Ik bestel de special thali. Een uitstekende keus. Ik heb lang niet zo lekker gegeten.

Ik ga nog even langs het internet café op weg naar huis. Er is niet veel nieuws. Ik heb al lang verzuimd mails van vrienden en familie te beantwoorden en nu merk ik de effecten ervan. Ik heb nu echter zoveel schrijfwerk te doen dat ik drie volle dagen in een internet café zou moeten zitten om bij te raken. En daar heb ik bijzonder weinig trek in. Thuis schrijven lukt momenteel ook niet. M'n POKKE pc heeft constant kuren. Nou ja, het zij maar even zo.

Ik heb zin in een avondje film of nieuws maar ik heb geen goede zenders op m'n tv en het lukt me maar niet uit te vinden hoe ik nieuwe zenders kan zoeken. Ik vraag om hulp bij de receptie. Een vriendelijke jongen haast zich naar m'n kamer. Ik leg zo goed mogelijk uit wat het probleem is. Hij begint langzaam langs alle zestig kanalen te zappen. Wanneer hij op kanaal 55 "ten sports" ziet wijst hij naar het scherm. Kijk, zegt hij, een Engelse zender. Aan mijn gezicht ziet hij dat ik daar geen genoegen mee ga nemen. Ik raak nu al geïrriteerd. Zappen kan ik zelf ook wel en ik doe het zelfs een stuk sneller. Een nieuwe zender, zeg ik, ik wil een nieuwe zender. Hij gaat naar het menu en loopt alles tien keer door. Zo nu en dan sputter ik dat ik dat allemaal ook al heb geprobeerd, maar hij gaat rustig door terwijl hij alle instellingen uitprobeert. Meer dan een half uur later ben ik niets wijzer en een totaal ontregelde tv rijker. De jongen begint maar weer langs de kanalen te zappen. Ik vermoed dat hij wel geamuseerd is door mijn ongeduld en dat hij het gezellig vindt zo. Bij kanaal vierendertig roep ik stop! Please stop! Ik kan het niet langer aanzien. Hij grijnst naar me. You want me to go? Nee, zeg ik, ik wil dat je me helpt. Of dat je zegt dat je me niet kunt helpen. Hij doet geen van beiden. Nou ja, zucht ik, ga dan maar. Wanneer hij nog even omkijkt bij de deur ziet hij die vreemde, kribbige toeriste met het hoofd in de handen zitten. Hij moet erom lachen.

Een uur later wordt er op mijn deur geklopt. De jongen van zojuist loopt langs me heen mijn kamer binnen. Ik houd niet van problemen, zegt hij en en hij begint m'n tv te ontkoppelen. Wacht hier, beveelt hij me. Even later is hij terug met een andere tv. De tv heeft geen stekker, dus de draden gaan rechtstreeks in het stopcontact. De tv gaat aan en zie daar: BBC World. Trots kijkt hij me aan. Ik vindt het geweldig en schudt hem uitbundig de hand. We zijn allebij blij. Snel werk ik hem de deur uit. Tijd voor nieuws!!