foto shoppen

22 februari 2008

Het is een van mijn laatste dagen in Hoi An en ik besef opeens dat ik helemaal niet zoveel foto's heb genomen. Het weer heeft natuurlijk ook niet meegezeten, dus goed licht om foto's te maken was er niet. Vandaag is het niet veel beter, maar ik ga desondanks mijn best doen.

Eerst moet ik mijn busticket bevestigen en ontbijten. Na het ontbijt, onderweg naar Hanh cafe kom ik er echter achter dat ik alles bij me heb behalve mijn busticket. Dat is dus niet zo handig. Ik ga maar weer terug naar mijn kamer om het op te halen. Deze open bus tickets bevallen me trouwens heel goed. Het is super gemakkelijk om te bevestigen en de plekken waar dat kan zijn makkelijk te vinden. Je regelt de prijs een keer en kan de rest van de maand ervan genieten. Na Hanh Cafe loop ik de stad in.

Het is er gelukkig niet zo druk als de vorige keer dat ik er was. Toen was het weer veel beter en waren er busladingen vol toeristen op pad. Nu zijn er wel toeristen, maar de meeste mensen bij de tempels zijn Vietnamezen. Vandaag is het kennelijk een speciale dag. Voor zover ik het kan zien kunnen vandaag de mensen hun toekomst voorspelling afhalen bij de tempel. Door een koker met stokjes te schudden tot er een stokje met een nummer uitvalt verkrijgen de mensen een papiertje dat correspondeert met het nummer op het stokje. Normaal gesproken zijn die papiertjes klein en staat er een soort van spreuk op die van toepassing is voor je, maar vandaag krijgen mensen een A5 met info voor het komende jaar. Er wordt veel gebeden en wierrook gebrand. Ik moet op het internet nog eens opzoeken wat zo speciaal is aan vandaag.

Bij een van de tempels waar je niet voor toegang hoeft te betalen neem ik plaats op een stoel. Op het tafeltje naast me staat een pot met koude Chinese thee en tien miniscule kopjes. Gastvrijheid van de tempel. Ik zit aan de zijkant van een brede pad dat overdekt is en leidt naar het altaar. Tegenover me zit een man met een scheef gezicht en drie tanden in zijn mond. Het brede deel van zijn stropdas draagt hij in zijn borstzak en zijn kleding lijkt ongeveer zo oud als hij is. Een jongen met een brommerhelm op komt met hem praten en ik begrijp uit wat ik zie dat hij de man vraagt wanneer hij denkt te vertrekken, want de man maakt het duidelijk met zijn houding en toon dat hij van plan is hier nog wel even te blijven. De jongen loopt terug naar buiten. Hij kijkt niet blij.
De man loopt op zijn gemak rond in de tempel en bekijkt alles wat er gebeurd en wat er op de borden hangt. Hij blijft staan bij een bord met Chinese tekens op rood papier, ik ga er vanuit dat hij de tekens kan lezen. Misschien is hij zelf van Chinese oorsprong.

Vlak naast me is een groep Vietnamese jongeren gearriveerd. Een van hen heeft een camera bij zich en maakt ongegeneerd foto's van allerlei dingen in de tempel. Ze hebben geen wierrookstokjes bij zich, dus gaan zonder te bidden gelijk door naar de koker met stokjes. Een van de meisjes blijft achter met de brommerhelmen in de hand. Ze krijgt later wierrook aangeboden van een vrouw die er zo'n twintig in de hand heeft en gaat dan toch ook nog even bidden. De anderen hebben hun voorspelling al afgehaald en giechelen terwijl ze elkaars voorspellingen lezen. Er wordt trouwens wel geld gedoneerd voor de voorspelling wordt afgehaald. Het is een gift, maar niet geheel vrijwillig lijkt het. Voor diegenen die een grote donatie doen is er ook nog een rood plakkaat ter grote van een nummerbord met een Chinese gouden tekst op een rode achtergrond. Het zal ook wel een voorspoedig jaar bevorderen.

Na de tempel loop ik verder door de stad. Hier en daar vragen vrouwen met draagmanden of ik a.u.b. een foto van hen wil nemen, om daarna er geld voor te vragen. Ik heb echter helemaal geen zin in geposeerde mensen op een foto te zetten en sla de aanbiedingen af. Overal roepen brommertaxi's naar me. Hallo, hallo, HALLO, motorbike??? Af en toe is het om gek van te worden. Ik kan er heus zelf wel een vinden als ik ze 'em nodig heb en dat heb ik eigenlijk nooit. Meestal antwoord ik niet, ik wil alleen gelaten worden met mijn gedachten en in mijn beleving van de plek, maar vaak betekend het dat ze staan te roepen alsof ik doof ben. Wat is wijsheid?

Ik kom bij een andere tempel terecht waar twee draken in het midden op het plein staan. Achter hen rookwolken van allle wierrook dat er wordt gebrand. Het zijn zo net echte draken. Het is niet makkelijk er een foto te maken, want er zijn nogal wat toeristen aanwezig en voor me staat een Engelsman die er eeuwig over doet een foto van twee vrouwen voor de draken te maken. Hij staat ver van ze af en heeft daardoor telkens andere mensen in beeld waardoor hij de foto niet kan nemen. En dan als het moment zich voordoet is hij te langzaam. Te precies. Na een minuut of vijf komen de vrouwen niet meer bij van het lachen en smeken hem de foto nu eindelijk te nemen. Er staat ondertussen een groep toeschouwers om hen heen. Ik loop naar de arme man toe en vraag hem of ik anders een foto van hen drieën zal nemen. De man blijkt echter niet bij de vrouwen te horen en de vrouwen roepen luid ja wanneer ik aanbied de foto te nemen. Binnen een paar seconden heb ik de foto genomen en iedereen om me heen moet er om lachen. De man, een Engelsman, noemt me een trouble maker en ik kan niet anders dan het met hem eens te zijn en verontschuldig me al lachend. Ik wens hem succes met de vrouwen vandaag.

Ik ben wel klaar met mijn fotosessie. Helemaal tevreden ben ik niet, maar er zitten een paar leuke bij...