heen met Peter Langhout reizen

Voor de twee dagen durende rit naar Leh heb ik ervoor gekozen met een particuliere bus te reizen. Het betekend luxe: vering in de stoelen en gadgets zoals ventilatoren en leeslichtjes die het overigens niet doen. Maar het gaat sowieso meer om het idee.
We zullen op dag twee klimmen tot voor mij ongekende hoogte en de effecten op de omgeving zullen we zien door de panorama ramen. Van weelderig groen komen we al snel in een woestijnlandschap terecht. Dorpen maken plaats voor tentenkampen die over een week of vier, vijf weer afgebroken zullen worden. Dan wordt het weer winter enverplaatst het leven zich naar lager gelegen gebieden.
Maar momenteel is het hoogseizoen en kan iedere debiel met een beetje geld heeft Leh bereiken. En zo te merken is iedere toerist in India op weg naar deze afgelegen contreien. Het is alsof ik in de bus naar benidorm zit, met uitzondering dat dit een ander slag mensen is. Debielen zoals ik.
Ik zie op een gegeven moment de plaatsnaam Zingzingbar op een bord staan. Dat klinkt nog al tropisch, maar wanneer we eraan voorbij razen zie ik dat Zingzingbar niet anders omschreven kan worden dan: desolaat. Grote schijven ijs, bijna vertikaal op de zijkanten van de bergen geplakt doen me denken aan plakken kauwgom, mijn verslaving. Het is vreemd waar mijn gedachten naartoe dwalen wanneer ik in bussen zit.

Vandaag, dag een, zijn we onderweg naar Serchu waar speciaal voor ons soort toeristen grote tentenkampen zijn opgezet waar we kunnen overnachten. We komen er tegen een uur of acht aan en een man een paar stoelen voor mij laat van zich horen. Het is een Zwitser die dit kamp kent en er duidelijk geen fijne herinneringen aan heeft overgehouden. We zullen ons eten pas om elf uur krijgen, voorspelt hij op dreigende toon. Bovendien worden de tenten hier volgens hem veel te duur verkocht. Bij een dhaba (eettent) slapen kost maar Rs 50 en hier zullen we R200 pp moeten betalen. De halve bus, de mensen die dit soort uitmelkerij eerder heeft meegemaakt, wordt ook opstandig, de andere helft slaapt al. Nee hoor, klinkt het hier willen we niet slapen. Doorrijden naar een dhaba in Serchu zelf is het standpunt en zo ontstaat er een machtsstrijd tussen de passagiers en de buschauffeur. De onderhandelingen gaan moeizaam, er is een taalbarierre en de enige twee Indiase toeristen in de bus nemen de taak van vertolker op zich. De eigenaar van het kamp komt zich met de situatie bemoeien. Na veel heen en weer gepraat gaat de prijs omlaag; een overnachting incl. avondeten en ontbijt kost nu Rs 150. Maar de passagiers willen er niet van horen. De beslissing is genomen, het is verder rijden of slapen in de bus. De eigenaar claimt dat we sowieso niet in Serchu kunnen overnachten, de slaaptenten zijn daar weggehaald zegt hij. De Zwitser spreekt dat tegen. Nu opeens komt de eigenaar met het bericht dat we helemaal niet verder kunnen omdat de grensposten om zeven uur dicht gaan en het is nu al bijna negen uur. We geloven er geen woord van, dit soort berichten klinken nogal ongeloofwaardig uit de mond van de eigenaar. We willen rijden! Nu begint de chauffeur te dreigen: als de grens dicht blijkt te zijn of er geen plaats is in Serchu, dan zullen we hem Rs 2000 extra moeten betalen om terug te rijden. Het is aan dovemansoren besteed. De meeste passagiers zijn bereid elk gevolg voor lief te nemen als we hier maar niet hoeven te blijven en de rest vind het allemaal wel best, als we straks maar kunnen slapen. Een nu bijzonder slechtgemutste chauffeur neemt plaats achter het stuur en begint aan de rit naar Serchu. Het is niet beaald de meest veilige situatie zo in het donker met een vermoeide en bovendien kwade chauffeur achter het stuur, maar goed, we zijn op weg. Even later komen we inderdaad bij een grenspost aan. De chauffeur maakt al weer aanstalten om terug te rijden wanneer de Indiers en de Zwitser uit de bus springen en regelen dat we door kunnen rijden. Iedereen neemt weer plaats in de bus, maar de Zwitser vind dat de Indiers er te lang over doen. Hij beschuldigt een, Ashwin, ervan onder een hoedje met de chauffeur te spelen. Nu valt iedereen de Zwitser aan. De arme jongen is tot nu toe de enige die ons echt heeft geholpen verder te komen. Is de man nou helemaal gek geworden onze enige hoop aan te vallen?? De Zwitser doet stuurs zijn armen over elkaar en er komt geen piep meer uit hem. Tuf tuf, tweehonderd meter verder komen we aan bij de volgende grenspost. Deze keer komen we er niet zo makkelijk doorheen. De grenswacht wil Rs 1000 voor zijn moeite. De Zwitser vindt dat de Indier dit maar moet betalen en gaat er te voet vandoor. Zijn vertrek is voor ons geen groot verlies.
De twee Indiers stellen voor twee mensen naar het kamp te laten lopen voor we betalen. Dan weten we in ieder geval of er slaapplaats is. Maar het kamp zou nog zeker vier km lopen zijn. In het donker zou het dan nog wel eens twee uur kunnen duren voor ze weer terug zijn en we zijn allemaal moe. We besluiten de Rs 1000 te betalen. Zeker nadat de buschauffeur ook nog eens met de mededeling komt dat het geen probleem moet zijn slaapplaats te vinden in Serchu. Het is lachen geblazen met die man. Ashwin en ik schieten het geld voor. Niet meer dan tweehonderd meter verder zijn we er al en er blijkt inderdaad voldoende plaats voor dertig mensen in de twee dhaba's daar. We zullen niet goedkoper uit zijn dan in het andere kamp, maar het is wel heel gezellig met zijn allen bij elkaar en we krijgen al snel heerlijk eten voorgeschoteld. Al snel ligt iedereen behalve de twee Indiers op een oor. Zij spoelen de spanningen van de avond weg met een fles wisky.

Voor mij kan de ochtend niet vroeg genoeg komen. Ik heb nauwelijks geslapen en lang moeten wachten op de eerste lichtstralen. We moeten volgens instructies vanochtend om vijf uur in de bus zitten, dus haastig worden tanden gepoetst en haren gekamd. Maar de buschauffeur blijkt helemaal geen haast te hebben en opeens is er tijd voor ontbijt. Tegen een uur of zes zitten we in de bus.
De chauffeur krijgt applaus wanneer hij de motor start en wordt er baldadig van. Hij geeft flink gas en de eerste kilometer vliegen we over de hobbels als een jeep op safari. De bus joelt en juicht bij elke hobbel, maar twee Engelsen die kennelijk slecht geslapen hebben proberen wat te slapen op de achterbank en worden om de haverklap gelanceerd. Een van hen eist dat het afgelopen is met dit soort geintjes en vanaf nu gaan we weer het gewone tempo. Dat is maar goed ook, want vandaag zullen we met de bus tot ruim 5000 meter moeten klimmen; de een na hoogste gemotoriseerde pas ter wereld.
Maar eerst komen we in een brede vallei waar groene pukkels heidepollen en een bloem hier of daar het enige teken van leven zijn. Het is ongelooflijk te zien dat ook hier, op zeker 4000 meter het mogelijk is voor deze soorten om te overleven. Ook al is het niet uitbundig. Ooit hebben hier grote groepen yaks rondgelopen. Ik zie het zo voor me.
Rond elf uur stoppen we op een prachtie locatie voor ontbijt. De zon schijnt en de kou valt ons alles mee. Vlak na het weer op weg zijn komen we stil te staan vanwege wegwerkzaamheden. Een collega van de chauffeur uit een andere bus komt een kijkje bij ons nemen. We vermaken ons met kletsen en zingen en de man haalt op zijn dwarsfluit erbij. Hij speelt een melodie voor ons die niet anders dan uit deze bergstreken kan komen. Het is een prachtig moment: het eenzame geluid van de fluit in deze woeste omgeving. We zijn er stil van.

Jammer genoeg moeten we weer verder, op naar de pas. Die bereiken we een paar uur later. De hoogte gaat enkelen van ons nu parten spelen. Misselijkheid en hoofdpijn zijn de symptomen van hoogteziekte. Ashwin, nog steeds onder invloed van de wisky van gisteravond, geeft midden in het gangpad voer. Het wordt snel opgeruimd en de chauffeur geeft flink gas. Het is de bedoeling dat we zo snel mogelijk afdalen. Tot nu toe had ik wel last van hoofdpijn, maar het was best uit te houden. Nu we zo snel afdalen wordt het bij mij veel erger en ik ben blij wanneer we anderhalf uur later ergens stoppen en ik naar buiten kan. Een kop tomatensoep maakt alles weer helemaal in orde. Ik heb geluk, er lopen verscheidene passagiers rond die geen hap door de keel krijgen en alleen maar hopen zometeen over te geven. Dat lucht namelijk enorm op.
We zijn nu nog maar een uur van Leh vandaan. Ik heb met twee Nederlandse meiden, Nanne en Annette afgesproken daar een taxi naar Changspa te nemen. Daar zouden we redelijk makkelijk een kamer moeten kunen vinden, maar niets is minder waar. Het hoogseizoen heeft de prijzen ver omhoog gedreven en ondanks dat zit bijna alles vol. Door wat netwerken krijgen we het toch allemaal voor elkaar een kamer te bemachtigen. Tijd om eindelijk te douchen en heerlijk te pitten!