Straatverbod

01 september 2004

Vandaag moet ik naar de Indiase Ambassade om m'n visum op te halen. Tijdens m'n ontbijt horen we buiten al de geluiden van de demonstranten. Het klinkt erg dichtbij, maar zien kunnen we het niet vanuit het guesthouse. Mayu denkt erover om de demonstratie op te zoeken. Mij lijkt dat een ongelooflijk dom idee, maar de drang naar sensatie is te sterk voor hem om te bedwingen.

Wanneer ik de straat uitloop richting de ambassade loop ik recht op een grote demonstratie in. De menigte (zo'n driehonderd man) roepen leuzen en zwaaien met de Nepalese vlag. Her en der zijn banden en stapels hout in brand gestoken. Het is mij tot op heden een totaal mysterie waarom groepen demonstranten zich geroepen voelen dingen in brand te steken en/of te vernielen. Ik ben van mening dat je daardoor eerder voor een groep asociale randdebielen wordt aangezien, dan een serieuze groep demonstranten. Maar goed, het hoort er kennelijk bij. De paar militairen die er zijn houden alleen toezicht en wachten af. Kennelijk hebben ze opdracht om de mensen zich te laten afreageren in de hoop dat het niet escaleert.
Ik neem een paar foto's en haast me dan naar de ambassade. Mijn afspraak om half tien blijkt te zijn gemaakt met het Nepalese gevoel voor tijd, want de loketten gaan pas om kwart voor tien open. Misschien had men problemen onderweg waardoor ze niet op tijd konden komen of moesten ze eerst nog even bijpraten over de onlusten. Wie zal het zeggen. Mij wordt verteld dat ik vanmiddag moet terugkomen voor m'n visum, de demonstraties maken het om onduidelijke redenen onmogelijk nu een visum te verstrekken. Vanmiddag om half vijf mag ik het nog een keer proberen.

Eigenlijk was ik van plan nog een keer op zoek te gaan naar de photo shop, maar het is warm en benauwd en ik besluit toch maar terug naar huis te gaan. Op de weg terug lijken de demonstraties in kracht afgenomen, maar desondanks sluiten de winkels hun deuren en overal gaan de rolschermen naar beneden. Het eind nog niet in zicht.
Mayu en Yoshi zie ik nog even als ik terugkom bij Tibet Peace. Ze gaan de stad in om hun was te laten doen en ik duik met m'n neus in de krant. Voor ik het weet zijn ze al weer terug; alles in Thamel is dicht en grote groepen mensen op straat wachten op nieuwe demonstraties. Eduardo gaat eropuit om foto's te maken en Mayu gaat met hem mee. Niet lang daarna komt het nieuws dat er een straatverbod geldt vanaf twee uur vanmiddag. Dus helaas speculaas, geen visum vandaag en we zullen ons binnen moeten vermaken de rest van de dag. Nieuws komt slechts druppelsgewijs binnen aangezien we momenteel geen ontvangst op de kabel hebben. Later horen we dat de kabels zijn doorgesneden omdat de eigenaar van het kabelbedrijf een moslim is.
Meer en meer gasten komen thuis en vertellen wat ze hebben gehoord en meegemaakt. Een aantal van hen heb ik nooit eerder gezien, anderen ken ik slechts van gezicht en het is jammer dat dit moest gebeuren om al deze mensen bij elkaar te brengen. Ondanks de omstandigheden is het gezellig. Tegen het eind van de middag trek ik me terug op m'n kamer en kom pas tegen half acht weer naar beneden.

Mayu en Eduardo zijn terug van hun 'uitstapje' en brengen me up-to-date.
De demonstraties zijn uitgegroeid tot rellen en als ik hun moet geloven staat half Kathmandu in brand. Ze hadden zich aan de kant van de politie geschaard en tot voor aan de linie kunnen komen. Veel foto's genomen natuurlijk en zich daarna samen met de politie naar het politiebureau begeven om daar te schuilen.
Mayu is opgewonden over wat hij heeft gezien en laat ons trots hulzen zien van kogels en traangas die hij heeft bemachtigd. Hij is ook boos, boos over de aanvallen op de Moslims en Moskees die vandaag hebben plaatsgevonden. Hijzelf is moslim van Pakistaanse achtergrond. Hij roept dat als hij een geweer had hij nu de straat op zou gaan om mensen neer te knallen. Zo beginnen burgeroorlogen dus. Ik denk er slim aan te doen hem uit te laten razen, maar kan al snel m'n mond niet meer houden. Eigenwijs als ik ben. We belanden in een verhitte discussie waarin Mayu beweerd dat Moskees meer dan gewoon gebouwen zijn en dat de vernieling ervan een moord op een mens rechtvaardigt. Uiteindelijk geef ik het op, er valt niet met hem te praten.
Het trieste is dat ik weet dat hij niet de enige is die deze mening is toegedaan.

Tot diep in de nacht praat ik met Eduardo na over de gebeurtenissen van vandaag. Hij is echt een lieverd, ik mag hem graag. Het is jammer dat hij morgen vertrekt; voor hem zit de vakantie er al weer op. Ik ben benieuwd of hij morgen naar het vliegveld kan komen als er nog steeds een straatverbod geldt. We wisselen voor de zekerheid nu alvast e-mailadressen uit. Wie weet wat morgen ons brengt?