weer een jaar erbij

24 januari 2006

Hierperdehierperdehieperdehieperdepieperdepiep!
Yep! Ik ben 34 geworden vandaag en het is feest! Ik begin de ochtend met mijn rituele medly van verjaardagsliedjes aan mezelf. Normaliter wordt ik daar erg vrolijk van, maar vandaag voelt het wat lauw. Vreemd. Ik heb om tien uur afgesproken met de meiden (Mijo en Jeong Ah) bij het museum. Maar het museum is dicht vandaag. We speculeren waarom en komen tot de conclusie dat het gesloten is vandaag vanwege mijn verjaardag. Vandaag is ongetwijfeld tot een nationale feestdag uitgeroepen. Nuahh, denk het toch niet.

We lopen door naar de Wat (tempel) even verderop en maken daar foto's. De meiden raken er in gesprek met twee monniken waarvan een, Novice Pet, ons uitnodigt om zijn kamer te zien. Zijn Engels is uitstekend en het is verschrikkelijk leuk om met hem te praten over het leven hier bij de tempel. Monk Suck komt er later ook bij zitten. Hij toont ons ook zijn kamer en neemt ons later mee naar zijn school. Zijn kamer hangt vol met Engelse leuzen. De meeste ervan gaan over verliefdheid. Een standaard jongskamer dus. Het leven zonder meisjes valt de monnikken duidelijk zwaar, je kan het merken. Zowel Pet als Suck vertellen ons dat ze rond hun eenentwintigste zullen stoppen met de opleiding tot monnik. Ze hebben dan High School afgemaakt en willen gaan werken met toeristen als gids bijvoorbeeld. Ze komen beiden uit kleine bergdorpen waar geen highschool is en de tempel is hun kans om een goede opleiding te volgen. Er zijn hier dan ook bijna geen monnikken uit Luang Prabang en de meeste monnikken zijn erg jong. Er zijn maar weinig jongens die na de opleiding aanblijven. We gaan met Suck zijn school bekijken waar we giechelend worden ontmoet door de jonge monnikken daar. Als ze slecht zijn in Engels hebben ze bijna geen contact met meisjes omdat het contact met Laos meisjes doorgaans niet gepast is. Met toeristen kan je nog net doen alsof het je om het oefenen van Engels gaat, wat ook deels waar is. We lachen ons rot.
We blijven er niet lang; niet alleen gaan zometeen de lessen beginnen, maar we hebben trek en willen wat gaan eten. Onderweg naar de school zijn we langs Stevie, Chris en Richard gelopen. Ik ken ze van de boottocht over de Mekong rivier hier naartoe. Jeong Ah is enthousiast wanneer ze merkt dat ik hen ken, want ze vindt Stevie wel heel erg leuk. Dus stel ik voor hen op te zoeken en bij hen aan te schuiven. De jongens vinden het prima dat we aanschuiven en moeten even wennen aan de Koreaanse humor van de meiden. Bovendien moeten ze even overschakelen op wat eenvoudiger Engels zodat de meiden hen kunnen verstaan. Dat is sowieso niet gemakkelijk, want Richard komt uit Ierland en Chris en Stevie uit Schotland. Niettemin is al snel het ijs gebroken en wordt het erg gezellig.

De stroom in dit deel van de stad ligt plat vandaag en internetten lukt nu niet. Dat is lastig, want ik zou vandaag bericht van Offir krijgen vanuit Viantiane. Offir heb ik in Chiang Mai leren kennen de dag voor oud en nieuw en is een week mijn kamergenoot geweest in Pai. Gisteren ben ik hem onverwacht hier op straat tegengekomen. Ik wil graag weten wat zijn plannen zijn. Ik loop dus terug naar mijn guesthouse en vind onderweg een plek waar ik even online kan zijn. Het beloofde bericht van Offir is er nog niet, maar wel tref ik Lilian online. Mams komt ook online en Ashok uit Nepal ook. Heerlijk! Drie van mijn favoriete mensen. Wanneer ik uitgekletst ben loop ik nog even langs de bakker om een taart voor vanavond te bestellen. Ik heb al bijna een taart gekocht wanneer ik zie dat er een taart in de koeling staat met mijn naam erop. Dat is geen toeval. Daar moeten Mijo en Jeong Ah achterzitten.
Ik bestel de taart af bij de verbijsterde mensen daar en vraag ze mijn vrienden niet te vertellen dat ik hier bij geweest. Die kans is sowieso klein, want ze spreken vrijwel geen Engels. Nadat ik me bij mijn guesthouse heb omgekleed loop ik langs het restaurant dat ik op het oog heb voor vanavond en regel daar een tafel. Ben net op tijd bij de tempel om daar samen met de meiden het gebed mee te maken. Buiten wacht Monk Suck op ons en vraagt of we hem nogmaals komen bezoeken. Natuurlijk doen we dat en we wisselen email adressen met hem uit. Tegen zeven uur moeten we gaan, er staan mensen op ons te wachten bij het museum. Hoop ik. En inderdaad, iedereen die ik heb uitgenodigd is er een er zijn zelfs nog een paar "vrienden van" bijgekomen. Even lijkt het erop dat we met zijn twaalven zullen zijn vanavond, maar op het laatste moment haken Chris uit Engeland en Femke uit Nederland af. Ze hebben andere plannen.

Nu zijn we met Mijo en Jeong Ah (Korea), Chris en Stevie (Schotland), Richard (Ierland), Graig (Engeland) en Marie en Pierre uit Frankrijk. Het is een bont gezelschap en ik vind het geweldig dat ze er zijn. Wanneer ik met de drie jongens bij het restaurant aankom moet ik van Jeong Ah even blijven wachten. Ze steken snel de kaarsjes van de taart aan voordat ik het kan zien. Nu krijg ik voor het eerst een goede blik op de taart die ze voor me hebben laten maken. Er zit een muis bovenop, mijn Koreaanse jaarteken. Ik mag een wens doen. Ik heb daar vanmiddag al even over gedacht en kwam tot de realisatie dat er momenteel helemaal niets voor mezelf is dat ik wens. Het leven is heel goed voor mij! Dus doe ik een wens voor iedereen die hier is en de mensen van wie ik houdt.
We eten taart, bestellen grote hoeveelheden eten, kletsen, grappen en lachen veel. Het is reuze gezellig en ik heb het zo naar mijn zin! Het eten is geweldig en omdat er zoveel is deelt iedereen alles met elkaar tot we werkelijk geen hap meer naar binnen krijgen. Na het feestmaal blijkt dat we met zijn negenen voor $40 hebben gegeten en gedronken. Bijna voor niets dus. Ik betaal het geheel ondanks protesten en krijg als tegenprestatie de rest van de avond cocktails van iedereen aangeboden. Zo zit ik even later met drie cocktails achter de kiezen te genieten bij het knapperende vuur bij Laos Garden. Ik ben in gesprek geraakt met ene Billy uit Engeland en Wim en Kim uit Nederland. De stemming zit er goed in. Overal wordt gelachen en geanimeerd gekletst. Ik had me geen betere verjaardag kunnen wensen! Billy vraagt me aan het eind van de avond met hem mee te gaan om wiet te roken, maar dat aanbod sla ik af. Niet alleen rook ik niet, ik moet voor twaalf uur terug in mijn guesthouse zijn en morgenochtend moet ik om half zes al weer op. We willen morgenochtend voedsel offeren aan de monnikken. De gebruikelijke tijd voor hun rondgang door Luang Prabang is om zes uur. Tien minuten voor twaalf maak ik mijn exit en laat iedereen bij de Laos Garden achter. Met een grote glimlach lig ik even later in bed. Nee, ik had me werkelijk geen betere dag kunnen wensen!