muziekale opklaringen

Ik heb er al dagen naar uitgekeken en vanochtend is het weer er goed genoeg voor: een rit langs de Ping rivier. Vorige week hebben we voor het eerst kennis gemaakt, Naam Ping (letterlijk: Ping water) en ik. Een week daarvoor had ik het er met Paul over. Hij belde me op, het gewoonlijke telefoontje om te checken of er nieuws is en of alles goed gaat. Ik vertelde hem mijn belevingen op de fiets en hij gaf aan wel een keer mee te willen fietsen. "Prima", zei ik, "als je een wat langere rit mee wil rijden, ga dan volgende week mee. Deze week fiets ik maar drie uur per dag, volgende week vier." Hij antwoorde dat hij liever meteen morgen mee ging en we maakten een plan voor een mooie rit. Ik vertelde van een rit die ik eerder had gemaakt die aan de rivier start. Na ongeveer een kwartier echter gaat de rivier een andere kant op dan de weg, maar het is een mooie rit met veel schaduw. Paul was na de rit echter nieuwsgierig naar de mogelijkheid langs de rivier te blijven rijden en daar had ik geen antwoord op. Tot ik vorige week bij toeval precies die weg insloeg en een fantastische dag op de fiets had. Sinds die dag wil ik terug om aan de andere kant van de rivier te fietsen. De reden dat ik het niet eerder heb gedaan is dat ik het even te druk had met andere dingen. Er was bezoek uit Korea waar ik twee dagen mee zoet was en Paul vroeg me met hem op de brommer een paar dagen mee te rijden, zomaar ergens naartoe.

Er hangen regenwolken in de lucht. Het is mijn eigen schuld. De afgelopen twee weken is het drukkend warm geweest, vooral 's avonds en ik zei keer op keer dat we nog een goede bui nodig hebben om de lucht te klaren na het regenseizoen. De weergoden hebben geluisterd en hebben regen gezonden op die momenten van de dag dat het prettig is om te fietsen. Het ergste is dat de regen helemaal niets geklaard heeft, het is nog steeds drukkend warm. Ik denk echter dat het vandaag lang genoeg droog zal zijn om de afstand te fietsen die ik graag wil fietsen.
Het water van de Ping staat hoog van de buien die we de afgelopen nacht hebben gehad. Losgeslagen waterplanten en takken drijven met grote snelheid voorbij ondanks dat ik gemiddeld meer dan twintig km per uur rijd.
Al sinds de tweede dag dat ik mijn nieuwe fiets in mijn bezit heb, maakt iets aan de achterkant van mijn fiets een storend ritmisch geluid. Ik heb al gekeken, maar ik kan werkelijk niet ontdekken waar het geluid vandaan komt. Ik vrees dat het met de lagers te maken heeft. Ik moet nog even wachten tot ik in Bangkok ben om er naar te laten kijken. Het geluid stoort me zodanig -helemaal omdat het een gloednieuwe fiets is- dat ik vanochtend mijn mp4 speler mee heb genomen zodat ik naar muziek kan luisteren en van de omgeving kan genieten in plaats van dat ik constant geirriteerd zit te wezen. Het zonnetje schijnt en ik heb het naar mijn zin. Mensen lachen naar me (waarschijnlijk ook om me) en ik naar hen. Een vrouw roept heel hard: "Thank you!" wanneer ik langs rijd. Het zijn waarschijnlijk de enige woorden Engels die haar te binnen schieten op dit moment. Ik lach en roep Sawadieka terug en zwaai. Dit soort ontmoetingen maken me erg blij. Het is niet zozeer een egotrip ..... ik word gewoon graag overal als de koningin onthaald. Wie niet?

Thuis gekomen ga ik op bed liggen. Tijd voor rust. Het lukt me niet te dutten, er gaat teveel door mijn hoofd. Normaliter is dat het moment dat ik alles van me af probeer te schrijven, maar mijn keyboard werkt niet langer mee en Mijo zit achter haar laptop. Dat kan uren duren weet ik uit ervaring. Onze schema's lopen bijna volledig langs elkaar heen. Ik ben rond een uur of half zeven op, zij rond een uur of een (wanneer ik terug kom van het fietsen). Dan slaap ik meestal wat tijdens de middag terwijl zij tegen het scherm van haar laptop zit te vloeken. We eten 's avonds meestal samen, kijken tv en waarbij ik in slaap val terwijl zij pas naar bed gaat wanneer de zon zo ongeveer opkomt. En dan is de volgende dag weer voorbij voor je het weet.