Dierentuin

17 september 2004

Het is bijna negen uur wanneer ik op Stevie's deur klop. Tijd voor ontbijt.
Op het dakterras van Sam's café maken we een plan voor de dag. Het oude fort is op loopafstand en op weg daar naartoe is de Palika Bazaar, een grote ondergrondse markt die ik me kan herinneren van acht jaar geleden. Na een stevig ontbijt gaan we op pad. Het is schitterend weer en de regen van gisteren heeft de benauwdheid weggespoeld. We lopen door Connaught Place op zoek naar een ATM die mijn pas accepteert. Eindelijk vinden we er een en het kost me een kwartier om er daadwerkelijk geld uit te halen. Het vreemde is dat er geen standaard is voor het bedienen van de machines en instructies worden niet gegeven. Dus de vraag is: moet je de pas er in laten zitten terwijl je pint of juist niet? Moet je op 'correct' drukken na je pincode of op 'ok'? Er is een lange lijst van mogelijkheden en de rij van wachtenden buiten groeit gestaag. Maar uiteindelijk geeft de machine het geld, iets wat de arme mensen hier als een sprookje voorkomt. Stel je voor: een heuse geldmachine! Dan hoef je nooit meer te werken.


De Palika Bazaar is vlakbij en op dit tijdstip zijn er nog weinig bezoekers. We krijgen van alles aangeboden: van zonnebrillen tot tv's, van video's tot een baard voor Stevie (!) en natuurlijk kleding. Ik zie al vrij snel een winkeltje met prachtige jurken en eigenlijk heb ik er nog een nodig. Dan hoef ik geen polyester meer te dragen in deze hitte. Dus ik stap binnen, nou ja, wordt onder lichte dwang naar binnen geschoven. De verkoper is zenuwachtig en praat 200 km per uur. Hij denkt letterlijk een grote vis te hebben gevangenen trekt zijn mooiste creaties uit het rek. Helaas voor hem is het niet waarnaar ik op zoek ben. Ik wil een leuke, dunne katoenen jurk die niet doorschijnt. Het duurt even voor hij dat begrijpt en haast zich te zeggen dat hij ook die jurken heeft. Terwijl hij onophoudelijk 'one minute' roep drukt hij me de een na de andere jurk in de hand. Maar het is niet wat ik zoek. Ik zeg hem dat ik liever zelf even rustig kijk, maar ik geloof niet dat hij me hoort, want hij blijft one minute roepen. Dus ga ik maar gewoon wat neuzen en stuit op een hartstikke leuke jurk die ook nog eens mijn maat lijkt. De verkoper vraagt INR 1500 (€27) voor de set, broek, jurk en sjaal, en ik begin te lachen. Ok, zegt hij, wat is je prijs? Maar ik ben nog niet van plan die te geven. In plaats daarvan zeg ik dat het te duur is en prompt gaat er INR 400 vanaf. Nee hoor, zeg ik, daar doe ik het niet voor. Ik lach nog steeds. Ik weet ondertussen dat er minimaal 1/3 van de prijs af kan, dus er zit nog meer ruimte in. Ik bied 700. Uiteindelijk wordt het 900 en de jurk zit al in een tas in m'n hand. Ik heb hem echter nog niet aangehad, dus dat wil ik eerst nog even proberen. Blij toe, want hij blijkt te knellen bij mijn schouders en borst. En het hele spel begint opnieuw. Ik pas allerlei jurken die dezelfde, te kleine, maat lijken te zijn en na vier keer passen weiger ik eer jurk over mijn hoofd te trekken tot wetenschappelijk bewezen is dat deze een maat groter is. Overal worden jurken vandaan getrokken. De meeste bijzonder lelijk. Zelfs andere winkeliers schieten te hulp. Ik wordt opgemeten en opgetuigd met een jurk in de grootste maat die ze kunnen vinden, en nog is hij te strak. Er wordt geconstateerd dat het probleem in mijn brede schouders zit en hier en daar krabt men zich op het hoofd. De eigenlijke verkoper wil zich echter niet gewonnen geven en blijft hardnekkig one minute roepen alsof het een mantra is. Nog één jurk! Ok, zeg ik, maar dit is de allerlaatste. Natuurlijk pas ook deze jurk niet. Ik kom over een paar maanden nog wel een keer terug, wanneer ik wellicht weer een maat kleiner heb. We neuzen nog een half uur rond voor we richting het oude fort gaan.

Het is een stevige wandeling en onderweg komen we langs de Gate of India waar de wacht net aan het oefenen is voor een officiële gebeurtenis. We zijn de enige toeristen daar, maar er zijn heel wat Indiase bezoekers. Die overigens allemaal met ons op de foto willen. We gaan inderdaad met een paar op de foto en maken ons daarna uit de voeten en lopen richting het stadion. Bij het stadion is het een drukte van belang, dus stel ik voor te gaan kijken wat er vandaag gespeeld wordt. Een agent legt ons uit dat er vandaag voorrondes voor India Idols worden gehouden. Ik zou maar wat graag een kijkje binnen nemen, en Stevie stelt voor dat we op auditie gaan. Wanneer hij echter een voorproefje van zijn zangtalent laat horen weet ik dat ik koste wat kost dat plan uit zijn hoofd moet zien te praten. Hij laat zich overhalen en we lopen om het stadion heen richting het oude fort. Hier en daar zien we borden van de dierentuin en we besluiten onze plannen te wijzigen. Dus even later zijn we in het Zoölogical National Park of Delhi. Ik heb geen idee wat we hier kunnen verwachten. Zo te zien op de plattegrond is het een enorm park en de wagentjes waarin men zich kan laten rondrijden bevestigen dat beeld. Het is er mooi en groen, met grote leefplekken voor de dieren. Zo groot dat je het geen hokken kan noemen en ook zo groot dat het moeilijk is de dieren erin te ontdekken. Dat laatste blijkt nog een andere reden te hebben. Niet elk 'hok' heeft een bewoner. Sommige plekken zien eruit alsof er in geen maanden voet, hoef of poot in is gezet. Jammer, want op de plattegrond kunnen we zie zien dat het park in zijn volle glorie behoorlijk indrukwekkend moet zijn. Maar we zien wel witte tijgers, neushoorns, nijlpaarden en allerlei soorten vogels. Tegen vier uur krijgen we honger en gaan richting uitgang. We zijn allebei bekaf en doen ons tegoed aan masala dosa in een restaurant net buiten de dierentuin. We hebben uitzicht op het oude fort en ik neem me voor volgende week dat te gaan bezichtigen.
Na bijna twee uur te hebben gezeten zijn we weer op krachten en lopen terug naar huis. De India Gate ziet er prachtig uit met de ondergaande zon erachter, dus nemen we nog een paar foto's. Van daaruit nemen we de motorriksja naar huis. Wat heerlijk luxe!