Wraak

19 juli 2004

Lange nacht achter de rug, ik heb bijna niet geslapen. M'n hoofd zat vol plannen van wraak. Uiteindelijk is er een duidelijke “plan de campagne” uitgekomen, maar ook dat resulteerde niet in rust. Tegen een uur of vijf, toen ik zo moe was dat ik al bijna wegdommelde, toen kwam die mug. Zo een die niet stil en geniepig is, maar eentje met een opgevoerde motor die er plezier in schept vlak naast en soms zelfs in je oor te vliegen. Meteen ging al mijn woede richting mug. In het donker mepte ik er flink op los en gaf ook mezelf een aantal rake klappen in mijn poging de vijand te vermorzelen. Eén keer dacht ik hem te hebben geraakt; zijn soepele vier cilinder geluid haperde en viel toen helemaal stil. Om na een halve minuut weer als geolied terug te keren. Dat kon niet langer zo doorgaan! Dus met het licht aan wachtte ik met alleen mijn handen als lokaas boven de dekens tot hij de fout zou maken me nog een keer te pesten. Kennelijk doorzag hij de val want hij verdween onmiddellijk uit zicht om niet meer terug te keren. Het duurde een uur voor ik kon slapen. Na een uur slaap werd ik weer wakker en nu was het wachten geblazen tot negen uur.

Het is negen uur, m'n tas is gepakt en even haal ik diep adem en verzamel de moed om m'n plan uit te voeren. Ik loop naar het hiernaast gelegen hotel en vraag naar de manager. Ik heb hem gisteren gesproken toen ik kwam informeren naar kamerprijzen. Maar wanneer je de entree oploopt een de geur van citroentjes je tegemoet komt weet je al genoeg: het is boven m'n budget.

De manager mag me graag, dat weet ik uit ons gesprek en hij lijkt me de geschikte persoon om hulp aan te vragen. Ik vraag of ik hem even onder vier ogen kan spreken en leg hem de situatie uit; dat ik niet wil betalen voor de kamer die ik nu heb en dat de enige werknemer die daar overdag werkt geen woord Engels spreekt. Ik heb een vertaler nodig en extra steun als ik die jongen van gisteren te spreken krijg. De manager stemt in, maar wil nog een stap verder. Hij vindt dat ik met de eigenaar van Green Valley moet praten. Ik aarzel, ik wil dit niet zo hoog spelen dat ik onze gluurderige vriend achter me aankrijg omdat hij ontslagen is. Tenslotte gaan we toch naar de eigenaar van Green Valley die over meerdere -en luxere- hotels blijkt te beschikken. Weer doe ik mijn verhaal. Hij vraagt me mee te lopen naar Green Valley om daar verhaal te halen. De gluurder blijkt vanochtend te zijn gevlogen. We drinken een kop thee en ik vertel de eigenaar dat ik wel de rekening voor het eten wil betalen maar niet voor de overnachtingen. Die mag onze fijne vriend dokken. De eigenaar stelt voor dat ik wel de eerste nacht betaal. Ok, nu weet ik hoe ik ervoor sta. Mijn tegenbod: dit wordt opgelost zoals ik het heb voorgesteld of ik meld wat er is gebeurd bij de Lonely Planet en elk ander gidsboek wat ik kan vinden. Ik zeg het in andere bewoordingen maar het effect is hetzelfde: opeens vindt hij het vreselijk wat er is gebeurd. Hij had nooit eerder klachten over deze man gehad, maar zo iemand kan hij uiteraard niet in dienst houden. Om het goed te maken met me biedt hij me een luxe kamer in zijn andere hotel aan op zijn kosten. Ik neem zijn aanbod uiteraard aan.


Ik krijg inderdaad een luxe, naar citroentjes ruikende kamer met tv en bad. Maar ik blijf niet lang binnen, want ook hier lukt het me niet de slaap te vatten. Ik ga op het terras buiten kamer zitten en het uitzicht, de geluiden en de warme zon brengen me tot rust. Een adelaar zweeft geruisloos door de nevel zo'n vijf meter boven mijn hoofd en tovert de eerste glimlach van de dag op m'n gezicht. Ik bedank hem daarvoor en vlak daarna trekt de nevel plaatselijk op en biedt me een eerste blik op de Himalaya sinds ik hier ben. Ongelooflijk wat een geluk! Dat komt in dit seizoen maar zelden voor. De rest van de dag ben ik buiten en tegen achten kruip ik in bed en blijf daar tot de volgende ochtend.