eigenweissman³

Vakantie met mijn ouders is de laatste jaren een soort van uitdaging geworden. We hebben alledrie zo onze eigen voorkeuren voor een vakantie en het is ook dit jaar weer een uitdaging alles zo te regelen dat we alle drie aan onze trekken komen. Mijn vader wil het liefst één fijne plek vinden waar hij lekker kan eten, slapen en vissen. Van hem hoeft er daarna verder niets meer te gebeuren. Mijn moeder wil graag zoveel mogelijk zien in de tijd die we hebben, maar het mag ons niet te lang weghouden van pa. En ik, ik wil zo basic mogelijk. Niet meer geld uitgeven dan absoluut nodig en zo dicht mogelijk bij het leven van de mensen in het land blijven. Ik kan je zo al vertellen dat het niet makkelijk is al die wensen te combineren.

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat mijn ouders me opzochten. Deze keer gaat alles wat aan een reis vooraf gaat nogal stroef. Ze kunnen niet de tickets krijgen die ze graag hadden gewild en twee of drie weken van tevoren krijgt mijn paps problemen met zijn rug en lijkt het alsnog goed mogelijk dat hij niet mee zal kunnen komen. Met opi gaat het ook niet geweldig. Uiteindelijk wagen ze het er toch maar op en tref ik ze op een uitermate hete dag op het vliegveld in Ho Chi Minh City.

Mijn vader zal bijna drie weken blijven, mijn moeder meer dan vijf weken. Het oorspronkelijke plan was om met mams van Noord naar Zuid Vietnam te fietsen, of andersom. Dat zal nu niet gaan lukken, je hebt er ongeveer een maand voor nodig en die tijd hebben we helaas niet.
Hun bezoek start met een verblijf in een vijfsterrenhotel. Ze hebben zelfs een executive room geboekt. De kamer op zich is niet bijzonder, maar het ontbijt en de executive ruimte maakt het geheel bijzonder luxe. We mogen ons welkomsdrankje drinken op het terras helemaal bovenin het gebouw. Het geeft een fenomenaal uitzicht over de stoffige metropool beneden ons. We zijn zo blij met het uitzicht dat we besluiten er te dineren. Nu is het voor mij lang geleden dat ik heb gedineerd, ik bedoel met bediening die je in de gaten houdt, je wijn aanvult en je op je wenken bedient. Dat kan ook bijna niet anders, want we zijn zowat de enigen in het restaurant.

En zo begint een maand Vietnam. Het is niet moeilijk om aan luxe te wennen, maar veel moeilijker het te ontwennen. Dat merken we de volgende dag. Het Windsor Plaza hotel waarin we verblijven heeft geen kamer meer voor ons vrij en we verhuizen naar een klein hotel aan de overkant die ons voor een fractie van de prijs een keurig kamer aanbieden. Natuurlijk hier geen lounche, geen ontbijt met een keuze uit honderden dingen, maar het lijkt allemaal prima. Tot we de eerste nacht op de harde bedden hebben doorgebracht. Voor mij is dat tegenwoordig geen probleem meer, maar voor mijn ouders des te meer. Ze hebben nauwelijks geslapen en dat komt niet goed uit met de reis die we vandaag in het verschiet hebben.

De grootste uitdaging van een vakantie in Vietnam blijkt het vinden van geschikte bedden te zijn. Aan schone, goede kamers geen gebrek, maar overal zijn de bedden alsof je op een plank ligt te slapen. Mams slaapt zo slecht dat ze van vermoeidheid dingen zegt als: "ik moet nog even mijn horloge opladen".
Pa heeft ook moeite met slapen, maar vindt alles wel best zolang hij ergens kan vissen en juist dat lukt niet. Van Ho Chi Minh zijn we ondertussen doorgereisd naar Moiné en zijn beland in een luxe spa waar de bedden zowaar zacht zijn, we een prachtig uitzicht hebben en het erg rustig is. Maar, om bij het strand te komen moet je een steile trap naar beneden nemen en met pa's rugpijn is het een onmogelijke opgave. Mams en ik gaan hotel-shoppen. We kijken of we verderop iets kunnen vinden dat dichter bij zee en bij het nachtleven is. We doen verscheidene resorts aan, maar de bedden zijn bijna overal te hard. Uiteindelijk kiezen we een plek die aan de meeste eisen voldoet en waar de bedden volgens mams goed genoeg zijn. Ik betwijfel het ten zeerste en een paar weken later zullen we merken dat we daar inderdaad niet kunnen blijven.

Maar eerst blijven we een week in Moiné. Een week op het strand om uit te rusten voor we gaan rondreizen. Ik ben zelf al in Hué geweest en stel voor dat we daar naartoe gaan. Dan zien we vanuit de trein wat van het land en in Hué is qua historie genoeg te zien en te doen.
Hué is een succes. Pa heeft zich zelfs naar een visvijver laten brengen waar hij de grootste vissen uit het water heeft getakeld. Mams heeft de verboden stad, een paar tombes en tempels kunnen zien en is daar erg blij mee. Nog een kort bezoek aan Nha Trang en uiteindelijk gaan we terug naar Moiné voor een laatste stuk strandvakantie. De tocht daarheen is opmerkelijk. We hebben deze keer de bus gekozen en rijden langs een eindeloze weg waar ik meer kerken zie dan ik ook in mijn hele leven heb gezien. Ik overdrijf echt niet wanneer ik zeg dat er om de honderd meter een kerk staat. Soms staan er twee tegenover elkaar en een 50 meter verderop weer! Ik heb nog nooit zoiets vreemds gezien. Pa's onderwerp van de dag is ringbebouwing. Het is waar, we rijden niet zozeer langs dorpen alswel langs een eindeloze rij huizen die langs de weg zijn gebouwd. Bij pa is ringbebouwing het enige woord dat vandaag uit zijn mond komt. Hoe gaat het pa? "Ringbebouwing". Hoe vond je de reis vandaag? "Tja, veel ringbebouwing hè?" Ja, nou!

Na de derde week vliegt pa terug naar Nederland. Het is goed, want hij heeft nog steeds erg veel last van zijn rug en het lukt hem niet ons bij te houden zo.
Mams en ik reizen via de diverse steden naar het noorden. We willen graag naar Hanoi, Halong Bay en Sapha. Hoe verder richting we het noorden komen, hoe mooier het wordt. We genieten erg van onze luxe boottocht van twee dagen door Halong Bay, waar we overigens rubber eten voorgeschoteld krijgen omdat we vegetarisch willen eten. Ik heb zelden zoiets vreemds gezien! Iemand had erg veel moeite gedaan om deze dingen eruit te laten zien als garnalen en kleine inktvissen. Er zaten zelfs zwarte oogjes in en tentakels aan. Waarvan het gemaakt was, ik heb werkelijk geen idee, maar het was niet te eten. Toen de bemanning doorhad dat we het liefst veel groenten eten ging het een stuk beter.

In Sapha hadden we onze eigen Flower Hmong gids genaamd Maya. Drie turven hoog met lang zwart haar en een engelengezicht. Ze was echter bepaald geen engeltje maar wel een super gids tijdens onze twee trekkingsdagen. Het was genieten geblazen.

Ik zet mams op het vliegtuig. Ik zie je snel, zeg ik, dit jaar kom ik waarschijnlijk nog naar Nederland. (Dat zal blijken een paar maanden later.) Maar ondanks dat is ze in tranen. Het hoort erbij.