India, here I come ....

09 september 2004

Vroeg op vanochtend. Zodra alles gepakt en gezakt is, maak ik Yori en Jay wakker en betaal de rekening bij Ashok. Hij regelt een taxi voor me en ik neem afscheid van Yori en Ashok. Jay is er niet bij, hij wil nog lekker blijven slapen. Voor ik instap leg ik volgens Nepalese traditie een blad met de punt richting het guesthouse. Een teken dat ik hier terug zal komen.

De bus staat al klaar wanneer ik bij het busstation kom en m'n tas gaat achterin. Wanneer we vertrekken is er maar één andere toeriste in de bus, de rest zijn Nepalezen. Ze zit een stuk achter me en is in gesprek met iemand anders, dus we komen niet met elkaar in contact. Onderweg raakt de bus voller en voller, maar het zijn vrijwel allemaal Nepalese mannen, op de vrouw na die precies achter me zit en er plezier in lijkt te scheppen haar raampje met geweld tegen mijn arm aan te schuiven. Maar m'n stoel is comfortabel, er is genoeg beenruimte en de plaats naast me blijft vrij. Meer kan een backpacker niet wensen. Ik zet m'n walkman op en onder de muzikale begeleiding van de Cardigans geniet ik van het uitzicht.

Het eerste gedeelte van de tocht is dezelfde weg als naar Pokhara. Zelfs nu, de derde keer in ruim een maand, verveelt het niet. Zodra we in (voor mij) nieuw gebied komen, raken we in de problemen. Enorme landverschuivingen maken de tocht op zijn minst schokkerig en op andere momenten vrijwel onmogelijk. Er wordt overal hard gewerkt om de weg weer begaanbaar te maken, maar dat zorgt uiteindelijk voor meer opstoppingen vandaag. Uren staan we stil of rijden we stapvoets. Op sommige plekken is er maar ruimte voor één bus of vrachtwagen, maar niemand wacht op elkaar. Dus manoeuvreren de chauffeurs de wagens op millimeters afstand langs elkaar met aan de andere kant een diepe geul of een ravijn. Gelukkig rijden wij aan de kant van de geul. Wanneer we weer een uur stilstaan begint het te gieten. Drie uur lang daalt een ongelooflijke hoeveelheid water op ons neer. Het komt via stroompjes de ramen van de bus binnen en de watervalletjes langs de weg veranderen in woeste waterpartijen. Alles verloopt langzaam, maar zonder ongelukken en na vier uur vertraging hebben we het ergste achter de rug. Dat is het moment dat ik wakker word: het grootste deel van de afgelopen uren heb ik geslapen.

Het is al laat in de middag wanneer we bij een restaurant aankomen waar ze zo te zien een heerlijke daahlbaat verkopen. Ik heb echter alleen maar duizend ruppees op zak en daarmee kan ik hier niet betalen. Ik heb gewoonweg teveel geld op zak! Na een kwartier vind ik iemand die kan wisselen en schuif in vijf minuten mijn dahlbaat naar binnen. Nu voel ik me een echte Nepalees! Ik was snel m'n handen en ben net op tijd terug in de bus.

Tegen negen uur bereiken we de eindhalte. Niet Sonauli zoals gepland, maar een kleine plaats vlak bij Sonauli. Vlakbij zie ik een hotel. Ik haal mijn doordrenkte tas uit de achterbak en loop mopperend richting hotel. De andere toeriste gaat onder begeleiding van een wel zeer behulpzame Nepalees ook daar naartoe. Pas nu komen we met elkaar in contact. Tamara blijkt een Française te zijn die twee maanden in Nepal heeft gewerkt en nu op weg is naar Delhi om familie op te zoeken. Wanneer de receptionist ons vraagt of we aparte kamers willen of een gezamenlijk is een blik voldoende. Tien minuten later krijgen we de kamer die we willen voor een redelijke prijs en installeren we ons in de kamer. We besluiten beneden nog wat te gaan drinken en kletsen. Tamara vertelt onder andere morgen een afspraak te hebben met de hulpvaardige Nepalees om naar Lumbini te gaan. Ik vraag haar wat ze van hem vindt. Ik heb gezien hoe hij naar haar keek en de moeite die hij deed in de bus om met haar in contact te komen. Ze vertelt dat ze niet zeker weet of ze morgen met hem mee wil. Een rustig bezoek aan de geboorteplaats van Buddha met hem erbij lijkt onwaarschijnlijk. Ze vraagt of ik niet met haar mee wil, en dat wil ik wel. Ik stel voor dat we er een nachtje over slapen en morgen verder zien. Voor we gaan slapen vertel ik dat ik praat en soms zelfs zing in m'n slaap. Tamara biecht op ook in haar slaap te praten. Mooi, dan hebben we vannacht allebei een gesprekspartner!