bruin verbrand

07 april 2008

Het schemert. Ik kom langzaam bij bewustzijn. Dit uur van de dag is dierenpraatuur. Het is te vroeg voor mensen om alle geluid te overstemmen en iedereen wisselt driftig informatie uit. Vogels bakenen hun terrictorium af, de krekels zingen in koor en de heren padden vechten om de vrouwen. Het is heerlijk wakker worden bij dit concert.

Mijn bed ligt te lekker om er gelijk uit te gaan. Dit is het eerste zachte bed in ongeveer twee weken en ik kan er niet lang genoeg van genieten. Vandaag staat echter Sukothai op het programma. De ruïnes van de oude stad liggen op ongeveer 10 km afstand van het nieuwe Sukothai, waar ik mijn huidige guesthouse heb gevonden.


De eigenaar van het guesthouse heeft twee jaar in Frankrijk gewoont, spreekt bijna vloeiend Frans en dus komen hier vrijwel uitsluitend Fransen. Uiteraard verwachten ze dat alle werknemers van het guesthouse ook goed Frans spreken en nemen niet de moeite langzaam of in makkelijker bewoording tegen de mensen te praten. Ik heb medelijden met de medewerkers hier. De muziek tijdens het ontbijt is het soort muziek dat je in vijfsterren hotels in Europa ook voor je kiezen krijgt. Zodra de Fransen op pad zijn vraag ik een van de meisjes of ze geen Thaise muziek heeft. Het past, vind ik, veel beter bij dit prachtige guesthouse in Thaise stijl dat tussen de bananenbomen en rijstvelden ligt.

Er rijdt een bus tussen het “nieuwe” en “oude” Sukothai, nou ja, meer een soort kleine vrachtwagen met houten banken achterin. Elk kwartier rijdt er een door de hoofdstraat en je kan overal langs de weg instappen. Super goed geregeld dus!
Het oude Sukothai ligt in een park waarvoor je moet betalen om erin te komen. Ik ben de enige die geen fiets huurt nadat we de bus uitstappen en loop richting wat volgens een van de verkopers/verhuurders de ingang zou moeten zijn. Tussen de hekken door komt er een brommer vanuit het park en ik gebruik diezelfde opening om erin te komen. Ik heb het nu nog niet door, maar het betekend dat ik vandaag niet voor het park hoef te betalen.

Het is net negen uur geweest en de lucht zindert van de hitte. Het is nog niet eens zo benauwd, alswel algeheel warm. Zelfs de wind kan niet voor verkoeling zorgen. Het park is prachtig en alles erin -op stukken gras na- lijkt bruin verbrand. De gebouwen, de grond, de ruines, de offers. Er is geen beschutting langs de straten of bij de ruines. De kruidige geur van droog gras hangt in de lucht.
Ik kom langs een memorial voor een van de belangrijkste koning van Sukothai: koning Ramkhamhaeng. Een grote groep Thai is er net bezig allerlei bloemstukken neer te zetten en versieringen aan te brengen. Een vrouw vertelt me dat dit de beste koning van Sukothai was. In de tijd dat hij regeerde hielp hij de mensen persoonlijk met hun problemen. Iedereen die zijn hulp nodig had hoefde enkel de enorme bel vlakbij zijn paleis te luiden en hulp werd meteen geboden. Ik kan me goed voorstellen dat hij geliefd en waarschijnlijk ook bijzonder druk was.

De rest van de dag slenter ik door het park. Het is hier prachtig en ik besteed veel tijd aan het maken van foto’s. Tegen de tijd dat ik thuis kom ben ik als een kreeft zo rood en lig twee uur in een koud bad om een beetje bij te komen van de hitte. Ik heb maar een derde van het park gezien, morgen deel twee.

PS: uiteindelijk heb ik vier dagen in Sukothai doorgebracht. Ik had de pech mijn cameratas met daarin mijn memory card (+/- 600 foto’s van de afgelopen vier maanden) te verliezen. De laatste dag heb ik het gehele park daarom nog een keer bezocht en veel foto’s voor de tweede keer gemaakt. Ondertussen ben ik zelf ook bruin verbrand en heb het gevoel dat ik elke hoek van Sukothai wel zo’n beetje ken. Mensen, Sukothai is ten zeerste aan te raden als je hier in de buurt bent en van historische plekken houdt!!