en terug met de KLM

16 augustus 2005

(Voorafgaand: Nanne en Annette hebben tickets geregeld voor een minibus die naar Chandigarh gaat. Ik besluit op het laatste moment met ze mee te gaan.)

De wekker gaat om half vier! Ik heb afgesproken om half vijf bij Tak Tok voor de deur te staan en ik haal het maar net. Van Annet en Nanne is nog geen spoor, maar er brand licht in de buurt waar zij slapen, dus dat is hoopvol. Na een minuut of vijf verschijnen ze inderdaad. Het is haasten geblazen naar de bus, de weg lijkt nu opeens langer, maar dat is omdat we haast hebben. We komen echt net op tijd bij de bus; hij zit zelfs al vol. Een verstekeling gaat van boord, maar dan nog is het krap. Iemand is zo vriendelijk alvast mijn stoel vrij te maken. Nanne en Annet moeten hun plaats bevechten. Er staan geen nummers op de stoelen en de lui die nu op nummer een en twee (de beste stoelen in de bus) zitten werken niet mee. Ze maken uiteindelijk wel plaats voor de meiden, onder het mom ze een plezier te doen. He, dat begint al lekker!
Nog steeds is er een plaats te weinig en de bijrijdersstoel biedt uitkomst.

De Fransen die nu op de achterbank zitten hebben met hun reisagent afgesproken na Manali goede plaatsten te krijgen totaan Delhi. Ze komen er nu achter dat dit pas na Chandigarh zal gebeuren, wanneer wij eruit gaan. Ze zijn, terecht, boos en laten dit merken door bij elke bobbel, elk gat in de weg luide kreten van ongemak door de bus heen te sturen. Leuk voor even maar na een tijdje wordt je er moe van. Ja ja, we weten nu wel dat jullie niet lekker zitten. Wat jammer voor je.

Ik heb deze rit natuurlijk al een keer gedaan, maar het is wederom adembenemend. Omdat ik wederom aan de linkerkant zit kan ik deze keer de andere kant van de route bekijken. Opeens staat het blauw van de rook in de bus. De uitlaatgassen komen via de achterkant de bus in. Uiteraard hebben de Fransen er het meeste last van. Ze hebben het niet erg getroffen. Ik doe mijn raam open voor wat frisse lucht. Nou ja, fris, zeg maar gerust koud. Maar ik vind het niet erg, zo kan ik beter foto's maken terwijl we rijden. Mijn bodywarmer doet zijn werk goed en ik geniet van de rit.
De stop voor lunch is laat, rond een uur of vier. Daar gaat het gerucht dat een uur rijden hier vandaan een brug is ingestort. In de stroom ernaast is naar horen zeggen ook nog eens een vrachtwagen vast komen te zitten, dus we kunnen er niet langs. Er is al een commitee opgezet binnen de groep passagies om onze chauffeur over te halen niet verder te rijden, maar hier te blijven waar de dhaba's zijn en we kunnen overnachten. De chauffeur zelf wil graag verder rijden en ik wil wel met hem mee. Misschien betekend dat een overnachting in de bus, maar ik ben wel in voor een avontuur. Het commitee breekt net zo snel op als het gevormd is en als makke schapen stappen we in. Na ruim een uur komen we op de plaats des onheils aan. De brug is inderdaad niet langer bruikbaar. We zien in de stroom ernaast geen vrachtwagen maar een jeep vastzitten. De takelwagen van het leger komt hulp bieden, maar elke keer wanneer er een auto uit de rivier getrokken is, zit het volgende slachtoffer al weer vast. De enige oplossing die in de zes uur vooraf is bedacht, is om stenen te gooien in de gaten waar de auto's en trucks vast komen te zitten. Met de mankracht die hier staat te kijken zouden we binnen een half uur een stenen pad door de rivier kunnen maken. In plaats daarvan is het een ongeorganiseerd zooitje waar niemand de leiding heeft en lijkt te willen. Tot een man met een plan een paar jongens, voornamelijk toeristen, overhaalt om ijzeren platen op de zere plekken te leggen. Het oversteken gaat hierna stukken gemakkelijker! Er komt zelfs schot in, tot een van de chauffeurs niet op zijn beurt kan wachten (typisch Indiaas trekje) en overmoedig zijn voorganger onmiddelijk het water in volgt. Wanneer zijn voorganger stil komt te staan op de kant zit hij nog vast in het water. Dat krijg je dus als je niet kunt wachten. De takelwagen is er ondertussen al weer vandoor. Ook zo handig. Nu gaat men bedenken hoe je een vrachtwagen uit de stroom moet slepen. Het is een schouwspel waar Nanne, Jannette en ik van zitten te genieten op een rots langs de stroom. Het is berekoud en we zijn gehuld in dekens, maar dit is veel te spannend om te missen. Dit maak je niet alle dagen mee.

Een uur na het donker geworden is worden de reddingspogingen voorlopig gestaakt. In onze bus wordt een oude Hindi film vertoont en iedereen kruipt al onder de dekens. Het wordt een lange nacht. En nu ben ook ik de pineut. De Fransen achter mij hebben besloten dat mijn rugleuning geen milimeter naar achteren kan, dus ik zal rechtop moeten slapen. En dat kan ik dus niet. Ik kan overal slapen, als het maar niet rechtop is. Het liefste zou ik op de grond gaan liggen, maar overal steken benen onder de stoelen en in het gangpad. Uren later, wanneer er opeens een plek op de grond vrij is zie ik mijn kans schoon. Ohhhhhh, zalig. Eindelijk even liggen. Zo pak ik wel een paar uurtjes slaap.

17 + 18 augustus 2005

We hebben allemaal een beroerde nacht achter de rug. Het slapen in een busstoel is alles behalve ideaal. Ik ben zo te merken de eerte die aan de dag wil beginnen, maar ik kan me nauwelijks verroeren. Ik ben bang dat ik de hele bus wakker maak op mijn weg naar buiten. Na ongeveer een uur vind ik dat ik lang genoeg heb gewacht en maak slechts de halve bus wakker. Als snel zie ik anderen de bus uitklimmen. Na mijn toilet te hebben gemaakt ga ik een kijkje nemen bij de brug. Ik moet me wel heel erg vergissen als de truck die nu vastzit dezelfde is als die van gisteravond. Er wordt op dit moment nog niet aan een bevrijding gewerkt. Wel wordt er druk over gedicussieerd. De gang komt er pas is wanneer iemand een stalen trekkabel ten tonele brengt. De uiteinden zijn gerafeld, maar dat mag het plan niet in de weg zitten. Zo goed als het gaat worden de uiteinden van de kabel in een knoop gedwongen en met koevoeten aan de beide trucks bevestigd. de knopen zijn niet sterk genoeg voor dit geweld. Een tweede kabel komt tevoorschijn. Notabene uit de wagen die de hele nacht al het verkeer heeft opgehouden. De kabel wordt gebruikt om de eerste te verlengen. Joost mag weten waarom, nu is er een extra kink in de kabel. Vele vruchteloze pogingen later komt iemand aanzetten met een extra dikke kabel. Er wordt gepuzzeld, gediscussieerd en langzaam maar zeker wordt dan eindelijk de truck uit zijn benarde positie geholpen.
Gelukkig rijdt deze keer niet gelijk de volgende truck klakkeloos de stroom over. Eerst worden enkele gaten gedicht met keien en twee extra ijzeren platen worden strategisch neergelegdt. De eerstvolgende truck rijdt er als een razende overheen en ..... bereikt in een keer de overkant. Nu gaat het snel. Truck na truck steekd de stroom over. Het gaat zo snel dat onze bus als na een paar minuten aan de beurt is. Ik steek alvast de kapotte brug over en wcht daar op de anderen. Het is een precaire zaak, de brug oversteken. Alles rammelt en ligt los aan het begin. het duurt even voor de hele groep erover is. Een luid gejuich klinkt wanneer onze bus zonder problemen de overkant van de stroom bereikt. We zijn weer op weg!

Eigenlijk wat het best leuk zo buiten de truck te vertoeven. Nu zitten we weer opgesloten als sardienen in een blik. .Vrijwillig gevangene op een halve vierkante meter. Maar we schieten lekker op vandaag. Vanwege de opstopping hebben we nauwelijks tegenliggers en kunnen dus vroelijk doorhobbelen. Achterin wordt er nog steeds gepufd en gestuend. Niet meer bij elke hobbel, maar genoeg om er de kriebels van de krijgen. Het meisje wat vanochtend naast mij zit is mijn minst favoriete. Zij kreunt het hardst en plaatst vrolijk haar voeten over het gangpad, stevig in mijn rechter dij. Egoist, is dat geen Frans woord?
De stops zijn telkens kort. Gelukkig maar, volgens mij willen we allemaal graag doorrijden.
Vanochtend was de lucht grauw en door de mist kon ik geen mooie fotos maken. Vanmiddag schijnt de zon weer en het spel tussen mij en die vreselijke Fransman/Italiaan van rechtvoor laait weer op. Af en toe doe ik net alsof er iets interessants te zien is, zodat hij voor niets in de houding springt. Het is mijn enige vermaak en ik lach me suf.
Tegen een uur of zes is er een discussie over een eetstop. De buschauffeur is standvastig dit keer: we stoppen hier en niet anders. Hij benaderd ons wanneer we de eettent binnen lopen. Hij heeft voor ons een jeep geregeld die speciaal voor mij in Manali stopt en ons daarna richting Chandigargh rijt. Luxe!!
De andere in de bus kijken beteuterd terwijl we wegrijden in de comfortabele jeep. De chauffeur spreekt niet of nauwelijks engels, maar lijkt wel een betrouwbare rijder. We ontspannen ons. Tegen de avond nemen we om de beurt de wacht voorin. Dit om zeker te weten dat de chauffeur zelf ook wakker blijft.
Tegen elf uur stoppen we bij een dhaba die ons van thalis en toast voorziet. De chauffeur doet heel even zijn ogen dicht op een bed achterin het etablisement. Dat is mooi, wij zijn er helemaal voor. Na het eten wil hij onmiddelijk weer de weg op. Ik heb geluk, mijn wacht wordt overgenomen door Nanne die een beetj emisselijk is en rechtop wil zitten. Annet slaapt op de achterbank en ik op de grond achter de twee voorzittingen. Ik lig daar klem en dat is perfekt. Zo kan ik uitstekend dutten.
Tegen een uur of vijf bereiken we Chandighargh. De chauffeur lijkt er niet erg thuis en Annet heeft haar zinnen gezet op een specifiek hotel. Het eerste half uur zijn we kwijt om het hotel te vinden. En wanneer het dan eindelijk gevonden is, blijkt het vol te zitten. Hihi, nu begint het spannend te worden. Stuk voor stuk gaan we de hotels in de hoofdstraat af. Sommigen zijn te duur, de meesten zitten vol. We laten Annet achter bij een hotel wat te duur is en ik vind even verderop een prachtige kamer voor een nog net betaalbare prijs. Annet helemaal gelukkig. Het is een super deluxe kamer, vooral te merken aan de warme douche en de superzachte matrassen. De kamer is daarnaast ook nog eens mooi en heel schoon. Daar waren we nou net aan toe! Eerst maar eens een douceh nemen en een paar uurtjes dutten. Dan zijn we weer zo goed als nieuw!