Film

16 juli 2004

Om tien over half zeven zit ik al op de rand van de tempel tegenover Shree Padma Highschool. Niet veel later komt het hoofd van de school, ik heb hem gisteren ontmoet, aangelopen en nodigt me uit mee naar binnen te gaan. De Teakwondoles staat op het punt te beginnen, en ik word, net als gisteren, pontificaal op een verhoging voor de klas neergezet. Hier en daar zie ik wat bekende gezichten van gisteren.

Het hoofd vertelt me dat deze leerlingen een programma van drie maanden volgen waarin elke week een andere sport aan bod komt. Deze groep van zeventig kinderen komt dus zeven dagen per week rond half zeven naar school en doen dat drie maanden lang. Om acht uur gaan ze nog snel even thuis zich omkleden in hun schooluniform. De Shree Padma Highschool is een openbare school die geen ouderlijke bijdrage vraagt om zoveel mogelijk kinderen naar school te krijgen. Ondanks de leerplicht is dat om verschillende redenen en vooral in kleine gemeenschappen nog steeds moeilijk.

Ruim een uur duren de Taekwondo oefeningen en daarna word ik omsingeld en ondervraagd. Een populaire vraag vandaag is hoe mijn ouders heten. Dus ma en pa: jullie zijn nu ook bekend in Nepal! Tijdens de les is het hoofd weggeroepen en om nog een lezing te ontduiken ga ik na de les snel weer terug naar het plein. Daar probeer ik m'n tekening af te krijgen, maar dat lukt niet zo goed vandaag. Wel heb ik een ontzettend leuk gesprek met drie meisjes van Shree Padma die alle drie uitgebreid vertellen over hun wensen en dromen. Ze zingen ook een paar liedjes voor me. We doen het om de beurt: ik een en dan weer zij een. Het was zo gezellig dat ik, nu ik het opschrijf weer een glimlach op m'n gezicht heb. Na tien uur wordt het weer rustig om me heen. Het is warm en ik heb trek gekregen. Ik besluit bij Omkar langs te gaan, hem te bedanken voor afgelopen dinsdag en wat van zijn koekjes mee te nemen voor morgen. Maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. Ik moet zitten en theedrinken en vertellen waar ik was dinsdagavond. Omkar was langsgekomen net op het moment dat ik boven in het restaurant zat te eten. Jammer dat we elkaar toen zijn misgelopen. Hij heeft het druk vandaag en staat alleen in de winkel. Geen tijd dus om vanmiddag ergens naar toe te gaan, maar kennelijk wel tijd om regelmatig pauze te nemen en stukje bij beetje praten we bij. Ik wil eigenlijk nog even naar huis voor een siësta voordat ik terug naar de tempel ga om mijn tekening af te maken. Met veel moeite kom ik ruim drie uur later weg. Ik moet wel beloven dat ik contact houd en langs kom als ik in de buurt ben en dat doe ik graag.

M'n trek doet zich nu voor als honger en ik stap nog even het restaurantje binnen waar ik eergisteren heb gegeten. Ondertussen zijn de mensen daar bekenden voor me en ook daar klets ik bij. Tijdens het kletsen kijken we een hindifilm en pas als die is afgelopen (bijna drie uur later) ga ik weg. Snel even omkleden. Vanavond is de avond dat ik eindelijk naar de film ga! Een Nepalese film wel te verstaan. Ik heb geen idee welke film ik ga zien nadat ik het kaartje heb gekocht. Ik laat me maar verrassen. Ook hier, zoals in zo veel drukbezochte gebouwen, hangt een penetrante urinegeur. Ik ben er nog steeds niet aan gewend maar dat komt nog wel. Als je in deze landen nodig naar de wc moet wen je er heel snel aan. Grenzen worden in noodsituaties snel verlegd.

In tegenstelling tot de meeste andere filmbezoekers ben ik onbewust in het bezit geraakt van een blauw kaartje dat mij toegang verschaft tot de 'chique' balkonplaatsen. Ver weg van de stank van de wc's en je loopt niet kans op je hoofd gespuugd te worden. Luxe dus. De film kan ik het beste omschrijven als dramatisch. En wel om verschillende redenen: om de twee minuten barsten de hoofdrolspelers in tranen uit. Dit varieert van een enkele traan tot hartverscheurend gejank. Dit is standaard bij een liefdesfilm, want we weten allemaal: ons liefdesleven gaat niet over rozen! Ook dramatisch is de kwaliteit van de film, het geluid en geluidseffecten. Als de film niet zo'n verdrietig verhaal had zou je er om kunnen lachen. Wat ik vooral leuk vind om te doen tijdens het kijken is opletten op de continuïteit en de mensen op de achtergrond. In deze film had de vader van het verdrietige meisje bijvoorbeeld 's ochtends een veel korter kapsel dan 's middags. En in een andere film zag ik op de achtergrond van een scene op straat tien keer dezelfde mensen langskomen. De films hier duren meestal lang, drie uur, soms langer. Ondanks de lange duur, de taal en het geluid heb ik geboeid gekeken en uiteraard ook geapplaudisseerd op de momententen dat de held het in zijn eentje opnam tegen de slechteriken. Dat alles maakt het tot een belevenis die je niet mag missen als je hier bent.
Morgen vertrek ik naar Nagarkot.