muggenziften

23 februari 2005

Rond half zes komen Fabian (mijn Duitse reisgenoot die ik gisteren in de trein heb ontmoet) en ik in Varinassi Junction aan. We hebben gelijk een hoop touts (mannen die geld verdienen met toeristen te 'helpen') om ons heen en ik stel voor eerst een kop chai te gaan drinken en rustig op adem te komen. Het is nog hartstikke donker en meestal doet dat niet veel goeds voor de prijs. Het is heerlijke chai, we nemen er elk twee. De chai verkoper staat ons lachend te bekijken, hij heeft er plezier in dat deze twee toeristen zijn chai zo op prijs stellen. Het is nog steeds donker wanneer we toch maar besluiten een rikshaw te regelen. We maken plannen hoe het aan te pakken; Fabian heeft duidelijk meer vertrouwen in de goedheid van rikshaw chauffeurs dan ik. Hij praat met de touts die ons naar de uitgang begeleiden en vertelt vrolijk naar wel guesthouse we willen etcetera etcetera. Een van de mannen die naast ons loopt vertrouw ik gelijk al niet en hij weet het. Hij blijft maar op Fabian inpraten. Ik vertel hem dat we, als we al een rikshaw nemen, zeker niet van zijn diensten gebruik zullen maken. Dat lijkt heel even te helpen, maar beneden op straat duikt hij weer op. Pre-paid rikshaw, roept hij en wijst naar een klein hokje met Pre-paid erop geschreven. Ik heb wel vaker van pre-paid gebruik gemaakt en meestal verzekerd je dat een eerlijke prijs voor beide partijen. Je kan vaak op straat wel voor minder een rikshaw krijgen, maar dit systeem is doorgaans erg betrouwbaar. Hier lijkt de prijs wel erg hoog, en er komt ook nog eens een 5 ruppees service charge bovenop. Dat lijkt me een vreemde gang van zaken. Mijn wantrouwen groeit met de minuut. Ze vragen Rs 50 voor de rit terwijl we zonet dezelfde reis voor Rs 30 kregen aangeboden. Ik stel voor dat we een rikshaw aan de straat gaan zoeken, maar Fabian is er zo te zien niet erg voor in. Hij heeft slecht geslapen en wil zo snel mogelijk richting hotel. We onderhandelen tot Rs 40 zonder servicekosten en stappen in. De rikshaw chauffeur lijkt me in orde, maar er stapt ook nog iemand anders in die ik niet vertrouw. Hij vraagt waar we heen gaan en in plaats van de ghat noemen we het Guesthouse. Dat doe ik eigenlijk nooit, want ik wil niet iemand erbij die ook nog eens commissie aan het hotel gaat vragen. Maar goed, het kwaad is geschied en we zijn op weg. De man komt met voorstellen voor goede (lees duurdere) hotels die hem ongetwijfeld meer commissie zullen opleveren. Ik ben zodanig geirriteerd dat ik hem vertel dat hij ons maar heel snel naar ons guesthouse moet brengen voordat ik uitstap en weiger te betalen. Hij houdt zich vanaf nu stil. Op een gegeven moment zien we borden Vishnu Rest House staan, tegen mijn verwachting in lijken we er dan toch te komen. We rijden door smalle steegjes tot we niet verder kunnen. De man zal ons wel even tonen waar het Rest House is. Dat aanbod slaan we vriendelijk doch zeer dringend af. We willen hem er niet bij. Het blijkt erg lastig te vinden in de nauwe steegjes en wanneer we achter ons kijken zien we toch de rikshaw chauffeur ons volgen. Gatver!
We lopen eerst te ver door, dan weer terug naar een bord waarop staat hoe we het Rest House kunnen bereiken en dan vinden we het eindelijk. De manager staat buiten al op ons te wachten. Ik moet er heel diep van zuchten. Het Rest House is werkelijk een krot. Het is er donker, klein en vies en ik kan me maar moeilijk voorstellen dat dit de plek is die in de Lonely Planet wordt aangeraden. Maar ja, soms moet je iets verder kijken dan je neus lang is.
Ik informeer naar Gudrun en Rabi en vanaf nu worden de zaken nog vreemder. De manager verschiet van kleur en zegt dat we eerst maar moeten inchecken en dan naar onze vrienden zoeken. Hij weet niet zeker of ze hier al verblijven. Er klopt hier iets helemaal niet. Ik vraag of ik het gastenboek mag zien en met tegenzin komt het op tafel. Gudrun staat hier niet ingeschreven en Fabie, ook al is hij wat slaperig, merkt op dat de naam van het Rest House bovenaan de pagina niet overeen komt met die in ons boek. Ma Vaishnu Guesthouse staat er geschreven. We vragen of dit het Vishnu Rest House is en de manager sputtert dat hij niet gaat liegen over de naam. Hij verschiet weer van kleur. Zitten we hier op Pandey Ghat? Ja hoor, liegt hij, Pandey Ghat. Even later lopen we naar de waterkant en lezen dat we hier op Vishala Ghat terechtgekomen zijn. In de Lonely Planet zien we dat we niet erg dicht bij Pandey Ghat in de buurt zijn, maar hoe ver het lopen is kunnen we er niet precies uit opmaken. Ik moet zelf erg lachen om de truc die de rikshaw chauffeur en de hotelmanager probeerden uit te halen, maar Fabian heeft er niet zoveel schik in als ik. Zijn tas en oogleden zijn zwaar en we hebben geen idee waar we nu naartoe gaan. Een halve kilometer lopen we en er valt nergens een straatnaam of aanduiding te herkennen. Dus nemen we toch maar weer een rikshaw die ons ook deze keer niet bij Pandey maar bij Lalita Ghat afzet. We vragen aan zes verschillende mensen op straat of dit Pandey Ghat is en zelfs tot op de Ghat zelf vertelt men ons dat we goed zitten. Maar op de Ghat zelf lezen we toch echt dat het Lalita is. Een blik in de Lonely Planet vertelt ons dat we deze keer weer te ver naar de andere kant zitten. Goed, rikshaws nemen we dus echt niet meer. Het blijkt niet zo heel erg ver lopen, een kwartiertje misschien en ondertussen komt de zon op. We lopen langs de ghats aan de Ganges en genieten van het vroege schouwspel. Het roodgouden licht zet de gebouwen in vlam en de ganges lijkt bestrooit met gouden linten. Hier en daar zijn mensen zich al in de rivier aan het wassen en worden de winkels geopend en spullen afgestoft. Deze keer vinden we Vishnu Rest House inderdaad en we nemen plaats op het terras terwijl we wachten tot er een kamer vrij komt. Ik schuif een briefje onder Gudruns deur door met aanwijzigen waar ze ons kan vinden zodra ze wakker is. We nemen een klein ontbijt en rond tien uur komt er inderdaad een kamer vrij.

Terwijl ik aan het uitpakken ben vindt Gudrun mijn bericht onder haar deur en op het terras treft ze niet mij maar Fabian bij mijn tas aan. Een plus een is twee en in dit geval betekend dat dat ik waarschijnlijk weer eens iemand ergens heb opgeduikeld om een kamer mee te delen. Het is niet de eerste keer.....
Ik hoor haar buiten met Fabian praten en storm het terras op. Het is goed haar weer te zien! Ik stel nu officieel Fabian voor en we kletsen wat over algemeenheden in het Engels. Daarna kletsen we nog wat meer over interessante nieuwtjes in het Nederlands. Het nieuws bestaat vooral uit veel Tibetaanse trouwerijen: Tuntsi, Drolkar, Palden en Lobseng gaan trouwen en het gerucht gaat dat Tensin en Tuntsi broers zijn van elkaar. We zijn weer bij.

Het is al snel rond enen. Het is erg warm en ook al zijn we sinds vijf uur op, we zijn eigenlijk niet erg moe. We gaan wat lopen langs de Ghats met zijn vieren. Wel een beetje vreemd, want het voelt alsof we nu opeens twee stelletjes zijn. Op onze slippers (!) flip floppen we langs de oevers. Overal zijn mensen kleding aan het inzepen en aan het stukslaan op grote vierkanten stenen die strategisch langs de oevers zijn geplaatst. Het wassen wordt vooral door mannen gedaan en het ziet ernaar uit dat ze in dienst zijn bij een wasserette. Meestal liggen er vijf tot acht stenen naast elkaar en het slaan van de kleding op de stenen klinkt als een concert. Er zit ook een bepaalt ritme in, drie keer slaan, beetje inzepen en dan weer een paar keer slaan. Dan spoelen in het lichtbruine Gangeswater en uitwringen. Vlakbij baden waterbuffels in hetzelfde water. Op hun gemak waden ze vlak langs de wassers op zoek naar een warm plekje om op te drogen en hun toilet te doen. Over toilet gesproken, Gudrun is momenteel dikke maatjes met het toilet. Overal waar we er een tegenkomen moet ze er persoonlijk kennis mee maken. Geen idee wat ze gegeten heeft om dit te bewerkstelligen, maar we zijn alledrie blij dat zij het heeft en niet wij. Terug bij ons Resthouse wil ze ook nog even langs haar eigen toilet voor het geval die zich ondertussen wellicht wat buitengesloten is gaan voelen. Tijd voor een hernieuwde kennismaking. Wij wachten buiten want het plan is een boot te huren voor een uur of twee. We vinden een goede bootman die roeit en gidst tegelijk. Hij heeft er duidelijk lol in. Hij vertelt ons over de huizen van de maharadjas die zo prominent langs de oevers staan. De meesten ervan zijn nu onbewoond of omgebouwd tot een hotel of guesthouse. De regering verbiedt renovatie en vernieuwing langs de oevers uit angst dat het gezicht van de stad langs de oever teveel veranderd. Je ziet inderdaad ook geen moderne gebouwen langs de oever, maar hier en daar wel ingestorte gebouwen waar nu helemaal niets mee gebeurd.
Ook vertelt hij ons over de crematies op de Ghats. Er zijn niet zo heel veel ghats waar crematies gebeuren, we zien er maar twee. De belangrijkste is de Dasaswamedh Ghat waar zich zo te zien ook de meeste toeristen verzamelen. Foto’s mogen er niet gemaakt worden uit respect voor de families van de overledenen. Echter, ver weg, vanaf de boot mogen we toch een paar foto’s schieten.
We vragen naar de gevallen waarin er geen crematie plaatsvind voor de overledene en hij noemt vijf situaties waarin de overledene niet gecremeerd hoeft te worden om te ontkomen aan reincarnatie. Deze vijf uitzonderingen zijn:
- mensen die omkomen door een slangebeet (deze mensen zijn al aangeraakt door Shiva zelf en dus zuiver);
- zwangere vrouwen (het ongeboren kind in hen is puur en mag niet worden gecremeerd);
- kinderen onder tien (tot die leeftijd heeft een kind nog geen identiteit en is puur genoeg om niet gecremeerd te hoeven worden);
- sadhu’s (die zichzelf als levende god beschouwen en daarom puur genoeg zijn);
- en dieren.
Kans is dus dat je een van deze lichamen ergens ziet drijven in de Ganges. Echter wij zien nergens ook maar een glimps van een lichaam of lichaamsdeel. Al die maanden heb ik verhalen gehoord van mensen die in Varinasi zijn geweest en verhaalden over half verbrande lichaamsdelen en lijken in de rivier. We hebben kennelijk geluk, want we zullen de komende dagen niets van dat alles zien. Ook het verhaal dat arme mensen niet genoeg geld hebben voor een volledige crematie en er soms lichamen maar half verbrand worden kan naar het rijk der fabelen worden verwezen. Er bestaat namelijk een goedkopere manier van crematie, de elektrische oven, maar men kiest daar pas voor als het echt niet anders kan. Het probleem is namelijk dat bij de electrische crematie het de pelvis ook wordt verbrandt en het is traditie dat de oudste man in de familie dit persoonlijk ik de ganges gooit.
Onze bootman, Sanjay, heeft nog meer verhalen over botten. Hij vertelt dat er in Varinassi ook regelmatig moorden zijn, mensen die van de brug stroomopwaards worden gegooid. Natuurlijk zal niemand op of om kijken hier wanneer er een lichaam voorbij komt drijven in de Ganges. Waneer het lichaam komt bovendrijven beland het vaak op de over tegenover de Ghats waar diverse dieren zich tegoed doen aan wat nog eetbaar is. De botten blijven dan liggen en worden volgens Sanjay dan verzamelt door mensen die ze verkopen aan de suikerfabriek. Kennelijk worden er botten gebruikt om het suiker wit te maken. Nu weet ik niet zoveel van het proces om suiker te maken, maar als dit waar is, zijn er maar weinig vegetariers in dit land. Die opmerking heb ik een paar weken eerder al eens gehoord en ik moet maar eens proberen uit te vinden of er iets van dit verhaal op waarheid berust.

Sanjay is behalve bootman ook een begenadigt vliegeraar. Terwijl we over de Ganges varen vinden er serieuse vliegergevechten plaats boven onze hoofden. De truc is om de lijn van een andere vlieger te laten breken en Sanjay, ervaren als hij is, vangt de gevallen vliegers op in zijn boot. Het lukt niet altijd om de vlieger droog te houden en in die gevallen droogt hij ze tijdens het vliegeren in de wind. We zijn net op weg om een vlieger op te vangen wanneer er een luide knal is. Een dikke rookwolk vormt zich Dasaswamedh Ghat. Wat er precies is gebeurd kunnen we niet gezien, maar er is in ieder geval wel iets ontploft. Snel roeit Sanjay ons naar de plaats des onheils. Mannen die daar in een bootje aangemeerd liggen vertellen ons dat er waarschijnlijk een gascilinder ontploft is, maar zeker is het vooralsnog niet. Langzaam aan begeven we ons richting Resthouse. Ik wil daar nog even rusten maar dat lukt niet echt. Fabian is in een kletsbui en hij blijkt een ontzettende flirt te zijn. Ondanks dat praten we over voetbal wanneer Rabi en Gudrun er ook bij komen. Wanneer het donker is gaan we ergens een hapje eten, maar niemand heeft echt trek.

Wat het precies is aan Varinassi weet ik niet, maar aan het eind van de dag zijn we allemaal echt moe. We gaan vroeg slapen. Alhoewel .... in onze kamer stikt het van de muggen en ik ben daar wel aan gewend, maar Fabian kan niet slapen tot hij ze allemaal persoonlijk naar de volgende wereld heeft geholpen. Terwijl ik al in bed lig, staat hij in zijn boxershorts muggen om zeep te helpen. Hij springt van de ene naar de andere hoek van het bed en vanuit mijn positie heb ik een geweldig uitzicht op wat hij onder zijn boxers aanheeft: niets! Enthousiast roep ik dat hij dan weer iets meer naar links en weer iets meer naar rechts moet gaan. Fabian heeft niets door en springt lustig door de kamer. Wanneer hij dan eindelijk klaar is, gaat hij ook onder de dekens, maar van slapen komt niets. Tot diep in de nacht wil hij kletsen, kletsen, kletsen. Over van alles en nogwat. Wanneer ik mijn ogen sluit heb ik nog maar drie uurtjes tot zonsopgang.