Pensioen

29 september 2004

De dag begint voor mij om zeven uur. Perfect, zo heb ik nog genoeg tijd om mijn was te doen en toch nog vroeg op pad te gaan. Maar voor alles klaar is en ik ontbeten heb is het opeens al elf uur. De was hangt buiten maar kan alweer naar binnen, want het miezert en het lijkt erop dat het straks echt zal gaan regenen. Dus ga ik maar een kop thee drinken in de stad. Ik kies voor een tentje waar het druk en redelijk licht is. Ik bestel thee en wat zoetigheden. Geen idee hoe de vierkante koekachtige dingen zullen smaken, maar ze blijken heerlijk. Een beetje boterkoekachtig. Drie koekjes en vijf koppen thee later voel ik dat ik genoeg van dit theehuis heb gezien. De keuringsdienst van waren zou hier een paniekaanval krijgen. De wanden en de plafonds zijn bruin van de vetspatten. Voorin de zaak worden samosa's gefrituurd en de wind blaast de lucht ervan naar binnen. Het is er druk en wanneer het begint te regenen is de zaak helemaal vol. Ik ben de enige toerist hier en dat levert wel enig gestaar op, maar niet van mensen die bij mij aan tafel zitten. Ik wordt niet aangesproken, sterker nog, men lijkt liever niet bij mij aan tafel te zitten. De tafel waaraan ik zit is telkens de laatste die vol is en zodra elders een plek vrij komt verhuizen de mensen naast mij gelijk naar die tafel. Wow, is dat even wennen! Ik heb gehoord dat Indiase mensen vaak bang zijn fouten te maken. Misschien zijn ze bang dat ik ze iets vraag en dat ze dan geen goed antwoord hebben.
Hoe het ook zij, hier tussen de kookluchten, genietend van de thee voel ik me thuis. Het is alsof ik bij iemand in de keuken zit en terwijl ik lees, spied en thee drink tikt de tijd weg. Ik ga terug naar m'n hotel. Ik moet nog wat brieven schrijven en ik heb een achterstand in m'n dagboek.

Het is opgehouden met regenen en de zon komt de middag verwarmen. Ik ga lekker buiten op het terras zitten schrijven, neem ik me voor en ik vraag de manager van het hotel een tafel voor me buiten te zetten. Ik pak m'n schrijfspullen uit m'n kamer en neem plaats aan de tafel op het terras.
Moet je me hier toch eens zien zitten! Twintig graden, zonnetje in de rug en uitkijkend over de vallei en de Himalaya! Beter dan dit wordt het niet! Wat heb ik toch een geluk dat ik dit kan doen! Ik word er helemaal melancholiek van!
Veel gelegenheid tot schrijven krijg ik niet. De manager van het hotel, een jongen van ergens in de twintig, komt een praatje maken. Ik bied hem wat te drinken en een stoel aan. De stoel neemt hij aan, maar iets te drinken niet. Hij vraagt waar ik vandaan kom, etc. etc., vertelt over zijn familie, zijn baan en over het wel en wee van de gasten hier. Hij vertelt dat de mensen hier in Shimla niet erg hard werken. Het liefst wandelen ze lekker over de promenade en kletsen ze in de theeshop. Met zo'n dertigduizend ruppees (€ 500,-) en een onderkomen kan je hier al rentenieren. Dat klinkt lang niet slecht. Dat is wellicht ooit het overwegen waard!
Ook een andere employee komt erbij zitten en voor ik het weet zitten we met zijn zevenen op het terras. Gezellig!
Wanneer laat in de middag de zon achter de heuvels verdwijnt vlucht iedereen naar binnen vanwege de 'kou'. Ik blijf zitten om van de zonsondergang te genieten. Het is het wachten waard. De hemel kleurt goud en de bergen blauw en paars. Het veranderd met de minuut van kleur. Een adembenemend dagelijks schouwspel. Hier oud worden? Ik kan me ergere dingen voorstellen.