Terug naar school

15 juli 2004

Ok, gisteren gelanterfant, dus vandaag er lekker vroeg op uit. Het is half zeven en de markt is rond deze tijd druk bezocht. Iedereen zorgt dat ze -voor ze naar hun werk moeten- het eten voor vanavond in huis hebben. Bovendien hebben ze nu nog de kans om aan de beste kwaliteit te komen. Het leuke van de markt is dat niemand van mij verwacht dat ik er iets kom kopen, dus ik wordt heerlijk met rust gelaten. Via Pottery Square loop ik met een omweg de stad uit en via Durbhar Square er weer in. Het is nu een uur of acht en het plein is vol met naar schoolgaande kinderen.

Ik word onmiddellijk benaderd door diverse gidsen die ik wegwerk door m'n schetsboek te pakken en te gaan zitten tekenen. Dit trekt een hoop aandacht van andere mensen en al snel heb ik zo'n vijftien man die over mijn schouder meekijken naar mijn schamele vorderingen. Ze zijn erg beleefd en loven mijn (zichtbaar ontbrekend) talent. Ik krijg zelfs aanwijzingen van een nieuwsgierig en pienter joch van een jaar of elf. Ik geef hem een eigen potlood en papier en samen met een vriend gaat hij ijverig aan de slag. Nu delen we de belangstelling, echter, ik een beetje meer dan hij. Wanneer ik net een begin heb gemaakt is hij al klaar met zijn tekening en in ruil voor een leeg blad mag ik het gesigneerde kunstwerk behouden. Hij moet nu naar school. Dan spreekt een groepje meisjes me aan en ze vragen of ik tijd heb hun school te bezoeken die twintig meter verderop ligt. Op die kans zit ik al een tijdje te azen, dus ik spreek om half twaalf met hen op het schoolplein af.

Het is bijna negen uur en opeens wordt het rustig om me heen. Af en toe komen er nog wel wat mensen kijken naar wat ik aan het doen ben, maar deze stad is bekend om zijn kunst en er zijn maar weinig mensen onder de indruk van mijn brouwsel. Ze hebben gelijk, de verhoudingen kloppen niet en in het felle licht vertalen de beelden van de tempel zich op mijn papier als onduidelijke schaduwen, maar ik ben niet ontevreden over mijn eerste poging in ehh... vijftien jaar. Daarnaast is het een uiterst plezierig tijdverdrijf en ik heb nu gesprekken met mensen die ik anders niet zou hebben gehad.

Tegen half twaalf loop ik het terrein van de school op en word onmiddellijk onderschept door het hoofd van de school. Ik leg uit dat ik ben uitgenodigd door een paar leerlingen en tover de gesigneerde tekening uit mijn tas. Natuurlijk mag ik de school bezoeken verteld hij, maar ik merk al snel dat dit alleen onder zijn officiële begeleiding zal gebeuren en dat is wel een beetje jammer. De twee jongens die de tekening hebben gemaakt worden uit hun les gehaald en moeten naast mij op de bank in de werkkamer van het hoofd plaatsnemen terwijl ik een lezing over de school en een tweedegraads verhoor onderga. Ik informeer voorzichtig of het misschien mogelijk is een Engelse les bij te wonen, gewoon vanuit de schoolbank? Het gezicht van het hoofd klaart op, natuurlijk kan dat! Hij is blij dat hij van zijn taak verlost is. Een van de jongens heeft toevallig net dat vak en we overvallen de zeer recent aangestelde lerares Engels met mijn aanwezigheid. Ik krijg niet de kans in een schoolbank te duiken maar moet in plaats daarvan op een speciaal voor mij geregelde stoel voor de klas zitten. Het voelt alsof ik straf heb gekregen. Zo voelt de juf zich waarschijnlijk ook, want niet alleen ik, maar ook het kritische oor van het hoofd van de school luistert mee. Maar ze draagt haar onfortuinlijk lot waardig en werkt zich met een lach door het uur heen in de moeilijk verstaanbare variant van Engels die voor deze contreien zo typerend is. Eindelijk snap ik waarom iedereen hier dit vreemde Engels spreekt. Het moeilijkste ervan is dat veel woorden opeens extra lettergrepen krijgen waardoor ik heel goed moet luisteren naar de rest van de zin om te kunnen volgen waar het over gaat. De kinderen volgen het moeiteloos met een participatie van de kinderen aan de les waar een Nederlandse onderwijzer alleen van kan dromen. Af en toe vraagt ze individuele leerlingen om een antwoord en ik merk dat ik dan beter met me neus in het boek kan duiken omdat anders de desbetreffende leerling van verlegenheid dichtslaat. Dat is moeilijk vol te houden tijdens het rollenspel wat voor de klas plaatsvindt, maar het door mij ingezette applaus maakt een hoop goed. Aan het eind van de les geeft het hoofd nogmaals een lezing. Deze keer aan die kinderen die net zo verlegen waren dat ze geen woord over hun lippen kregen. Hij verteld hen dat ze ook in hun vrije tijd veel moeten oefenen en dat ze moeten proberen het romantische aspect van deze taal voor ogen te houden. Ik heb geen idee wat hij daarmee bedoeld en zo te zien de kinderen ook niet. Daarna mag ik nog wat zeggen en ik vertel hoe ik heet en waar ik vandaan kom. Ik vraag of ze misschien vragen aan me hebben en er wordt druk overlegd maar de moed om de vragen te stellen ontbreekt in deze setting. Slechts een enkeling is moedig genoeg om een vraag te stellen en al snel is de les afgelopen. Ik krijg nog een tour door het schoolgebouw en ik bedank de lerares voor haar moeite en inzet. Het hoofd verteld over de indeling van de dag die begint met een les in Taekwondo om zeven uur 's ochtend' s op het plein. Dat moet ik zien, denk ik bij mezelf en ik nodig mezelf uit voor morgenochtend. Gelukkig valt mijn voorstel in zeer goede aarde en zo eindigt mijn schooldag om een uur of een 's middags.

Vanavond wil ik naar de film, maar om vijf uur valt de regen met bakken uit de hemel en ik kom niet verder dan diner in het rooftop restaurant van het guesthouse. Ik lees een Libelle uit 2001 en trek me daarna in m'n kamer terug in afwachting op morgenochtend zeven uur.