babytrek

12 augustus 2005

Om kwart voor acht kom ik aan bij het busstation van Leh. Ik heb om half negen afgesproken met Annette, Nanne en Itamar. We zullen de komende drie dagen de babytrek Likir - Themisgam doen. Het heet de babytrek omdat het een bijzonder gemakkelijke tocht moet zijn. Voor Itamar en ik zal het een opwarmer zijn voor een langere trek, voor Nanne en Annette is het de enige trek die mogelijk is binnen een kort tijdsbestek.
Van de drie nu nog geen spoor, maar ik ben dan ook veel te vroeg. Ik neem plaats bij een dhaba. De over daar probeerd me te ontlopen; zeker bang dat ik hem moeilijke vragen in het engels ga stellen. Hij kijkt opgelucht wanneer ik alleen maar een thee wil. Ik krijg even later gezelschap van een Fransman. Hij is vandaag hier om een ticket te reserveren voor een bus die morgen gaat. Hij is een ervaren trekker en zeer geinteresseerd in mijn ervaringen in Nepal. Terwijl we kletsen komen de meiden en Itamar erbij.
Ik doe navraag bij het loket en het blijkt dat onze bus al en tijd klaar staat. Sterker nog, hij zit al bijna vol. We kunnen nog net vier plaatsen bemachtigen, wow, wat een timing! De rit loopt heel voorspoedigen kijk nou toch, wanneer we de plaats van bestemming (ergens in 'the middle of nowhere') aankomen zien we drie bekenden zitten in de schadum langs de weg. Het zijn drie Israeliers die we uit de bus naar Leh kennen. We zullen nog meer bekenden tegenkomen de komende dagen. Itamar snapt er niets van, zowat iedere toerist die we tegenkomen lijken we al te kennen.
De drie in de schaduw wijzen ons de weg naar Likir wat daarna al snel gevonden is. Het is nu rond een uur of twaalf, we zitten op het heetst van de dag. Voordat we de heuvels ingaan proberen we nog een laatste frisdrank te bemachtigen en maken snel een toiletbezoek. Een frisdrank kunnen we nergens vinden. We staan nu voor de keuze het 'plaatselijke' klooster te bezoeken, maar het ligt zeker vier km verderop en we kiezen ervoor al onze energie te bewaren voor de wandeling naar Yangtang Tok waar we vanavond zullen overnachten. We vinden al snel een pad en gaan enthousiast de verkeerde kant op. We belanden wel in de heuvels, maar aan de verkeerde kant van de vallei. We zitten op een dood spoor.
Ondertussen ben ik onwel geworden. Ik ben duizelig en misselijk en lijk niet vooruit te kunnen komen. Tot zover het opwarmertje idee, dit wordt een eerder een beproeving. En deze detour komt me slecht uit. Het is even zoeken, maar dan ziet Itamar verderop een stofweg die aan de beschrijving van de gids voldoet. We happen zand en stof op de weg ernaartoe. Nu de weg volgen, makkie toch? Maar Itamar heeft andere plannen vandaag. Hij heeft teveel energie om het makkelijk aan te doen. Hij leidt ons voor terwijl we van stijle zandpaden afgelijden en stelt voor op een gegeven moment van de weg af te gaan en een heuvel te beklimmen. De weg zelf gaan naar beneden. Hmmmmm, hoe verleidelijk het ook is, wij kiezen de gemakkelijke weg en wachten twee kilimeter verderop op Itamar die behoorlijk op zich laat wachten. Het voordeel is dat hij nu in ieder geval zijn teveel aan energie kwijt is.

We staan voor de eerste pass van vandaag en volgen de weg eroverheen. Ik heb het zwaar, heel erg zwaar. Geen idee wat er mis is, maar ik ben op de een of andere manier ziek. Totaal geen energie, ik voel me belabberd. Mijn enige troot komt van een groepje andere trekkers waarvan het misje het kennelijk net zo zwaar heeft las ik. En het is waar, gedeelde smart is halve smart.
Ik weet niet meer hoe, maar ik haal het ook over de tweede pas en daar, voor ons zien we een ware oase: Yangtang Tok. Het is bewolkt, maar Yangtang baadt in het laatste zonlicht als een klein paradijs. Hier zullen we overnachten bij een familie in huis. We hebben dat geregeld vanuit Leh via een organisatie die Homestay heet. We laten in het drop de papieren rondgaan en na veel overleg gaat een van de vrouwen ons voor. Ze maakt ons duidelijk dat we in de vallei naast het dorp moeten zijn en stuurt een meisje met ons mee dat vrolijk voor ons uithuppelt. Ik puf er achteraar en sta eenmaal beneden zowat op het punt flauw te vallen. De familie die als eerste op de lijst staat heeft geen plaats voor ons. We vrezen dat we weer terug naar boven moeten, maar nummer twee op de lijst is even verderop. Oma doet moeilijk over onze komst, maar een jongen schiet ons te hulp en maakt duidelijk dat we welkom zijn. Hij feeft ons twee kamers en ik kruip onmiddelijk in bed. We krijgen heet water aaneboden en ik drink het dakbaar op. Binnen een uur voel ik me zoveel beter dat ik de hoop heb het ergste achter de rug te hebben gehad.
In de keuken van de familie eten we rijst met dal en spinazie. Omgeven door glanzende koperen en stalen koppen en borden voelen we ons al snel thuis. Het is wel jammer dat niemand in de familie genoeg engels spreekt om een echt gesprek met ze te kunnen voeren. Ik ga na het eten gelijk slapen. Zelfs Itamar's schrijf- en ijsbeersessie kan me niet meer wakker houden. Ik ben de enige die echt twee ogen dicht zal doen vannacht.

13 augustus 2005

Het is zaterdag, maar het had best vrijdag de dertiende kunnen zijn. Behalve ikzelf heeft niemand echt een oog dichtgedaan. Ik hoor griezelverhalen over knagende en krassende torren, te harde bedden en te warme dekens. De ochtend is voor hen te vroeg gekomen. Ook al hebben we gisteravond het ontbijt voor zeven uur vanochtend besteld, het komt pas tegen kwart voor acht. Al het leven komt hier rustig op gang en een stel op tijd gefixeerde toeristen zal daar niet snel verandering in brengen. In Yangtang Tok kent men geen haast. Ook het water voor de flessen blijkt een probleem. Er is een kan met twee liter water klaargemaakt wat uiteraard bij lange niet genoeg is om onze acht flessen te vullen. We krijgen uiteindelijk warm water en koelen de volle flesen is de stroom naast het huis. Een badkamer is hier niet voorhanden, we wassen ons met het smeltwater in de stroom. Wakkerder ben ik nooit geweest.

Het ontbijt bestaat uit curd en chappatis met jam en boter. Ik ontbijt niet graag zoet tijdens een trek want ik heb vooral veel zout nodig. Maar, het is niet anders.
Zodra ik mijn rugzak op mijn schouders hijs weet ik dat het een lange dag zal worden vandaag. Ik ben nog steeds niet in orde en gelijk al buiten adem. We moeten vandaag meteen klimmen terug naar de openbare weg. Daar lezen we nauwkeurig de instructies en volgen de aanwijzingen richting Uli. Het pad erheen is erg stijl. Ik kan me maar niet voorstellen dat dit pad onder de kwalificatie makkelijk valt. Ook al ben ik nu niet objectief in mijn huidig conditie, dit is niet gemakkelijk! We zijn niet zo heel ver meer van Uli vandaan wanneer Itamar en Annet erachter komen dat Uli helemaal niet in de babytrek voorkomt. We hadden rechtstreeks naar Hemis moeten lopen. Nou ja, dat kan nu ook nog, we volgen nu de wegbewijzering naar Hemis en komen terug bij het punt waar we met de klim naar Uli zijn begonnen. Het duurde drie kwartier om weer terug bij af te zijn. Nu beginnen we aan de klim naar Hemis. Maar weer een half uur verder houdt opeens de wegbewijzering op en kunnen we helemaal geen pas vinden. Daar staan we dan. Met mij gaat het nu zo slecht dat ik besluit terug te keren naar Yantang. Nanne voelt ook wel voor dit idee, nu er geen weg verder lijkt te zijn. Annette wil echter nog niet opgeven en doet nog een laatste poging met Itamar die helaas op niets uitloopt. Teleurgesteld gaat ze uiteindelijk toch mee terug. Na een tocht van zes uur zijn we terug in Yangtang. Terug bij af.
Nu we in de schaduw van de bomen op de bus zitten te wachten kunnen we er om lachen. We doen spelltejs met stenen en leren elkaar wat beter kennen. De vraag nu is of we naar Temis of terug naar Leh gaan. Annette wil het liefst terug naar Leh, maar wij dreieen zijn nog benieuwd naar de rest van de tocht. Toevallig komt er een taxi voorbij die onderweg is naar Leh. De prijs voor de terugrit is te hoog voor ons, het wordt dus de bus naar Temis.

Aangezien Temis niet onze eigenlijke plaats van bestemming vandaag was hebben we geen verplichting om een homestay te vinden en we kiezen in plaats daarvan voor een guesthouse. Liefst een met badkamer en koud bier. Het is ongelooflijk, maar het eerste guesthouse waar we aankomen heeft precies dat. Het bevalt ons meteen. De rugzakken aaan af en we installeren ons aan de tuintafel en gieten ons vol met chai. Het bier wordt bewaard voor bij het eten. Na de chai krijgen we (zoute) boterthee. Ik ben het ondertussen wel gewend te drinken, voor de anderen is het wat lastiger te drinken. Itamar blijkt stoer en doet zonder klagen met me mee. We krijgen visite van een onderwijzer uit Jammu. Hij spreekt uitstekend engels en vertelt ons dat hij tijdens de zomermaanden hier in Hemis werkt en alleen in de winter teruggaat naar Jammu. Na een uur is zijn nieuwsgierigheid bevredigt en neemt afscheid. Wij krijgen momos voorgeschoteld die buitengewoon goed in de smaak vallen bij iedereen. En, ook niet slecht, we spoelen het weg met een biertje. Het wordt een redelijk late avond, tenminste voor ons gevoel. Het kan niet later dan half elf zijn wanneer we in bed liggen.

14 augustus 2005

Om zeven uur ben ik uit de veren. Ik voel me goed maar na gisteren durf ik niet meer te jubelen. Eerst even tanden poetsen boven de goot. De eigenaar is trouwens al op: Duleh, duleh! (dat beteked hallo, bedankt en alsjeblieft tegelijk in Ladakhi stijl). Ik moet nodig plassen ook al lijkt het alsof ik zowat uitgedroogd ben. Het Ladakhi eco-toilet wacht op me. Het is denk ik bij deze zandtoiletten niet de bedoeling dat je je met water afspoelt, maar dan rijst de vraag hoe de Ladakhi's zichzelf schoonhouden. Niet echt een vraag die ik zomaar kan gaan stellen. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat ook zij toiletpapier gebruiken in deze contreien.

Itamar is al op, wakker kan je het niet noemen. Ik klop op de deur van de meiden, wake-up service. Nanne kreunt wat door de deur als teken dat ze de roep heeft gehoord. Als snel verschijnenen de slaperige koppen om de deur. Het is een stralend blauwe dag, het is zelfs nu al redelijk warm buiten. Iedereen heeft goed geslapen en we hebben er allemaal zin in. Na een ontbijt van The en chappati's met ommelt en jam reken we af (rs 250 pp) en gaan op weg. We moeten eerst de weg terug naar boven afleggen. Maar de weg is niet zo heel erg stijl, dus het is een goede opwarming voor de spieren.

het graan wuift ons in de grote groene velden tegemoet. Op de achtergrond staan majesteitueze bergen met rode, groene, grijze, gele en blauwe kleuren en een enkele besneeuwde bertop. De rievieren hier zijn niet meer dan stroompjes die onverwacht uit de rotsen ontstaan. We laten de oase van het dorp achter ons en trekken de woestijn in. het is heet. De zon laat het zand zinderen. We vragen de weg naar Ang aan een tweetal drijvers die met hun paarden en ezels onderweg zijn. Ze sturen ons de goede kant op, maar nemen zelf een kortere route. We zien ze even later aan de andere kant van de valei, ver voor ons uit. Overal is de weg bezaait met chortens en stupas. Ze passen in dit ruige landschap. De felle kleuren van de gebedsvlaggen zijn door de zon in de loop der tijd verkleurd en benaderen nu de pastels van de bergen zelf. Het is een adembenemend schouwspel.

Het trail vandaag is duidelijk. We kunnen gewoon niet misgaan. Deze trails zijn zwaarbewandelt en voor ons uit lopen hier en daar trekkers en drijvers. We hoeven ze alleen maar te volgen. De paden zijn af en toe stijl en meestal smal. Operste concentratie is verreist. De zware bergstappers die Itamar en ik aanhebben komen hier goed van pas. Het stijle daalen is lastig, de stijle klim erna zwaar, maar gelukkig niet erg lang. Voor we het weten hebben we de eerste en laatste pas van vandaag bereikt. We dalen nu snel af naar beneden op zoek naar wat schaduw om even te rusten. Onderweg begeeft een van Itamar's schoenen het. Met wat secondelijm lukt het hem nog net Ang te bereiken. Angt ligt als een fatamorgana aan het eind van een kloof. Pas in de laatyste bocht wordt het opeens zichtbaar. We lopen eerst naar een guesthouse, maar daar blijkt geen eten of drinken voorradig en een meisje wat er werkt en/of woont stuurt ons naar een 'camping' verderop. De camping blijkt een soort tijdelijk wegrestaurant onder een groot wil tentdoek. De drankjes zjn gekoelt met behulp van het rivierwater. Er zit een grote groep Nederlandse toeristen aan een van de tafels. Zo te zien doen ze een actieve groepsreis.

Ik vole me trouwens weer een stuk beter vandaag. Ik heb nog niet alle energie terug, maar het lopen gaat goed genoeg voor de tocht van vandaag. Znnet heeft het zwaar vandaag. Ze wil niet eten en gaat het liefst vanaf hier met de bus terug naar Leh. Helaas, de bus is al om acht uur vanochtend vertrokken. Er zit niets anders op dan verter te lopen via Hemisgam naar Nurla.
De weg is geplaveid met grote hoekige keien. Het is bepaalod geen genot om op te lopen. Gelukkig verandert het verderop in een 'gewone' weg met onderweg veel perzekbomen en heldere koele stromen. We slaken allemaal een zucht van verlichting wanneer we Nufla bereiken. De voetreis zit erop. Binnen drie minuten hebben we een (betaalde) lift naar Leh geregeld met een truck. Het is enigszins krap met zijn zessen in de cabine, maar het wat wat we onderweg hadden gewenst. Nu moet je altijd voorzichtig zijn met wat je wens. Onze wens blijkt de langzaamste truck van de regio te zijn. Zo zwaar beladen dat de motor onderweg oververhit raakt als we een heuvel opmoeten. Ik vind het allemaal wel best, ik heb geen haast. De laatste repen chocolade helpt iedereen de moed erin te houden terijwl de kilometers onder ons voorbij kruipen. Het is warm en loopt al tegen zessen wanneer we stoppen bij een Gudhwara langs de weg. De chauffeur, een sikh, wil hier een stop maken om te bidden. Perfekte timing, want ik was hard toe aan een toilet stop.

Als we weer op weg zijn gaat het opeens snel. De laatste 22 km leggen we in een uur af. De chauffeur zeurt ondertussen dat hij nu het dubbele rijgeld wil hebben, maar daar kan hij naar fluiten. Vlak voor het centrum zet hij ons af en we nemen afscheid. Even goede vrienden. We nemen een taxi naar Changspa die onderweg opeens ook meer geld wil hebben. Ik ben het gemekker zat en haal de rest over uit te stappen zonder te betalen. We zijn vlak bij het centrum waar Annet en Nanne moeten zijn. Itamar en ik lopen terug naar de hotels. Taktok blijkt vol te zitten, maar ik heb geluk en vind bij Lamagon een reusachtige kamer voor goed geld. Zo, ik zit gebakken. Ik heb met de andere drie afgesproken om negen uur bij de Megpie Garden. Ik ben er op tijd, de anderen laten even op zich wachten. Ze hebben last gehad een kamer te vinden. Uiteindelijk zijn ze toch nog bij Taktok in een kamer in aanbouw beland. Geen deur, geen ramen en een bazige huisbazin zijn ze rijker. Annet krijgt nog steeds geen hap door haar keel ook al is het eten fantastisch. We zijn allemaal best moe en houden het kort vanavond. We gaan lekker op tijd naar bed.