de ramp

26 december 2004

Tweede kerstdag. Tea (mijn kamergenote uit Italie) en ik zitten al vroeg aan het ontbijt. Het is een schitterende dag en ik vertel Tea dat het een dag is waarop het gemakkelijk is van het leven te houden. Geen zuchtje wind, de zee stralend blauw en helder en rood gevleugelde visarenden vermaken ons met hun vliegkunsten. Twee duizend kilometer verderop hebben een aardbeving op Sumatra en de daaropvolgende tsunami al duizenden levens geclaimd. De tsunami is nu zo ongeveer bij de Andaman Eilanden en komt met een snelheid van ongeveer 500 km per uur onze kant op. India is niet aangesloten bij het internationale instituut voor detectie van en waarschuwing voor tsunamis; we weten nog van niets.

Het is uitstekend weer om een stukje te gaan wandelen, dus lopen we naar naar het vissersdorp een eindje verderop. Om half elf is het zo warm dat ik besluit achter te blijven om een duik te nemen. Tea wil nog wat verder lopen. Er is een nogal sterke onderstroom en ondanks dat ik een goede zemmer ben besluit ik dicht bij het strand te blijven waar ik mijn voeten stevig in het zand wortel. Het is in ieder geval minder relaxend dan de zee bij het andere strand. Van het ene op het andere moment lijkt de vloed op te komen. Ik moet het strand op rennen om mijn spullen in veiligheid te brengen. Wow, dat gaat snel hier, denk ik nog bij mezelf. Maar ja, het is volle maan, dus dat kan wel kloppen. Tea komt aangelopen over de rotsen achter mij. Haar weg terug over het strand was opeens geblokkeerd door de zee. Zojuist, om elf uur 's ochtends is de (terugslag van de) tsunami hier gearriveerd. We drogen even in de zon en lopen dan terug. Tea gaat verderop nog even zwemmen. Om half een komen we Stuard en Becky (vrienden uit Engeland resp. Australie) tegen en we hebben het even over de stroming en de plotselinge vloed. We zijn alle vier opeens aan een siësta toe. Eenmaal thuis blader ik nog wat door m'n boek. Ik kan het geen lezen noemen. Daarna val ik als een blok in slaap.
Vier uur later maakt Tea me wakker; er is een hoop nieuws. Ze vertelt me in haar gebroken engels dat er een aardbeving is geweest die veel mensen heeft gedood en nu is hij gearresteerd in Café Italiano. Hmmm, hier klopt iets niet. Er was een aardbeving, herhaal ik. Ja, in het zuiden van India. Waar in het zuiden, vraag ik haar. In het zuiden herhaalt ze. Maar lieverd, zeg ik, dit is het zuiden! Ja, zegt ze. En, gaat ze verder, de eigenaar van café Italiano is gearresteerd en alle winkels zijn dicht. Ok, hoe kan de eigenaar van Café Italiano nou verantwoordelijk zijn voor een aardbeving? Langzaam maar zeker wordt het duidelijk. Vanochtend is de eigenaar van Café Italiano gearresteerd i.v.m. verkoop van alcohol zonder vergunning. Hij is niet de enige onder arrest: nog twee eigenaren van andere etablisementen zijn opgepakt.
In protest tegen deze actie zijn nu alle winkels en restaurants gesloten.

Ondertussen sijpelt nieuws binnen over de ramp in Indonesië en de landen waar de tsunami levens heeft geclaimd en/of verwoest. Becky weet te vertellen dat het om een aardbeving van 8.5 Richter gaat. Ik herinner me de aardbeving in California in '89. Dat was een 7.4 als ik het me goed herinner. Ik heb toen meegemaakt hoe dat voelt. Als deze aardbeving inderdaad een volle graad heviger is, dan moet het een onvoorstelbaar natuurgeweld zijn geweest! En, er zullen ongetwijfeld nog heel veel naschokken komen. En dus ook tsunamis. Mijn eerste reaktie is: ouders bellen! Helaas, dat gaat dus niet; alles is gesloten. Dat er mensen over de hele wereld op ons teken van leven zitten te wachten heeft kennelijk geen voorrang over de lokale sores. Mobiel dan maar. Twee oproepen, dus m'n saldo is nu te laag om te bellen of de voicemails te beluisteren. € 15,- op je mobiel is hier zo goed als niets. Sms-en dan maar, en dan maar hopen dat hij aankomt en dat m'n moeder het ook nog eens leest. Net als ik is ze zo goed als mobibeet dus samen zijn we een mooi span in tijden van nood. Het is nu vier uur 's middags.

De rest van de middag staat in het teken van info verzamelen. In de wijde omtrek is zeggen en schrijven één tv te vinden in een lobby van een hotel. De tv staat zacht, waarschijnlijk om de gasten niet te storen en ondanks dat er twintig toeristen met hun neus zowat op het scherm zitten om een woord op te vangen, praten de hotelmedewerkers er luidruchtig doorheen. Waarschijnlijk ook opgewonden door het nieuws? Het is een engelstalige Indiase zender en er zijn nog niet veel beelden beschikbaar. We zien vooral Indiase mensen praten. Verstaan kan ik het niet. Na een uur geef ik het op. Het is nu zeven uur. Wanneer ik buiten kom zie ik dat overal de restaurants en winkels opengaan. Geweldig! Gelijk een lange rij voor de telefoon, maar dat geeft niet. Als ik er maar doorheen kom. Na een twintig minuten ben ik aan de beurt en na twee pogingen kom ik er inderdaad doorheen. Ik krijg mamsje aan de lijn en als ik mijn naam noem is ze even stil en begint dan te huilen. Ik doe uiteraard met haar mee. Het nieuws is natuurlijk al lang bekend in Nederland. Waarschijnlijk zelfs eerder dan hier. Het is een enorme opluchting voor iedereen thuis even mijn stem te horen. Ja, alles is ok. Nee, weinig van gemerkt. Dat laatste komt uiteraard niet echt over. Dat is voor iedereen die niet hier is momenteel onvoorstelbaar. Zelfs voor mij is het onvoorstelbaar.

's Avonds gaan we met zijn allen eten. Info uitwisselen natuurlijk en de rest van de avond gaan we keer op keer in gedachten en in woorden door de dag heen. Het begint te dagen hoeveel geluk we eigenlijk wel hebben gehad.
En die nacht in Varkala, gelegen op een 30 meter hoge klif ga ik slapen wetend dat ik veilig ben en zo ontzettend veel anderen niet.