Geluk

10 augustus 2004

Vandaag is een mooie dag om erop uit te trekken. Beetje bewolkt, maar niet genoeg om regen te verwachten. Dus: op naar Devis Fall. Onderweg koop ik bananen voor ontbijt en stop ik bij een German bakery voor vruchtensap en een appelmuffin. De muffin is niet groot, maar wel erg machtig en de helft neem ik ook mee voor onderweg. De houten loopbrug achter de Pardi dam brengt me naar de andere kant van de rivier, maar niet voor er wat angstzweet langs m'n hoofd druppelt. De brug is hoog, de rivier wild en de houten planken waarover je moet lopen hebben kieren en zien er niet erg solide uit. Het effect wordt versterkt doordat de brug wiebelt omdat het nu eenmaal een hangbrug is. Het midden van de brug levert een prachtige blik op de rivier op en ik verzamel al mijn moed om even de railing los te laten en mijn fototoestel te pakken. Natuurlijk komen juist op dat moment vijf Nepalezen over de brug gelopen en begint de brug gevaarlijk te slingeren. Ik houd me stoer en doe alsof ik er voor m'n plezier sta te wiebelen, maar ondertussen doe ik het bijna in m'n broek.

Eindelijk neem ik de camera in de aanslag en dan blijken de batterijen leeg. En ik heb natuurlijk geen extra batterijen meegenomen! Ik wist het eigenlijk al, ik had die ochtend nieuwe willen pakken, maar ik ben het vergeten. Ok, geen foto's dus vandaag. Ik volg het pad naar Devis Fall, maar ik neem kennelijk ergens een verkeerde afslag, want ik loop steeds dieper het woud in, maar hoor geen waterval in de verte. Ik besluit de hoogte op te zoeken en daar te ontdekken waar ik ben, maar als ik na een kilometer klimmen op het hoogste punt van de berg ben gekomen, heb ik door de dichte begroeiing geen goed uitzicht en er zit niets anders op dan er een lange wandeling van te maken. Het is niet onprettig, want ondertussen is de zon tevoorschijn gekomen en is de schaduw van de bomen een bron van verkoeling. Ik geniet van de wandeling naar beneden en merk onderaan gekomen pas dat ik onderweg twee bloedzuigers te gast heb gehad. Mijn bloed kleeft aan mijn voeten en slippers. Ondanks dat er veel bloed is zijn de wonden klein en je voelt er weinig van. De enige zorg is dat het niet geïnfecteerd raakt, dus ik was het goed schoon met bergwater.

Ik ga maar even erbij zitten tot de wondjes niet meer bloeden. Prachtig uitzicht heb ik nu, maar ik krijg nauwelijks de gelegenheid ervan te genieten. Het schone bergwater trekt een hoop mensen die er gebruik van maken om het te drinken en er zichzelf en hun kleding in te wassen. Bij de twee laatste wordt overvloedig gebruik gemaakt van zeep en zowel de kleding als de mensen zijn wit van het schuim. Men, d.w.z. mannen, baden zich hier met hun onderbroek aan. Wasdag is waarschijnlijk de enige dag dat ze deze onderbroek dragen, want voor zover ik het van de Oostenrijkse artsen in Dhulikhel heb begrepen draagt bijna niemand hier ondergoed. Er bestaat hier duidelijk ook geen ondermode voor mannen, want ze hebben vrijwel allemaal hetzelfde merk en dezelfde kleur: blauw.
Afijn, binnen een paar minuten heb ik al gezelschap, twee vrouwen op weg naar huis rusten even uit op dezelfde rots als ik. Ik krijg komkommer aangeboden en de gebruikelijke informatie wordt uitgewisseld. Daarna wordt ik eens goed bekeken en schakelen ze over op Nepalees en ik hoor de woorden ramro en moti vallen. Ramro betreft waarschijnlijk m'n haar of ogen; het betekend mooi of leuk. Moti is zo goed als mijn Nepalese naam; het betekend grote vrouw. Ik wordt meestal met deze term aangesproken.

Ik laat merken dat ik weet dat ze het over mij hebben en ze lachen verrast. Ik wordt uitgenodigd om mee naar huis te gaan en die sla ik zo beleefd mogelijk af. Kennelijk niet beleefd genoeg, want er wordt onderling gemopperd over m'n antwoord. Hun ogen stonden me al niet aan en deze reactie versterkt mijn vermoeden dat ik er goed aan heb gedaan hun aanbod af te slaan. Ze vertrekken en maken daarmee plaats voor een groep van negen kinderen die meteen bij me komen zitten en staan en me zonder schroom aanstaren. Het zijn kinderen uit een arm gezin, hun tanden zijn in slechte conditie en hun kleding oud en vies.
Ze laten me bladeren zien die ze uit het bos hebben meegenomen. Onder aan de bladeren zitten witte of gele sporen en een van de meisjes legt een van de bladeren op mijn arm en geeft er een klap op. Het blad laat een prachtig geel patroon van sporen achter en we doen hetzelfde met de witte. Wat slim uitgevonden is dit! En het geeft de kinderen ook nog eens een goed excuus om mij en elkaar een flinke mep te verkopen. Het spel ontaard in een slagveld en de kinderen gieren van de lach! Een oude vrouw maakt een einde aan de pret met enkele woorden en de kinderen pakken braaf de waterflessen en nemen afscheid. Wat zijn kinderen toch geweldig.


Ik loop terug richting stad en geniet nog wat na van de wandeling en de kinderen. Ik herinner me opeens dat het dinsdag is en dat ik had beloofd een fax te sturen aan mams. Onderweg naar huis informeer ik hier en daar naar de prijzen voor het versturen van een fax. Al snel wordt het me duidelijk dat het woord fax op een uithangbord lang niet altijd betekend dat ze een fax hebben. Faxen is, ook in Nepal, ouderwets. Dit zou nog wel eens lastiger kunnen zijn dan ik dacht. Pas na vijf winkels vind ik er een die daadwerkelijk een fax heeft staan. Onder een afdekking tegen het stof. Erg goedkoop is het niet, maar gaandeweg kom ik er tegen die goedkoper zijn. Rs 60 p.m. lijkt het minimum te zijn en ik besluit het nog even te proberen bij m'n vaste internetcafé. Daar hebben ze in tegenstelling tot het bord buiten ook geen fax, maar de buren wel, vertelt Ram, de eigenaar me. Die fijne buur vraagt maar liefst rs 180 pm en ik leg de buurman uit hoe het komt dat ik daar zo om moet lachen. Onmiddellijk doet hij rs 100 van de prijs af, maar dat maakt nog steeds geen 60 en ik besluit m'n geluk bij een andere winkel te beproeven. Het geluk komt vrij snel en daarna ga ik alsnog even internetten.

Ik ben rond zeven uur thuis, net op tijd om met Nick en Yoshi van het happy hour te gaan genieten. Nick heeft van iemand gehoord dat Mamma Mia goede pasta en pizza heeft en aansluitend gaan we daar naartoe. Inderdaad heerlijke pizza en we hebben een heel gezellige avond die we afsluiten in de seven-eleven bar onder begeleiding van playbackende Nepalese dansers en danseressen en moderne Nepalese muziek. Het lijkt hier meer op een bordeel dan iets anders, maar dat mag de pret niet drukken. We kijken onze ogen uit. Om elf uur is het echter uit met de pret en loopt de zaak leeg. We worden gedwongen tot onze nachtrust, en ik merk pas als ik in bed lig hoe moe ik ben. Morgen lekker luieren en met Yoshi naar het zwembad. Kan haast niet wachten.