onderbroekenlol

11 januari 2005

Wow, wat een dag! Van lekker naar verbazend naar adembenemend naar indrukwekkend naar zoals gewoonlijk naar schokkend en smerig naar druk naar vreemd en tenslotte naar gezellig. Ok, eens kijken op ik dit op ga pennen. Laat ik bij lekker beginnen, dat is wel zo overzichtelijk.

Ik zit dus aan een lekker ontbijt in Hampi. Masala omelet, precies zoals ik het lekker vind, en fruit salade. Het is nu een uur of negen en het is heerlijk weer. Stralend blauw met een koel briesje. Het wordt al warm. Ik ben niet de enige die het warm heeft; een Indiase pilgrim komt voorbij gelopen in zijn onderbroek. Zo'n gewone witte. Nou ja, beige-gelig. Er zijn heel wat toeristen op straat, vooral Indiase toeristen. Niemand kijkt op of om. Geen wenkbrouw wordt opgetrokken. Na m'n ontbijt loop ik richting de Vittala tempel. Het is een wandeling van een paar kilometer langs de rivier. De wandeling is niets minder dan adembenemend. Een paar keer stop ik om wat langer van het uitzicht te genieten. De schoonheid van het gebied bezorgt me kippevel. Het is werkelijk fantastisch. Langs de route staan verkopers van water en soft drinks en cocosmelk. Ze halen me zo nu en dan even uit mijn roes.

Onder en over de reuzenkeien door gaat het pad. Onderweg kom ik nog een aantal tempels tegen. Overal waar je gaat in Hampi stuit je op bezienswaardigheden. Er zijn zo'n 90 'sites' hier. Teveel om in een bezoek te zien. Niet alleen omdat je er drie weken voor nodig zou hebben, maar ook omdat het zien van zoveel moois op een dag je murw maakt. Het gaat er allemaal hetzelfde uitzien.

Vlak bij de Vittala tempel loop ik achter drie jonge toeristen. Twee jongens en een meisje met lang blond haar. Ze heeft de aandacht van twee Indiase mannen die van de zijkant komen aangelopen. Ondanks de twee jongens proberen ze met haar in contact te komen, maar ze geeft geen sjoege. Ze bukt om een bloem te plukken en de tongen van de twee Indianen hangen tot op hun knieën. De jongens zeggen er niets van, maar ik kan mijn mond niet houden. "Hey! Get a life", roep ik met nog enkele halfvloeken erachteraan. Ik vertel het meisje waarom ik zo boos werd en dat het vooral het gebrek aan respect is waar ik me aan erger. Op deze manier naar een vrouw kijken ervaar ik als beledigend. Dan ga je maar lekker in sexbladen staren in je slaapkamer. Ik kan m'n vinger niet precies op de zere plek leggen. Misschien is het de agressie die uit die blikken spreekt.
Het meisje blijkt ook alleen te reizen en heeft uiteraard vaker last van de mannen. We lachen erom. Ondertussen zijn we bij de tempel aangekomen. Entree voor toeristen is meer dan tien keer duurder dan voor autochtonen. Het komt neer op ongeveer € 5,-. Teveel voor de andere drie om te betalen. Ik ga als enige naar binnen. Wellicht vanwege de prijs is het er rustig. En indrukwekkend. Deze tempel, gebouwd in de vijftiende eeuw is nooit afgemaakt en dus nooit ingewijd. De Indiase toeristen komen er wel een kijkje nemen, maar blijven niet lang. Dat is jammer, want vrijwel alles is nog in tact, alle beelden zijn verschoont gebleven van alle rituelen die de beelden in de tempels van India zo aantasten. Veel van de afbeeldingen zijn licht erotisch. Een afbeelding van een danser met een ring door zijn eikel (ik kan er niets anders van maken) laat zien dat men niet altijd vreemd naar piercings heeft gekeken. Eric, mijn Amerikaanse ex-kamergenoot heeft er twee in zijn lip en krijgt daar erg veel commentaar op.
Maar nog even terug naar de Indiase toeristen; niet ingewijd betekend niet heilig en dus niet interessant. Dus komt iedereen mij maar vragen naar mijn naam en herkomst. Groep na groep krijg ik op audiëntie gedurende de twee uur dat ik er ben. Erg vind ik het niet, inspirerend ook niet. Zelfs over het schattige of grappige ben ik heen. Ik vlucht naar een koel en westers restaurant aan de rivier. Even vlucht ik van India.

Terwijl ik de slechtste portie pakoda tot nu toe voorgeschoteld krijg (tja, westers restaurant), komen er vier russen binnen. De drie jongens in longi's, het meisje in lichtblauwe hotpants. Haar billen komen er half onderuit. Dat is dus de andere kant van het "respect"-verhaal; toeristen die zich niet verdiepen of zich niets aantrekken van de gewoonten van een land. Ik heb er ontelbare staaltjes van gezien. Toeristen toples op het strand, in hun bikini of in string met afgezakte broek aan het paraderen lang de boulerard. Die kleine, strakke hempjes zonder bh met heupbroek dragenen in de trein. Stellen innig verstrengeld en druk zoenend in de bus of op de dansvloer. Mannen met blote bast in restaurants. Meestal mensen die vinden dat het hier maar moet veranderen. Mensen die het niet doordringt dat het niet onze plaats is om hier dingen te veranderen. Dat moeten de autochtonen maar doen, àls ze dat al willen.
Ongelooflijk, het lijkt wel of de russin in haar ondergoed rondloopt. Nou, dat is dan de tweede vandaag.

Het blijkt een voorbode voor wat zometeen komen gaat. Alhoewel niets me daarop had kunnen voorbereiden.
Mijn kaartje voor de Vittala tempel geeft me, alleen vandaag, ook toegang tot de olifantenstallen in The Royal enclosure en ook tot de lotustempel daar. Het is een kilometer of vier lopen en ik kies een andere route terug naar de hoofdstraat. Bovenlangs, tussen de ruïnes en de keien door. Er zijn wel wat mensen, maar het is een stuk rustiger dan beneden, langs de rivier. Diep in gedachten loop ik over de eeuwenoude bestrating. Ik zie hem en hij mij ook niet totdat ik een paar meter van hem vandaan ben. De meneer over wie ik spreek staat vlak voor een kleine tempel zich af te trekken en komt juist wanneer ik kijk tot zijn climax. Zijn ogen rusten op een groepje jongens die ver voor mij uitlopen. Ik zal niet in details treden, maar het is een smerig gezicht. Ik doe een willekeurige uitroep en neem m'n waterfles in de aanslag. Joost mag weten wat ik met de fles denk te gaan doen. Alhoewel hij, achteraf gezien, het water goed had kunnen gebruiken om zijn edele delen schoon te spoelen. Hij roept nee, maar doet geen poging om te verbergen waar hij mee bezig is. Ik loop maar weer door, in langer kijken heb ik geen trek. En, na een paar minuten ben ik het voorval al bijna weer vergeten.

Ik stop nog even verderop bij een wasplaats waan een groep vrouwen en twee mannen bezig zijn hun kleding te wassen. Een van de mannen is bezig zijn longi te wassen, zo'n twee meter van een berg drijvend afval vandaan. Men dumpt hier graag het afval in het water, dan verdwijnt het vanzelf wel is het idee. In hetzelfde water wassen ze zichzelf, hun kleding en hun dieren. In plaats van de gebruikelijke steen gebruikt de man een modderig stuk van de oever om zijn kleding schoon te slaan. Het resultaat is allesbehalve schoon. Als dit een verbetering is in de toestand van de longi, dan wil ik liever niet weten hoe smerig hij vóór het wassen was.

Vanuit de hoofdstraat loop ik tussen de rijst- en bananenplantages door naar de olifantenstallen. Het is nu een uur of vier en de dalende zon geeft een mooie warme gloed aan alles om me heen. De Lotus Mahal en de olifantenstallen blijken zeker de moeite waard. Al genietend van de namiddag probeer ik de grote groepen Indianen te vermijden. Ik heb geen zin meer in de standaard quiz. In de bus terug naar Hospet ontkom ik er niet aan. Eerst komt er een dronken, oude man naast me zitten. Hij praat tegen zichzelf. Dat is mooi denk ik, die vermaakt zich wel zonder mij. Dan stroomt de bus opeens vol. Het is een familie die net van een festival vandaan komt. Het is zo druk in de bus dat ik een meisje van een jaar of drie op schoot neem. Haar moeder, in tradionele zigeuner kledij, vind het hilarisch. Ze praat tegen me in een, voor mij, onbegrijpelijke taal. Ik begrijp eruit dat zij de moeder is en dat ze wil weten of ik ook kinderen heb. Ik schud nee. Ze is omringt door vijf van haar kinderen. Ze blijft de vraag maar herhalen en het meisje, dat tot nu toe rustig op schoot zat wil opeens terug naar haar moeder. Volgens mij krijg ik het kind te koop aangeboden. De vraag is in hoeverre het haar ernst is. Ik zal er nooit achterkomen. Ik weet niet wat ik met zoiets vreemds aanmoet.

Ik ga nog even langs het internet café. Kijken of de jongen mijn cardreader aan de praat heeft gekregen. En, vraag ik, werkt het? Ja hoor, zegt de jongen, we kunnen het apparaat nu in de lijst zien, alleen niet gebruiken. Ok, het werkt dus niet, stel ik vast. Dat is harde taal voor India. De jongen wil er nog niet aan. Ik beloof dat ik een andere keer terug kom.

In de eethal raak ik nog in gesprek met een Engelsman die vraagt of hij zijn tas even bij mij mag stallen tot zijn bus gaat. Gezellig om even samen te eten. Ik zie ze denken wanneer we bij mijn hotel aankomen.
Om elf uur ga ik nog even naar de overkant om een fles water te halen. Ik ben uitgedroogd en het kraanwater hier is niet te drinken. Natuurlijk is de winkel nog open om elf uur! Lang leve India!