zomaar een dag

07 januari 2005

Ik neem de bus van Hospet (waar ik zit) naar Hampi. Het is een mooie rit van ongeveer een kwartier of zo. Eenmaal in Hampi merk je zodra je uitstapt dat je in een toeristen plaats bent aangekomen. Handelaars, woekeraars en bedelaars, ik ben er meteen door omsingeld. Gelukkig ben ik niet de enige toerist in de bus, dus zodra ze merken dat er niets te halen valt gaan ze maar anderen lastig vallen. Ik ga eerst maar op kamer-jacht. Lodges en Guesthouses genoeg en sporadisch hebben ze zelfs een kamer vrij. Ik ben gekomen tijdens het hoogseizoen en voor RS 500 biedt men me donkere, kleine kamers met een hard bed en als je geluk hebt een 'badkamer' van 1m bij 50cm met groezelig toilet en een emmer met kannetje om je mee te douchen. RS 500 voor de duidelijkheid is € 10,-. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt! Zelfs met afdingen kom ik niet veel lager dan wat ik nu betaal voor mijn grote, lichte kamer met zachte bedden en een ruime badkamer met warme douche. Ik besluit lekker in Hospet te blijven. De twintig minuten in de bus heb ik er graag voor over. Plus, in Hospet kan ik goed Indiaas eten krijgen.

Ik denk dat ik de rest van de dag hier lekker ga rondneuzen. De Virupaksha tempel heeft een grote aantrekkingskracht op me. Met zijn bijna 50m hoge gopuram (piramide boven de ingang van de tempel) doet hij me denken aan de tempels aan de oostkust die ik acht jaar geleden heb gezien. Ik moet er al snel weer uit, ze gaan sluiten voor lunch. Vanmiddag mag ik terugkomen. Ze hadden me best kunnen waarschuwen voordat ik binnen ging, maar dat zou logisch zijn.
Het is behoorlijk warm en ga op zoek naar verkoeling bij de rivier. Ik vind een perfecte plek op het gras onder een grote boom. Ik heb uitzicht op de 'coracles', ondiepe ronde boten waarmee de locale bevolking en toeristen naar de overkant worden gebracht. De boten hebben een diameter van ongeveer 2m en er kunnen minstens vijftien mensen in. De coracle heeft enorme drijf-en draagkracht en kan door één man worden gedragen. De boot bestaat uitsluitend uit natuurlijke materialen. Zelf een motor van een stel toeristen kan mee. Ik blijf zitten genieten tot ongeveer half drie. Dan weer terug naar de tempel. Ik ben redelijk snel uitgekeken en beklim het gebied vlak achter de tempel.

Hier, op een ondergrond die oogt als gestolde lava, staan de Jain tempels. Jainisme is een geloof wat hier in India nog steeds in gebruik is. Ik weet er niet genoeg van om er nu over te schrijven. Misschien later een keertje.
Het is hier vrijwel uitgestorven en het uitzicht is ongelooflijk. Alsof ik op een andere planeet ben. Wat geweldig dat in zo'n drukke touristenplaats er toch plekken zijn waar je in stilte van de omgeving kan genieten. Ik begin van deze plek te houden.
Verderop stuit ik op nog een tempelcomplex waar in een van de gebouwen een reusachtige, uit één rotsblok gehouwen Ganesha staat. Er komt net genoeg licht van buiten om hem te kunnen zien. Erg indrukwekkend. Ik besluit dat ik genoeg indrukken heb opgedaan vandaag. Ik ga er terug in Hospet maar even van nagenieten.

Terug in Hospet loop ik Edward tegen het lijf. Ik heb hem en zijn vriendin Karen ontmoet in de trein naar Hospet. Hij nodigt me uit voor een biertje en ik zeg geen nee. Hij moet nog even de stad in en komt me daarna ophalen in mijn hotel. Een biertje met hem en Karen wordt diner en pas wanneer het om elf uur koud wordt breien we er een eind aan. Morgen vertrekken ze alweer.