Beestenboel

05 augustus 2004

Eigenlijk had ik er vandaag opuit gewild, maar een ochtend lang regen heeft roet in het eten gegooid. Omdat er niet veel avontuur te vinden is rond Hamlet Lodge heb ik besloten het vandaag maar eens te hebben over de bloemetjes en de bijtjes. Ik begin maar met de bijtjes en een aantal andere beestjes waarnaar ik niet ver hoef te zoeken. In m'n kamer alleen al bevindt zich een groot aantal mij onbekende wezens. Eerst maar een aantal bekende. Zo hebben hier natuurlijk de gekko's. Ze komen in vele verschillende maten voor en vormen een onmisbaar natuurlijk wapen tegen de muggen. Het is echter voor het eerst dat ik gekko's geluid hoor maken. Hun roep klinkt ongeveer als een merel die alarm slaat. Ik heb zeker drie dagen in de overtuiging geleefd dat ik een vogel of zoiets dergelijks in m'n kamer had. Het kwam telkens uit een hoek van de kamer waar niets te zien was en een paar keer heb ik serieus getwijfeld of ik ze allemaal nog wel op een rijtje had. Misschien is dit wat er gebeurd voordat mensen stemmen in hun hoofd gingen horen? Ik maakte me ernstig zorgen totdat een van de daders zich bewoog en zo zijn schuilplaats verried. Grote opluchting mijnerzijds. Goed, onmisbaar in de strijd tegen muggen, zei ik.

Muggen komen hier in verschillende maten voor. Aangezien het nu regenseizoen is heb ik alle kans ze van dichtbij te bewonderen en verpletteren. Er zijn bijvoorbeeld van die hele kleintjes. Bijna doorzichtig en daardoor vrijwel ongrijpbaar. Behalve wanneer ze eenmaal op de muur zitten; ze doen namelijk zelden een poging weg te vliegen als je ze heel rustig benaderd en naar de volgende wereld helpt. Ben benieuwd welke gevolgen dat heeft op m'n karma. Natuurlijk heb je hier ook de gewone huis-tuin-en-keuken-muggen die je wel ziet, maar niet voelt en die je bij voorkeur op je tenen of vingers en rond je enkels en polsen bijten. Als het maar onbedekt en een ontzettend vervelende plaats is. Dan is er nog de kingsize mug. Zo een waarvan je nachtmerries krijgt. Deze geniepige parasiet is ongeveer drie keer zo groot als de gewone mug en gitzwart. Het maakt hem, of liever gezegd haar niets uit of je kleding aanhebt of niet, ze bijten dwars door je kleding heen. Vaak is de beet meteen te voelen en kan ook de mug met enig gemak worden geraakt. Deze mug is daarnaast gemakkelijk te zien en te horen, maar is bepaald niet schuw en valt op alle uren van de dag aan. In tegenstelling tot de andere twee soorten die netjes tot zeven uur 's avonds wachten en dan tot vijf uur 's ochtends in de weer zijn om je het leven zuur te maken.

Daarnaast heb je natuurlijk de mieren. Een halve kolonie rode mieren verschanst zich momenteel in mijn grote rugzak. God weet wat ze daar te zoeken hebben, want veel meer dan zeep en elektronica zit er momenteel niet in. Dus moet het een heel schone of geavanceerde kolonie zijn, wat te prefereren valt boven m'n andere theorie, namelijk dat het verre familie is van de termiet en dat ze momenteel bezig zijn mijn tas stukje bij beetje naar hun rovershol aan het verplaatsen zijn. Aangezien ze me nog niet gebeten hebben, heb ik goede hoop. Uiteraard heb ik ook zwarte mieren in m'n kamer. Niet veel, maar genoeg om elke mug die ik om zeep heb geholpen binnen een kwartier te hebben opgeruimd. Reuze handig. Ook deze zwarte komen in verschillende maten en vormen. Slechts twee soorten wagen zich in mijn kamer: de kleintjes en de hele grote. De grote zijn zo'n cm lang en zien er verder hetzelfde uit als de kleintjes. Buiten zie je dat het ook anders kan. Daar heb ik nog minstens vier andere soorten gezien waarvan een de moeite is om nog nader te beschrijven. Deze mier behoort eveneens tot de grote miersoort en ziet eruit als een apachehelikopter zonder de rotorbladen. Waar bij de helikopter de neus zit, daar heeft dit beestje zijn kop. Deze kop is echter zo plat dat ik een sterk vermoeden heb dat dit wezen wordt bestuurd door niet wat er in de kop, maar de kont zit.

Ok, bijtjes had ik ook beloofd. Ik heb er tot nu toe nog niet veel gezien, wat vreemd is aangezien veel mensen hier bijen houden. Gisteren had ik het genoegen kennis te maken met en mij onbekende bijensoort. Het arme schepsel was per ongeluk m'n kamer binnengevlogen en had zichzelf gevangen gezet tegen het raam. Het beestje was net zo groot als onze gewone bij maar helemaal geel met donkergele strepen en vrijwel transparant. En behoorlijk agressief! In deze was het raam de vijand en de bij probeerde met grof geweld het raam uit zijn sponningen te werken. Hij verspilde daarmee zoveel energie, dat hij na een kwartier uitgeput onder op de vensterbank zat en ten prooi viel aan een roofspinnetje dat maar de helft zo groot was. Zelfs spinnen zijn hier ongewoon. Er lopen hier 'hooiwagens' rond die verdacht veel lijken op de 'tripods' uit de film "War of the Worlds". Uiteraard hebben ze wel acht poten, maar waar in Nederland een onbeduidend lijfje zit, zit hier een prachtige, halve bol die de kleuren heeft van een woerdekop in de lente. Deze groen/blauwe kleuren zie je hier ook bij vliegen en torren terug. De torren hier hebben de gewoonte om tussen opgevouwen stof te kruipen en er zijn al diverse juweeltjes uit mijn hoofddoek en longi komen vallen. Van prachtige scarabeeën tot torren met ongelooflijk fel oranje met glanzende rood-blauwe vleugels. Pronkstukjes van moeder natuur.

Een ogenschijnlijk eindeloze variëteit aan kleuren hebben ook de vlinders hier. Je ziet ze in allerlei vormen en maten. Zo heb je hier zwarte vlinders die zo groot zijn dat ze vliegen als vogels. Maar je hebt hier ook rode en gele vogels die net zo vliegen als vlinders. Er zijn hommels met glanzende zwarte lijven met bovenop een felgele vlek en gele vleugels die zo groot zijn dat je ze in je kamer met gesloten deur nog kan horen. Eentje, die overigens helemaal zwart is, hangt al dagen op mijn balkon rond. Ik denk dat hij verliefd is geworden op de zwarte houten balken die ter versiering van het dak zijn aangebracht. Hele ochtenden vliegt hij op en neer en raakt al vliegend elke centimeter liefkozend aan, alsof elk stukje ervan wil zoenen.
Dan schieten me alleen nog de wespen en de libelles te binnen. Eerst de wespen maar. Wespen heb je hier in twee maten: medium en extra large. De eerste hebben meestal een gecamoufleerd lijfje en vleugels, ik vermoed dat het leger het patroon van deze beestjes heeft afgekeken. Verder hebben ze vleugels die lijken op die van een vliegtuig, die overigens niet inklapbaar zijn. De extra large variant komt in verschillende kleuren en vormen. Een van de meest opvallende tot nu toe is een bordeaux rode wesp met een geel stokje/buisje tussen de romp en het achterlijfje. Een wespentaille kan je ook overdrijven.

Als laatste dan kort nog de libelles. Je Ziet ze hier overal, met dank aan de vele rijstvelden vermoed ik. Meestal zijn het vijf tot zes cm lange rode helikopters die rond de klok van vijf 's middags elkaar in het luchtruim ontmoeten voor een gezamenlijke dans. Hun vleugels zijn slechts gedeeltelijk rood gekleurd, na een kartelige afscheiding zijn de uiteindes zo transparant dat ze bijna onzichtbaar zijn. Als de libelles ergens gaan zitten (eigenlijk is het staan, maar goed) vouwen ze hun vleugels in drie stappen naar beneden totdat de uiteindes van de vleugels zich lager bevinden dan de poten. Deze houding, in combinatie met de tekening zorgt ervoor dat de libel in deze rusthouding op een dor blad lijkt. Dat het concept niet tot zijn recht komt op een elektriciteitsdraad, daar trekken ze zich niets van aan en ik heb er verder nog niemand over horen klagen.
Tot zover deze berichtgeving over de beestenboel in Nepal. Ik hoop dat u de volgende keer er ook weer bij bent. Dan gaan we nader in op de inheemse vogelsoorten.