Een andere wereld
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
12 Februari 2007 | Vietnam, Vinh
12 februari 2007
Ik spoel het stof van Laos van me af met een hete douche en trek schone kleding aan. Dan loop ik het balkon op en zie dat ik in een andere wereld terecht ben gekomen. Dit is Vinh, een oninteressante handelsplaats vlakbij de kust van Vietnam.
Het doet veel meer Chinees aan dan de landen waar ik tot nu toe ben geweest. De gezichten van de mensen hier zijn hoekiger dan die van de Thai en Lao en ze staan serieus.
Het enige dat Vinh naam geeft is dat Ho Chi Minh hier zo'n 13 km vandaan is geboren. Ik ben hier echter niet om toeristische redenen, ik ben op doorreis. Dit is voor mij de plek waar ik even bij kan komen, spullen in ga kopen en even aan alle nieuwe dingen om me heen kan wennen. Mijn Lonely Planet vindt Vinh niet de moeite van het vermelden waard en ik heb nog geen toerist office gezien. Dat maakt het wat lastig hier de weg te vinden en nadat ik bij het uitstappen van de bus de mannen van de brommer taxi's van me heb afgeduwd ga ik maar op goed geluk lopen. En geluk heb ik: ik ben vannacht de gelukkige bewoner van een kamer met een zacht bed, een balkon en een enorme badkamer waar ik zojuist van de hete douche genoot.
Onder de spiegel in de badkamer liggen shampo, zeepjes en tandenborsels met tandpasta voor me klaar. In de kamer staat op een kleine tafel een theeservies, een bakje losse thee en onder de tafel vind ik een enorme thermos heet water. Ik zet de pot en een kopje op mijn nachtkastje en laat de gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur nog eens aan me voorbij gaan terwijl ik thee slurp.
Gisterochtend zat ik nog aan het stuwmeer van Talakh, 's middags in Vientiane en 's avonds was ik op weg naar de grens met Vietnam. Om daar te komen moesten we diep de bergen in en de bochten en piepende bruggen hebben ons vannacht wakker gehouden. Aan boord kregen we niet de gebruikelijke dekens, niet het beloofde eten en ook niet de luxe die je van een VIP-bus had mogen verwachten. Tachtig procent van de passagiers waren Vietnamees en buitengewoon onvriendelijk. Zeker vergeleken bij de Laotianen die ik het beste kan omschrijven als de Jamaicanen van Azie. Veel meer verlegen, maar ongelooflijk relaxt en zelden zonder glimlach.
Even was ik bang dat het een vergissing was om naar Vietnam te gaan, maar wanneer ik eenmaal de grens over ben en mijn blik over het landschap glijdt weet ik dat ik er goed aan heb gedaan. Vietnam is een streling voor het oog.
Nu in Vinh heb ik te maken gekregen met vriendelijke en zeer nieuwsgierige Vietnamezen. Tijdens het eten komen ze bij me zitten, kijken naar mijn aantekeningen en stellen vragen in het Engels en Vietnamees. Het eten is hier heerlijk en de thee gratis. Het lijkt erop dat hier niets gebeurd zonder een kop thee.
Als je niet beter zou je als je de winkels ziet denken dat Vietnamezen slechts leven van koekjes en fruit. Op de weg terug naar mijn hotel koop ik een pak koekjes voor bij de thee. Maar ik ben nog niet klaar met schrijven en neem plaats aan een tafel met plastic tuinstoelen op kinderformaat (hier gebruikelijk) bij het restaurant van mijn hotel. Binnen een paar minuten heb ik vijf mensen aan tafel en krijg ik Vietnamese les, een pakje zoete melk en uiteraard ..... thee.
Ik spoel het stof van Laos van me af met een hete douche en trek schone kleding aan. Dan loop ik het balkon op en zie dat ik in een andere wereld terecht ben gekomen. Dit is Vinh, een oninteressante handelsplaats vlakbij de kust van Vietnam.
Het doet veel meer Chinees aan dan de landen waar ik tot nu toe ben geweest. De gezichten van de mensen hier zijn hoekiger dan die van de Thai en Lao en ze staan serieus.
Het enige dat Vinh naam geeft is dat Ho Chi Minh hier zo'n 13 km vandaan is geboren. Ik ben hier echter niet om toeristische redenen, ik ben op doorreis. Dit is voor mij de plek waar ik even bij kan komen, spullen in ga kopen en even aan alle nieuwe dingen om me heen kan wennen. Mijn Lonely Planet vindt Vinh niet de moeite van het vermelden waard en ik heb nog geen toerist office gezien. Dat maakt het wat lastig hier de weg te vinden en nadat ik bij het uitstappen van de bus de mannen van de brommer taxi's van me heb afgeduwd ga ik maar op goed geluk lopen. En geluk heb ik: ik ben vannacht de gelukkige bewoner van een kamer met een zacht bed, een balkon en een enorme badkamer waar ik zojuist van de hete douche genoot.
Onder de spiegel in de badkamer liggen shampo, zeepjes en tandenborsels met tandpasta voor me klaar. In de kamer staat op een kleine tafel een theeservies, een bakje losse thee en onder de tafel vind ik een enorme thermos heet water. Ik zet de pot en een kopje op mijn nachtkastje en laat de gebeurtenissen van de afgelopen 24 uur nog eens aan me voorbij gaan terwijl ik thee slurp.
Gisterochtend zat ik nog aan het stuwmeer van Talakh, 's middags in Vientiane en 's avonds was ik op weg naar de grens met Vietnam. Om daar te komen moesten we diep de bergen in en de bochten en piepende bruggen hebben ons vannacht wakker gehouden. Aan boord kregen we niet de gebruikelijke dekens, niet het beloofde eten en ook niet de luxe die je van een VIP-bus had mogen verwachten. Tachtig procent van de passagiers waren Vietnamees en buitengewoon onvriendelijk. Zeker vergeleken bij de Laotianen die ik het beste kan omschrijven als de Jamaicanen van Azie. Veel meer verlegen, maar ongelooflijk relaxt en zelden zonder glimlach.
Even was ik bang dat het een vergissing was om naar Vietnam te gaan, maar wanneer ik eenmaal de grens over ben en mijn blik over het landschap glijdt weet ik dat ik er goed aan heb gedaan. Vietnam is een streling voor het oog.
Nu in Vinh heb ik te maken gekregen met vriendelijke en zeer nieuwsgierige Vietnamezen. Tijdens het eten komen ze bij me zitten, kijken naar mijn aantekeningen en stellen vragen in het Engels en Vietnamees. Het eten is hier heerlijk en de thee gratis. Het lijkt erop dat hier niets gebeurd zonder een kop thee.
Als je niet beter zou je als je de winkels ziet denken dat Vietnamezen slechts leven van koekjes en fruit. Op de weg terug naar mijn hotel koop ik een pak koekjes voor bij de thee. Maar ik ben nog niet klaar met schrijven en neem plaats aan een tafel met plastic tuinstoelen op kinderformaat (hier gebruikelijk) bij het restaurant van mijn hotel. Binnen een paar minuten heb ik vijf mensen aan tafel en krijg ik Vietnamese les, een pakje zoete melk en uiteraard ..... thee.
-
15 Februari 2007 - 13:54
Nienke:
Kit, ik vind het zooo gaaf dat je nu in 'mijn'land bent!!! Ik ben ook ontzettend nieuwsgierig wat je er allemaal van vindt. Ik zie je zo zitten op zo'n klein stoeltje, glaasje thee en een koekje erbij! Ik ben jaloers!!! 1 maart vertrekken wij voor 3 weken naar Zuid-Afrika, ook niet gek natuurlijk!! -
17 Februari 2007 - 11:03
Carola:
Onwijs genieten in Vietnam, ik was alweer vergeten hoeveel thee je daar inderdaad drinkt.
Knuf uit De Bilt! -
25 Februari 2007 - 19:11
Nanne:
Hey Kit,
Inmiddels al weer in Vietnam. Ik heb even behoorlijk bij moeten lezen, maar heb ontzettend genoten van je stukken die steeds verhalender worden en je helemaal meeslepen in de dingen die je meemaakt. En dan nog maar te zwijgen over de foto's; een heerlijk contrast met Nederland (lees grauw en regen).
Kortom je verhalen lezen is een goed recept tegen een winterdip.
Liefs Nanne -
04 Maart 2007 - 00:41
Carolien:
Terwijl Sven Kramer een werelrecord rijdt op de 5000m (worldcup Calgary, schaatsen) en de volledige maansverduistering deze nacht donker kleurt, lees ik alweer een mooi bericht van jou uit Vietnam. Wat was het enorm gezellig om elkaar onverwachts online te treffen een paar dagen geleden... stay connected! Heel veel liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
