2500 km in 5 dagen

17 jan
Ik vertrek uit Hospet met de bus richting Hubli. Dat wist ik vanochtend nog niet. Ben maar gewoon naar het busstation gegaan en uitgelegd dat ik richting westen wilde gaan. Het resultaat is een prachtige maar lange reis naar Hubli. De rit voert me door kleine dorpen en langs grote open vlakten met bergen en bergen rode pepers die er liggen te drogen. Waar de pepers nu vandaan komen is mij onduidelijk, want ik zie enkel mais, bananen en katoen plantages aan me voorbij komen.

De reis duurt ongeveer 7 uur en ik merk dat ik mijn zitvlees ben verloren tijdens de maanden in zuid-India. Gelukkig komt aan alles een eind en dus ook aan deze reis en in Hubli aangekomen valt mijn oog op een klein hotel dat er aangenaam uitziet. De kamers zijn iets minder aangenaam. Warm, vochtig, donker en klein. Maar het is maar voor een nacht en ik laat het voor wat het is. Ik heb geen zin om in deze warmte hotels en guesthouses af te gaan.
Ik verander bijna om de minuut van gedachten over de koers die ik morgen wil volgen. Dan weer is het Aurangabad, dan weer Amritsar. Tenslotte kom ik erachter dat ik voor beide eigenlijk geen tijd heb, wil ik op tijd in Dharamsala zijn. De plannen worden radicaal omgegooid.

18 jan
Ik stap op de trein naar Madgaon. Gelukkig heb ik een sleeperplaats weten te bemachtigen, want ik zal er zo’n 8 uur over doen. Ik ben er nog niet uit of ik straks naar Colva ga of dat ik in Margao blijf overnachten. Nou ja, dat zal nog wel duidelijk worden. Een groepje vrouwen met drie kleine kinderen zit vlak achter me in de coupe. Ze willen graag op de foto en bieden me allerlei lekkers aan tijdens de reis. Ik heb vandaag erg weinig zin in een moeizaam gesprek en ik houd het een beetje af. Misschien wel jammer. Wanneer we in de buurt komen van de watervallen prikt een van de vrouwen me hard in de rug, alsof ze voelt of de cake klaar is. Ik ben toch niet kleinzerig, maar dit kleine vrouwtje heeft pijnlijke steken zeg.
De conducteur komt langs en stelt vast dat ik niet het goede kaartje heb gekocht. Of ik maar even Rs 320 wil bijbetalen. Dat wil ik niet. Ik vertel dat ik zoveel geld niet bij me heb en dat het niet mijn schuld is dat ik het verkeerde kaartje heb. Ik zet mijn meest hulpeloze gezicht op. Hij weet niet goed wat hij er mee aan moet en loopt weg. Ondertussen haal ik op Rs 70 na, al het geld uit mijn portomeniks. Na een paar minuten is de man terug. Hij vraagt hoeveel ik heb en kijkt ongelovig als ik Rs 70 tevoorschijn tover. Hij wil even in de portomonaie kijken. Inderdaad, er zit niets meer in. Hij begint te lachen, maar mijn hulpeloze gezicht blijft strak. Ok dan, met Rs 50 kom ik er vanaf. Ook hier kan je over onderhandelen.
In Margao ben ik net op tijd voor de laatste bus naar Colva. Dus toch maar naar Vinson's dan. Ik kom er in het donker aan en de honden herkennen me deze keer eerder dan Vinson. Ik wordt met open armen ontvangen. Peter zit ook beneden en is met stomheid geslagen. Wat doe ik nu hier? En hoe lang blijf ik? We kletsen even bij. Ik stel voor nog iets te gaan drinken nadat ik me heb omgekleed. Tegen de tijd dat ik beneden kom hebben Peter en James Vinson omgepraat en ook hij gaat mee. Het is een unicum, Vinson gaat nooit uit. Het wordt een gezellige avond. Ik voel me hier thuis.

19 jan
Ik heb nog net tijd om wat kleding te drogen en een lunch naar binnen te werken. Om 13.00 gaat mijn trein naar Delhi. Ik moet Vinson beloven dat ik bel wanneer ik hulp nodig heb en dat ik ooit eens terug kom om er als barmeisje te werken. Op het eerste zeg ik ja en over het tweede beloof ik na te denken. Ik laat Colva wederom achter me. Misschien nu voor de laatste keer.
De trein is laat, ruim een uur vertraging. Ondertussen raak ik in gesprek met twee touristen die hier voor een conferentie zijn gekomen. Het blijkt een religieuze bijeenkomt te zijn geweest en weer eens heb ik zieltjeswinners aan de hand. Ik blijf zo diplomatiek mogelijk, maar het valt me zwaar. Wanneer ze het opgeven wordt hun plaats ingenomen door jongens die vragen hoe ik heet en waar ik vandaan kom. Ik vertel dat het antwoord op die vragen op is. Misschien hebben ze een andere vraag? Ze druipen af.
Ik heb een goede plaats in de trein en ook goed gezelschap. Wel een man die ook zwaar gelovig is, maar hij probeert me in ieder geval niet te bekeren of te overtuigen. Zijn geloof in Jesus lijkt slechts geevenaard door zijn geloof in sterke dranken. Een wat lastige combinatie. Toch is deze self-made man interessant gezelschap en we praten tot laat in de avond.

20 jan
Vanacht zijn de open plaatsen opgevuld door een aantal jonge mannen. Slechts een gaat met me een gesprek aan en hij blijkt een vriendelijke jongen die momenteel een opleiding volgt om chirurg te worden. Hij is overduidelijk afkomstig uit de upper-middle class. Zijn engels is goed en duidelijk en zijn blik vriendelijk. Gezellig zo. Hij zal meereizen tot Delhi. De oudere man zal vanavond in Bhopal uitstappen.

21 jan
Vanochtend vroeg om zes uur in Delhi aangekomen. Meteen een ticket voor de eerste trein naar Amritsar geregeld. Die zal over ruim drie uur gaan. Net genoeg tijd voor een ontbijt en wat warme kleding te kopen. Binnen een kwartier heb ik voor een kleine 7 euro een slaapzak, wollen muts, handschoenen, koltrui en lange onderbroek op de kop getikt. Lijkt een lange onderbroek in Nederland ouderwets, hier heeft iedereen er een en om goede redenen. Aan verwarming doet men niet. Althans, buiten het vuurtje wat hier en daar voor de deur wordt gestookt. Ben benieuwd of hij me past.
Ik heb een kaartje voor tweede klas gekocht na veel kastje en muur gedoe aan verschillende loketten in Delhi. Ze willen daar graag dat je naar de toeristenbalie gaat, waar je meer moet betalen voor je kaartje. En dat wil ik dus niet. Dus ga ik elk loket af tot ik eindelijk een kaartje krijg. Het is voor de supersnelle trein naar Amritsar. In mijn boek heb ik gelezen dat het ongeveer een uur of vijf zal duren. Dat houd ik wel vol op een gewoon bankje. Echter op het perron verteld een jongen me dat deze supersnelle trein er maar liefst 9 uur over zal doen. Dat komt neer op nog geen 50 km per uur. Het is toch niet te geloven.
In de tweede klas is het druk, maar er wordt speciaal plaats voor me gemaakt en ik krijg allerlei lekkers aangeboden. Maar onder de blikken en vragen voel ik me niet op mijn gemak en meer nog, ik ben moe. Een uur of drie houd ik het vol en daarna regel ik via een conducteur een plaats in de sleeper. Geen idee waarom me dat in Delhi niet al lukte.
Om acht uur ’s avonds kom ik aan en ik regel de eerst volgende trein naar Pattankot. Die blijkt vier uur later te gaan, om half twaalf. Het betekend dat ik daar om drie uur ’s nachts aan zal komen. Geen tijd om te slapen dus. Wel om even naar Nederland te bellen. Het blijkt erg welkom, ze waren ongerust. Dat zal wel nooit overgaan. De vier uur zijn redelijk snel om en de slaapcoupees zijn vrijwel leeg. Dat is niet zo handig, want niemand kan me de precieze tijd van aankomt vertellen en de stations zijn niet altijd even goed aangegeven. De eerste twee uur dut ik en de laatste anderhalf uur probeer ik uit te vinden waar we ongeveer zijn. Het regent en de ramen zijn nat aan de buitenkant en beslagen aan de binnenkant. Ik kan goed merken dat we nu in het noorden zijn. Zelfs met mijn slaapzak om mijn schouders zit ik te bibberen. Voornamelijk van moeheid.
Gelukkig is Pattankot goed aangegeven en ik stap uit in de regen. De eerstvolgende trein naar Kangra gaat pas morgenochtend, dus ik zal hier moeten overnachten. Bij het loket lees ik dat er retiring rooms te verkrijgen zijn. Kamers waar je voor korte tijd kan slapen. Maar de vrouw achter het loket begrijpt me niet. Retiring rooms?? Nog nooit van gehoord. Ik wijs op het bord boven haar hoofd, maar ze stuurt me toch maar naar het volgende loket. Ook daar weten ze niet wat ze met me aanmoeten. Nee hoor, geen 'rooms'. Dan maar het stadje in. Het is nu echt hard gaan regenen en ik kijk erg uit naar een warme douche en dito bed. Het bed is snel gevonden, de warme douche moet tot morgen wachten.

22 jan
Geen warme douche. Ik wordt pas om tien voor acht wakker en de trein gaat om twintig over. Daar zie ik maar vanaf. Ik besluit toch maar met de bus te gaan en zodra ik bij het station aankom komt hij aangereden. Wat een mazzel. Ik krijg de plaats helemaal vooraan toegewezen. Wat mij betreft de beste plaats. We doen er ongeveer 6 uur over om in Dharamsala aan te komen. Het heeft constant geregend, maar ik heb desondanks toch een mooi uitzicht gehad tijdens de reis.
De bus naar Mc Cloud Ganj laat op zich wachten. Ik zit er al een uur voordat er eentje voor komt rijden. Ik zit net vijf minuten binnen wanneer we horen dat deze bus niet gaat. De wegen naar Mc Cloud zijn afgesloten. Taxi’s gaan ook niet. Dat wordt dus lopen. Negen kilometer door de regen en zo hoor ik, de sneeuw. Berg opwaarts. Ik heb nog best energie over, ik zie wel hoe ver ik kom.
Na ongeveer twee kilometer krijg ik een lift van een gezin die hier is gekomen om sneeuw te kijken. We rijden in file achter een sneeuwschuiver aan en komen maar stapvoets vooruit. Maar, alle beetjes zijn meegenomen. Na ongeveer een kilometer geven ze het op maar regelen nog wel een lift in een four wheel drive taxi vlak voor ons. De sfeer in de taxi is uitgelaten. Iedereen geniet met volle teugen van de sneeuw, ook als de sneeuw waarschijnlijk reden zal zijn dat niemand op zijn plaats van bestemming zal kunnen komen. Na twee kilometer geeft ook de taxi het op. Ik moet nog een kilometer of vier/vijf verder lopen. Het sneeuwt met grote vlokken en de sneeuw ligt nu al zo’n 40 cm dik. Ik ben dik ingepakt en met mijn rugzak op en dankzij de beweging blijf ik warm. Overal zijn mensen verwikkeld in sneeuwgevechten en ik kom veel bibberende mensen tegen. Ook loop ik een nieuwsploeg tegen het lijf. Channel One. Of ik even een woordje tegen hun kijkers wil zeggen. Dat wil ik wel. Het moet kort en bondig en dat doe ik dan ook. Ok, te kort en bondig. De man spreekt voor wat ik ongeveer moet zeggen. Zijn zinnen zijn doorspekt met religieuze uitingen. Ik bedenk ondertussen mijn eigen zegje. Deze keer is het wel goed en ze zwaaien me op weg.
Eerder heb ik deze weg al eens in het pikkedonker afgelegd, nu is alles zo wit dat er geen schaduw meer is. Ik houd vol met de gedachte dat ik deze weg al een keer heb getemd, dat moet een tweede keer ook lukken. En zowaar, om zes uur komt Mc Cloud Ganj in zicht. Ik ben thuis. Een kamer in Loling Guesthouse (met dikke dekbedden) is snel geregeld. Helaas is er geen stroom, dus geen warm water. Ik kruip onder de dekens en slaap een paar uur.
’s Avonds zit ik in Mc Clo’s. Het is nog vroeg, maar ik heb trek en bestel wat te eten. Ik krijg gezelschap van Nadraf een jongen uit Israel. Hij kan gezellig praten. Daarna komen een paar vrienden van Gudrun binnen en ik vraag waar ik haar kan vinden. Ik begrijp dat ik haar niet eerder dan morgen zal zien, maar dat komt wel goed. Jamial, de jongste van het stel komt gezellig bij ons zitten. Hij heeft overduidelijk al wat biertjes op en klets ons de oren van het hoofd. Nadraf geeft het na het eten op en ik blijf nog even met Jamial en enkele andere vrienden zitten. Ik heb geen zin om naar mijn koude kamertje terug te gaan. Al mijn kleding is nog nat. Hoe zal ik ooit warm worden? Maar twee bieren later zie ik het rooskleuriger in.
Optimistisch ga ik een lange nacht in.