In de gloria

24 januari 2005

Lang zal ik leven in de Gloria!! Uiteraard begin ik de ochtend met verjaardagsliedjes voor mezelf te zingen. Dat doe ik al jaren en het werkt elke keer weer. Ik zit helemaal in de stemming. Het is nog donker, maar dat zal niet lang meer duren. Nog steeds geen stroom, dus ik blijf lekker onder de dekens stoomwolken blazen en ik draai me nog twintig keer om. Ik heb pas rond de lunch met Gudrun afgesproken, dus haast is er vanochtend niet bij. Pas om elf uur kruip ik uit bed. Aan een ijswaterdouche waag ik me niet. Ze zullen het zo maar met me moeten doen. Wat deo en bodyspray moeten de ilusie ophouden dat ik schoon en fris ben. Ik ontmoet Gudrun in het Peace Cafe en we zitten al snel aan een laat ontbijt. Ze wil wel zingen voor me, maar dat is haar door anderen al jaren lang afgeraden en zo komt ze er toch maar mooi onderuit. Wel heeft ze geweldige kado’s voor me.

We gaan naar Dharamkot wandelen vandaag. Prima idee, lekker actief op zo’n dag. De sneeuw ligt nog dik op de weg naar Dharamkot, er wonen maar weinig mensen daar. Het pad wordt niet vak belopen. Het is stralend blauw wanneer we vertrekken. De zon heeft gisteren al de takken van de bomen vrijgemaakt van sneeuw en ijs, dus het risico een laag sneeuw in je nek te krijgen is beperkt tot ontmoetingen met Indiase toeristen. Daar komen we er gelukkig niet veel van tegen. Het kan niet beter vanochtend, mijn schoenen zijn droog, mijn voeten warm en het enige geluid op de weg maken wij en de vogels. Ondanks ons gelach is het me toch nog te stil in de valei en ik voel een lied bovenborrelen. Natuurlijk is het een verjaardagslied en ik kondig aan dat het tijd is. Gudrun doet van harte mee en samen bulderen we ‘lang zal ze leven’ over de valei uit. Daarna stappen we vol goede moed verder door de sneeuw.

Eenmaal in Dharamkot aangekomen nemen we plaats in een theestal waar we fantastische chai voorgeschoteld krijgen. Onze handen, maag en harten zijn warm. Naast ons zit een Tibetaanse monnik die dankzij zijn postuur en kledij ontzag inboezemt. De warmrode dekens, muts en de peppie en kokkie kousen maken het plaatje helemaal af. Onder zijn glimlach smelt het laatste beetje ijs aan ons lichaam als voor de zon. Hij kent Gudrun, hij heeft haar wel eens in de bus gezien. Zij herinnert zich hem ook. Jammer genoeg is zijn Engels haast onverstaanbaar, maar we begrijpen dat hij op weg is naar het TCV.
Ik ben mijn speelkaarten vergeten mee te nemen, en vraag of de man van het winkeltje ze misschien te koop heeft. Yep, er ligt nog een pakje kaarten. De prijs moet straks duidelijk worden wanneer de eigenaar terug is. We spelen en drinken niet zo heel erg lang. De zon zit achter de wolken en het stil zitten maakt ons koud, ondanks de warme chai.

Dus wandelen we dezelfde weg terug. Naar beneden is het wat moeilijker aangezien het glad is. Maar zelfs al doen we het rustig aan, toch maken we goede tijd. Onderweg komen we enkele stukken ongerepte sneeuw tegen. Ja, dat kan natuurlijk niet. We springen door de sneeuw, schrijven of zitten erin. Ik lach zo hard dat ik weinig kracht heb om nu naar beneden te lopen. Dus uitkijken geblazen. Maar tot mijn grote verbazing is de enige die onderuit gaat vandaag Gudrun. Ze heeft op het perfekte moment gewacht. Vanochtend toen we over het drukke plein liepen, ging ze onder toezicht van een grote menigte languit. Ze verklaart dat ze onhandig is en precies dan struikeld wanneer er veel mensen staan te kijken. Ach, zo hebben er tenminste veel mensen lol van.

We spreken af voor vanavond. Friends corner, tweede etage om zeven uur. Tot die tijd lig ik onder de warme dekens in mijn bed. Nog steeds geen stroom; geen warm water. Dus nog wat meer deo en parfum en wat extra tierelantijnen om er jarig uit te zien.
Zeven uur, Friends corner, tweede etage: het zit helemaal afgeladen met voornamelijk kinderen in feestkleding. De ober verklaart dat er een verjaardagsfeest aan de gang is en dat we hier nu niet kunnen eten. Wel op de eerste etage in het ongezellige gedeelte. Ik vraag wie de jarige is en hoe oud hij of zij is geworden. De jarige job blijkt vier te zijn geworden en ik mag hem ontmoeten. Ik feliciteer zijn moeder en vertel dat ik vandaag 33 ben geworden. Gelijk wordt ik aan de tafel gezet en krijg verjaardagstaart, snoep, koekjes en samosa onder mijn neus geschoven. Eten zal ik! Ok, dat is Tibetanen dus kennelijk ook niet vreemd. Wanneer Gudrun en Rabbi een paar minuten later binnenkomen zien ze me tussen het feestgedruis taart eten. Ze zijn eerst met stomheid geslagen en beginnen dan heel hard te lachen. Hoe heb ik dat nu weer voor elkaar gekregen? Ze feesten nog heel even mee, Gudrun maakt foto’s en dan gaan we naar beneden om een verjaardagsthali te bestellen.
Het zal iets langer duren dan normaal waarschuwt de ober ons, er is een verjaardag aan de gang boven. Ja, daar weten we alles van. Wanneer iemand met een feestmuts langskomt confisceert Gudrun deze en even later zie ik er uit als een clowntje. Het feest is nu compleet.

Na een heerlijke thali, gaan we naar Mc Clo’s. Waar anders. Uitgebreid drinken doen we niet, maar er wordt wel meerdere keren voor me gezongen. Het is hartverwarmend. Ik krijg een escorte mee naar huis en heb nog maar een half uur verjaardag te gaan wanneer ik in bed lig. Wat een geweldige dag!