Wandeling
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
23 Juli 2004 | Nepal, Kathmandu
23 juli 2004
Goed, vanochtend zijn we dan om acht uur vertrokken, Simone en ik. Eerst nog even water ingeslagen want het is al behoorlijk warm. Eerst maar richting Kali tempel. Het is een behoorlijke klim voor een nietszeggende tempel. Het uitzicht is beperkt en het complex is tegenwoordig in beslag genomen door het leger. Vanaf hier gaat ons pad even naar beneden, maar dat is ook niet gemakkelijk want de weg en de stenen zijn vochtig en glad. Ik ben blij dat we met zijn tweeën zijn want dat is het enige wat de tocht tot nu toe interessant maakt. Simone is een leuke, gezellige meid die er lekker op los kletst. Ze heeft eerder al langere tijd in Zuid-Amerika gereisd en is hier nu zo'n vijf dagen. Ze heeft een uitgebreid schema voor de maand dat ze hier is, maar dat valt een beetje in het moesson water. Daar had ze tijdens het plannen geen rekening mee gehouden. Vandaar dat ze zo gemakkelijk haar plannen kon omgooien en met me meegaan vandaag. Ze heeft ook een kaartje van het gebied bij zich en houdt constant in de gaten waar we ons bevinden.
We zijn ondertussen een half uur aan het klimmen en onze shirts zijn doorweekt van het zweet. Af en toe stop ik bij een stroompje om wat koud water over m'n armen en gezicht te spetteren. Volgens mij zijn we aan de laatste klim naar Namobhudda bezig, maar Simone ziet het wat minder zonnig in en denkt dat we na deze berg nog zeker een klim van een uur te gaan hebben. We hebben het echt zwaar en wanneer we een jeep achter ons horen aankomen, besluiten we te kijken of we mee mogen rijden. Het is ongewoon hier te liften, maar we hebben geluk. De auto zit vol en we vragen niet eens of we mee mogen, maar de bestuurder gebaart dat er plek voor ons is achter in de wagen. Het ziet er niet naar uit, maar na wat gepuzzel en geduw passen we er inderdaad net in. Het is niet bepaald comfortabel, maar we zijn blij met zoveel geluk. De rest van de passagiers ziet eruit of ze ook onderweg zijn opgepikt. Er zitten twee bhoedistische monniken in het gezelschap en we hebben goede hoop dat we een rit rechtstreeks naar Namobhudda te pakken hebben. Na ongeveer een kwartier komen we inderdaad bij het klooster van Namobhudda aan. Er is een groot nieuw gebouw in aanbouw waar we nu dus in kunnen kijken. De bouwers zijn net bezig met twee Chinese draken en het resultaat is adembenemend. Het uitzicht vanaf deze hoogte ook. We nemen wat foto's van elkaar bij het oude klooster en vragen twee mensen daar of ze een foto van ons tweeën willen maken. Ik laat zien hoe het moet, maar deze twee hebben kennelijk nog nooit een fototoestel in handen gehad en weten niet wat ermee te doen. Een jonge monnik schiet ons te hulp en maakt een paar mooie foto's.
Voor de stupa van Namobhudda moeten we wat verder de berg afdalen. De stupa blijkt echter geen echte bezienswaardigheid. We lopen langs de gebedsmolens waar je een wens mag doen. Ik wens een interessante middag. Het is nu rond een uur of elf en we duiken een klein restaurant in om bij te tanken en te wachten tot het wat minder warm wordt. Echt veel koeler wordt het niet en we krijgen een taxirit terug naar Dhulikhel aangeboden. We vinden het te duur en zeggen liever door te lopen naar Panauti dat twee uur verderop ligt. Hopelijk vooral bergafwaarts!
Rond een uur of een zijn we er klaar voor. We dalen verder af en komen vrijwel onmiddellijk in kleine dorpjes en tussen de rijstvelden terecht. Het is schitterend om hier te lopen. Het leven hier ziet er idyllisch uit. Wat een verschil met vanochtend! Het wandelen gaat redelijk gemakkelijk en we hebben er aardig de vaart in. Een paar keer vragen we de weg, maar echt veel kans om verkeerd te lopen is er niet. De bevolking hier is niet altijd even vriendelijk. De meesten willen niet op de foto of willen er geld voor hebben. Sommige mensen willen zelfs niet tegen ons praten, een unicum voor Nepal! Maar meestal worden we wel met een warme glimlach verwelkomd.
Twee uur lopen, zoals in de Lonely Planet stond aangegeven, blijkt voor ons vier uur te betekenen en op het eind bekennen we elkaar te snakken naar een douche en een bed. We hebben al met al denk ik zo'n vijfendertig km afgelegd. Penauti is een mooi slot van de wandeling. Het ligt aan een brede rivier en op een prachtige plek in de vallei. We hebben echter geen puf om er rond te kijken en ook geen tijd, want Simone wil vanavond nog naar Kathmandu.
We hebben gelijk plek in de bus en ik ben trots dat we zover zijn gekomen. Met de overstap in Banepa erbij duurt het maar vijfentwintig minuten eer we thuis zijn. Dat is prettig, maar ook een beetje vreemd na zo lang te hebben gelopen. Ik voel m'n benen wel en heb pijnlijke schuurplekken op m'n dijen, maar verder voel ik me opperbest. Simone en ik nemen afscheid, maar ik heb zo'n gevoel dat het niet voor lang is. Ik mag haar erg graag en denk dat we na vandaag zoiets als een vriendschap hebben. 's Avonds eet ik m'n tweede dhaalbath van vandaag onder het toeziend oog van de schoolkinderen en de leraren in het guesthouse. Ik ga vroeg naar bed, maar slaap pas rond een uur of twaalf.
Goed, vanochtend zijn we dan om acht uur vertrokken, Simone en ik. Eerst nog even water ingeslagen want het is al behoorlijk warm. Eerst maar richting Kali tempel. Het is een behoorlijke klim voor een nietszeggende tempel. Het uitzicht is beperkt en het complex is tegenwoordig in beslag genomen door het leger. Vanaf hier gaat ons pad even naar beneden, maar dat is ook niet gemakkelijk want de weg en de stenen zijn vochtig en glad. Ik ben blij dat we met zijn tweeën zijn want dat is het enige wat de tocht tot nu toe interessant maakt. Simone is een leuke, gezellige meid die er lekker op los kletst. Ze heeft eerder al langere tijd in Zuid-Amerika gereisd en is hier nu zo'n vijf dagen. Ze heeft een uitgebreid schema voor de maand dat ze hier is, maar dat valt een beetje in het moesson water. Daar had ze tijdens het plannen geen rekening mee gehouden. Vandaar dat ze zo gemakkelijk haar plannen kon omgooien en met me meegaan vandaag. Ze heeft ook een kaartje van het gebied bij zich en houdt constant in de gaten waar we ons bevinden.
We zijn ondertussen een half uur aan het klimmen en onze shirts zijn doorweekt van het zweet. Af en toe stop ik bij een stroompje om wat koud water over m'n armen en gezicht te spetteren. Volgens mij zijn we aan de laatste klim naar Namobhudda bezig, maar Simone ziet het wat minder zonnig in en denkt dat we na deze berg nog zeker een klim van een uur te gaan hebben. We hebben het echt zwaar en wanneer we een jeep achter ons horen aankomen, besluiten we te kijken of we mee mogen rijden. Het is ongewoon hier te liften, maar we hebben geluk. De auto zit vol en we vragen niet eens of we mee mogen, maar de bestuurder gebaart dat er plek voor ons is achter in de wagen. Het ziet er niet naar uit, maar na wat gepuzzel en geduw passen we er inderdaad net in. Het is niet bepaald comfortabel, maar we zijn blij met zoveel geluk. De rest van de passagiers ziet eruit of ze ook onderweg zijn opgepikt. Er zitten twee bhoedistische monniken in het gezelschap en we hebben goede hoop dat we een rit rechtstreeks naar Namobhudda te pakken hebben. Na ongeveer een kwartier komen we inderdaad bij het klooster van Namobhudda aan. Er is een groot nieuw gebouw in aanbouw waar we nu dus in kunnen kijken. De bouwers zijn net bezig met twee Chinese draken en het resultaat is adembenemend. Het uitzicht vanaf deze hoogte ook. We nemen wat foto's van elkaar bij het oude klooster en vragen twee mensen daar of ze een foto van ons tweeën willen maken. Ik laat zien hoe het moet, maar deze twee hebben kennelijk nog nooit een fototoestel in handen gehad en weten niet wat ermee te doen. Een jonge monnik schiet ons te hulp en maakt een paar mooie foto's.
Voor de stupa van Namobhudda moeten we wat verder de berg afdalen. De stupa blijkt echter geen echte bezienswaardigheid. We lopen langs de gebedsmolens waar je een wens mag doen. Ik wens een interessante middag. Het is nu rond een uur of elf en we duiken een klein restaurant in om bij te tanken en te wachten tot het wat minder warm wordt. Echt veel koeler wordt het niet en we krijgen een taxirit terug naar Dhulikhel aangeboden. We vinden het te duur en zeggen liever door te lopen naar Panauti dat twee uur verderop ligt. Hopelijk vooral bergafwaarts!
Rond een uur of een zijn we er klaar voor. We dalen verder af en komen vrijwel onmiddellijk in kleine dorpjes en tussen de rijstvelden terecht. Het is schitterend om hier te lopen. Het leven hier ziet er idyllisch uit. Wat een verschil met vanochtend! Het wandelen gaat redelijk gemakkelijk en we hebben er aardig de vaart in. Een paar keer vragen we de weg, maar echt veel kans om verkeerd te lopen is er niet. De bevolking hier is niet altijd even vriendelijk. De meesten willen niet op de foto of willen er geld voor hebben. Sommige mensen willen zelfs niet tegen ons praten, een unicum voor Nepal! Maar meestal worden we wel met een warme glimlach verwelkomd.
Twee uur lopen, zoals in de Lonely Planet stond aangegeven, blijkt voor ons vier uur te betekenen en op het eind bekennen we elkaar te snakken naar een douche en een bed. We hebben al met al denk ik zo'n vijfendertig km afgelegd. Penauti is een mooi slot van de wandeling. Het ligt aan een brede rivier en op een prachtige plek in de vallei. We hebben echter geen puf om er rond te kijken en ook geen tijd, want Simone wil vanavond nog naar Kathmandu.
We hebben gelijk plek in de bus en ik ben trots dat we zover zijn gekomen. Met de overstap in Banepa erbij duurt het maar vijfentwintig minuten eer we thuis zijn. Dat is prettig, maar ook een beetje vreemd na zo lang te hebben gelopen. Ik voel m'n benen wel en heb pijnlijke schuurplekken op m'n dijen, maar verder voel ik me opperbest. Simone en ik nemen afscheid, maar ik heb zo'n gevoel dat het niet voor lang is. Ik mag haar erg graag en denk dat we na vandaag zoiets als een vriendschap hebben. 's Avonds eet ik m'n tweede dhaalbath van vandaag onder het toeziend oog van de schoolkinderen en de leraren in het guesthouse. Ik ga vroeg naar bed, maar slaap pas rond een uur of twaalf.
-
26 Juli 2004 - 09:56
Eva:
Hoi Kit,
Wat een avontuur in Nepal. Maar je hebt je er goed doorheen geslagen. No messin around with Kit!
Leuk om je verhalen te lezen. Heel veel plezier.
Zelf ga ik 2 weekjes naar Dahab in Egypte. Lijkt een beetje mager tegen het licht van al die wereldreizigers om me heen (ja er zijn er meer). Maar het is een keuze. Je hebt vas al gehoord dat het hier kutweer is de hele zomer. Nu wordt het beter.
Nou, tot de volgende keer.
Liefs,
Eva van het APS. -
26 Juli 2004 - 11:43
Saskia:
Hoi Kitje,
Ik heb je al eerder geprobeerd te mailen, maar kreeg het bericht helaas terug. Nu dus een tweede poging. Heel erg bedankt voor je staafmixer. Ik heb hem al veel gebruikt. Ik heb met plezier je site gelezen en zal dat ook blijven volgen. Heel veel plezier en succes en pas goed op jezelf!
Tot de volgende keer,
Saskia J., ook APS -
26 Juli 2004 - 13:19
Jessica (ja, Ja, Weer Een APS-ertje :-):
Hoi Kitje,
Leuk om te lezen. Ik had je andere (officiële) site al bekeken en heb genoten van je verhalen.
Veel reisplezier.
Liefs,
Jessica -
26 Juli 2004 - 18:48
Christo:
Lieverd, ik loop met je mee hoor!! Echt onwijs gaaf en volgens mij ook weer ervaring met diepgang!! Love You!! -
16 Augustus 2004 - 14:13
Janine Steba:
Ha die Kittecat,
Leuk, leuk, en nog 'ns leuk. Ik leef virtueel mee. Geniet ervan. Dankzij de monnik kunnen we je toch bewonderen :).
Salu2 (saludos = groetjes) -
07 Oktober 2004 - 17:06
Simone:
Hallo liebe Kit,
besonders jetzt, weil mein (Arbeits)-alltag wieder Einzug genommen hat, denke ich häufig an den Nepal-Urlaub und auch an unsere schöne Wanderung zurück.
Ehrlichgesagt habe ich nicht alles in holländisch verstanden :-)
Dir wünsche weiterhin alles Gute, deine Simone
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
