Yaan
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
24 Januari 2008 | Thailand, Bangkok
Drie turven hoog met een drie turven breed afro kapsel, wijde pijpen met hooggehakte laarzen is hij cool genoeg om een t-shirt met een cartoonversie van zichzelf erop te kunnen dragen. Yaan is niet knap, maar charmant en hij weet het. Mijn stijl trekt mensen aan, zegt hij er zelf over zonder enige arrogantie. Het is waar.
Het enige dat niet cool is aan Yaan is zijn stem. Hij heeft de knauwerige hoge stem die de Thai zo eigen is en die niet past bij zijn uiterlijk.
Ik ken Yaan sinds ik voor het eerst voet zette in DDM het Koreaanse Guesthouse in Bangkok. Dat is nu ruim twee jaar geleden. Yaan is een begrip in de Khao San buurt en beroemd (lees berucht) onder Koreanen in heel Thailand. Wie ik ook spreek, allemaal kennen ze Yaan. De meiden hebben allemaal hun eigen verhaal; Yaan vindt vrouwen erg prettig en laat dat duidelijk aan iedereen merken. Heel in het begin flirtte hij ook met mij, maar het was niet zoals met de andere meiden: voorzichtiger, met minder overtuiging. Ik vind het niet erg, hij is mijn type niet en het geeft me de gelegenheid om al zijn trucjes van dichtbij mee te maken. Hij maakt er echt een hele show van. Let op, zegt hij, en rent op een meisje af door wie hij vervolgens giechelend wordt afgewezen. Het is nooit anders tot ze hem een beetje leren kennen. Yaan heeft altijd vrouwen om zich heen. Met een brede grijns komt hij naast me zitten. "Ze houdt van je.", zeg ik lachend. "Ik weet het zeker." Yaan doet net alsof hij me een klap gaat geven en neemt in plaats daarvan mijn hoofd tussen zijn handen en zoent me op mijn voorhoofd.
Yaan is mijn Thaise broer. In Thailand is iedereen je broer of zus ("nong" in beide gevallen). "Nong", vraag ik, "heb je onlangs nog met Mijo gesproken?" Yaan is gek op Mijo, mijn goede vriendin uit Korea. Waarom hij gek op haar is kan hij niet verklaren; ze is niet zijn type, maar hij kan het niet laten haar regelmatig te bellen, ook al zegt ze dan geen woord of hangt klakkeloos op. Op goede dagen belooft ze hem terug te bellen wat ze vervolgens nooit doet. Mijo heeft een man nodig met heel veel geld en dat is iets wat Yaan nou net niet heeft.
Yaan was elf toen zijn ouders scheidden en hij ervoor koos om dan maar voor zichzelf te zorgen. Met 200 baht (4 euro) op zak vertrok hij naar Bangkok waar hij een baanjte als afruimer in een restaurant kreeg. Hij klom over de jaren op tot hoofdkok en is nooit meer naar school gegaan. De laatste vijf jaar werkte hij als nachtportier en dj bij DDM tot de baas een keer teveel tegen hem uitviel en Yaan besloot niet meer met de man te willen werken. Zijn over de jaren heen opgebouwde Koreaanse vriendenkring waren op slag nergens meer te bekennen.
Een paar van zijn Thaise vrienden werken 's avonds op Rambutri Road. Ze maken leren tassen en verkopen die daar. Er was nog wel een plekje over voor Yaan en daar verkoopt hij nu de oorbellen die hij zelf maakt.
Het is warm in Bangkok. Het is altijd warm in Bangkok. Nu in de droge tijd geef ik de smog de schuld van de hitte en de luchtvochtigheid. Zolang je stil zit gaat het wel. Ik heb geen plan voor vanavond. Het is vandaag mijn verjaardag en eerlijk gezegd is het vooruitzicht niet erg rooskleurig. Mijo schreef me dat ze na uitgebreid Oud en Nieuw te hebben gevierd geen geld over heeft om naar Bangkok te komen en de paar mensen die ik ken in Bangkok zitten momenteel in het buitenland.
Yaan en ik kletsen tussen de vragen van klanten en de verkopen door. Er is veel gebeurd in de maanden dat we elkaar niet hebben gezien. Drie Koreaanse meiden komen om een uur of tien Yaan ophalen; hij heeft net al zijn waar ingepakt. Het is voor de meiden de laatste avond in Bangkok en ze willen dat Yaan met hun gaat drinken. Een van hen is duidelijk meer dan een kennis en wanneer Yaan voorstelt dat ik meega zodat we met z'n allen mijn verjaardag vieren krijg ik een blik toegeworpen die duidelijk maakt dat ik dat beter niet kan doen.Yaan ziet het, zegt sorry en roept terwijl hij wegloopt dat hij me later wel belt.
Het is kwart voor twee 's nachts. Mijn mobiel gaat, het is Yaan. Hij vraagt of ik al slaap en zegt dat ik me aan moet kleden, we gaan uit. Mijn verjaardag vieren.
Hij staat met zijn brommer op me te wachten. Eerst neemt hij me mee om kennis te maken met een paar vrienden van hem die een bar/restaurant hebben aan de achterzijde van Rambutri. We blijven er niet lang. Iedereen klimt op een brommer en dit keer komen we uit bij een rij grijze metalen luiken waarvan er een half open is. Het is een lokaal waar een stuk of acht tafels staan die op een na allemaal bezet zijn. De karaoke liedjes schallen door de ruimte. Je moet weten dat de Thai verschrikkelijk slechte zangers zijn, ze kunnen doorgaans geen maat en geen toon houden en dat weerhoudt ze niet om uit volle borst te zingen. Op de fiets, in de bus en vooral bij live muziek en karaoke. Vanavond zingen het ene zoetsappige lied na het andere en aan onze tafel van zeven ontdek ik dat er niet een is die wijs kan houden. Af en toe is het op het hilarische af, maar erom lachen kan echt niet. Je mag in Thailand overal om lachen, maar niet om iemand die niet kan zingen.
Het wordt al licht wanneer we naar huis gaan. "Ik blijf bij jou slapen", verklaart Yaan onderweg. Hij woont ver weg en heeft duidelijk geen zin meer om zo ver te rijden. Het betekent dat ik bij zal moeten betalen voor de kamer en daarover krijgt Yaan een woordenwisseling met de vrouw aan de receptie. "Ik heb mijn lichaam niet verkocht, ik wil gewoon blijven slapen bij mijn zus", zegt hij te haar. De blik op haar gezicht spreekt boekdelen. Hij verklaart dan naar huis te gaan. Ik begrijp het niet helemaal, het gesprek is bijna geheel aan mij voorbij gegaan. Ik neem aan dat het om het geld gaat en zeg dat het niet geeft, betaal bij en schoorvoetend gaat Yaan mee naar mijn kamer.
De kamer heeft airconditioning en tv en die moeten natuurlijk gelijk aan. Ik kruip onder de dekens, doe mijn ogen dicht en schrik wanneer Yaan opeens half op me ligt. Hij zoent me en ik draai mijn gezicht weg. "Yaan, je bent mijn broer; dat is alles dat er tussen ons is". Ik zeg het zachtjes, voel me opgelaten. Yaan gaat op zijn zij liggen, zijn gezicht naar me toe. "Dank je." zegt hij, "Ik moest het weten". Ik begrijp het: hij moest weten of ik hem had gekocht. Ik weet niets te zeggen en geef hem een zoen op zijn voorhoofd. Hij kruipt dicht tegen me aan. Zijn afro kriebelt in mijn gezicht maar ondanks dat houd ik hem stevig vast tot hij slaapt.
Het enige dat niet cool is aan Yaan is zijn stem. Hij heeft de knauwerige hoge stem die de Thai zo eigen is en die niet past bij zijn uiterlijk.
Ik ken Yaan sinds ik voor het eerst voet zette in DDM het Koreaanse Guesthouse in Bangkok. Dat is nu ruim twee jaar geleden. Yaan is een begrip in de Khao San buurt en beroemd (lees berucht) onder Koreanen in heel Thailand. Wie ik ook spreek, allemaal kennen ze Yaan. De meiden hebben allemaal hun eigen verhaal; Yaan vindt vrouwen erg prettig en laat dat duidelijk aan iedereen merken. Heel in het begin flirtte hij ook met mij, maar het was niet zoals met de andere meiden: voorzichtiger, met minder overtuiging. Ik vind het niet erg, hij is mijn type niet en het geeft me de gelegenheid om al zijn trucjes van dichtbij mee te maken. Hij maakt er echt een hele show van. Let op, zegt hij, en rent op een meisje af door wie hij vervolgens giechelend wordt afgewezen. Het is nooit anders tot ze hem een beetje leren kennen. Yaan heeft altijd vrouwen om zich heen. Met een brede grijns komt hij naast me zitten. "Ze houdt van je.", zeg ik lachend. "Ik weet het zeker." Yaan doet net alsof hij me een klap gaat geven en neemt in plaats daarvan mijn hoofd tussen zijn handen en zoent me op mijn voorhoofd.
Yaan is mijn Thaise broer. In Thailand is iedereen je broer of zus ("nong" in beide gevallen). "Nong", vraag ik, "heb je onlangs nog met Mijo gesproken?" Yaan is gek op Mijo, mijn goede vriendin uit Korea. Waarom hij gek op haar is kan hij niet verklaren; ze is niet zijn type, maar hij kan het niet laten haar regelmatig te bellen, ook al zegt ze dan geen woord of hangt klakkeloos op. Op goede dagen belooft ze hem terug te bellen wat ze vervolgens nooit doet. Mijo heeft een man nodig met heel veel geld en dat is iets wat Yaan nou net niet heeft.
Yaan was elf toen zijn ouders scheidden en hij ervoor koos om dan maar voor zichzelf te zorgen. Met 200 baht (4 euro) op zak vertrok hij naar Bangkok waar hij een baanjte als afruimer in een restaurant kreeg. Hij klom over de jaren op tot hoofdkok en is nooit meer naar school gegaan. De laatste vijf jaar werkte hij als nachtportier en dj bij DDM tot de baas een keer teveel tegen hem uitviel en Yaan besloot niet meer met de man te willen werken. Zijn over de jaren heen opgebouwde Koreaanse vriendenkring waren op slag nergens meer te bekennen.
Een paar van zijn Thaise vrienden werken 's avonds op Rambutri Road. Ze maken leren tassen en verkopen die daar. Er was nog wel een plekje over voor Yaan en daar verkoopt hij nu de oorbellen die hij zelf maakt.
Het is warm in Bangkok. Het is altijd warm in Bangkok. Nu in de droge tijd geef ik de smog de schuld van de hitte en de luchtvochtigheid. Zolang je stil zit gaat het wel. Ik heb geen plan voor vanavond. Het is vandaag mijn verjaardag en eerlijk gezegd is het vooruitzicht niet erg rooskleurig. Mijo schreef me dat ze na uitgebreid Oud en Nieuw te hebben gevierd geen geld over heeft om naar Bangkok te komen en de paar mensen die ik ken in Bangkok zitten momenteel in het buitenland.
Yaan en ik kletsen tussen de vragen van klanten en de verkopen door. Er is veel gebeurd in de maanden dat we elkaar niet hebben gezien. Drie Koreaanse meiden komen om een uur of tien Yaan ophalen; hij heeft net al zijn waar ingepakt. Het is voor de meiden de laatste avond in Bangkok en ze willen dat Yaan met hun gaat drinken. Een van hen is duidelijk meer dan een kennis en wanneer Yaan voorstelt dat ik meega zodat we met z'n allen mijn verjaardag vieren krijg ik een blik toegeworpen die duidelijk maakt dat ik dat beter niet kan doen.Yaan ziet het, zegt sorry en roept terwijl hij wegloopt dat hij me later wel belt.
Het is kwart voor twee 's nachts. Mijn mobiel gaat, het is Yaan. Hij vraagt of ik al slaap en zegt dat ik me aan moet kleden, we gaan uit. Mijn verjaardag vieren.
Hij staat met zijn brommer op me te wachten. Eerst neemt hij me mee om kennis te maken met een paar vrienden van hem die een bar/restaurant hebben aan de achterzijde van Rambutri. We blijven er niet lang. Iedereen klimt op een brommer en dit keer komen we uit bij een rij grijze metalen luiken waarvan er een half open is. Het is een lokaal waar een stuk of acht tafels staan die op een na allemaal bezet zijn. De karaoke liedjes schallen door de ruimte. Je moet weten dat de Thai verschrikkelijk slechte zangers zijn, ze kunnen doorgaans geen maat en geen toon houden en dat weerhoudt ze niet om uit volle borst te zingen. Op de fiets, in de bus en vooral bij live muziek en karaoke. Vanavond zingen het ene zoetsappige lied na het andere en aan onze tafel van zeven ontdek ik dat er niet een is die wijs kan houden. Af en toe is het op het hilarische af, maar erom lachen kan echt niet. Je mag in Thailand overal om lachen, maar niet om iemand die niet kan zingen.
Het wordt al licht wanneer we naar huis gaan. "Ik blijf bij jou slapen", verklaart Yaan onderweg. Hij woont ver weg en heeft duidelijk geen zin meer om zo ver te rijden. Het betekent dat ik bij zal moeten betalen voor de kamer en daarover krijgt Yaan een woordenwisseling met de vrouw aan de receptie. "Ik heb mijn lichaam niet verkocht, ik wil gewoon blijven slapen bij mijn zus", zegt hij te haar. De blik op haar gezicht spreekt boekdelen. Hij verklaart dan naar huis te gaan. Ik begrijp het niet helemaal, het gesprek is bijna geheel aan mij voorbij gegaan. Ik neem aan dat het om het geld gaat en zeg dat het niet geeft, betaal bij en schoorvoetend gaat Yaan mee naar mijn kamer.
De kamer heeft airconditioning en tv en die moeten natuurlijk gelijk aan. Ik kruip onder de dekens, doe mijn ogen dicht en schrik wanneer Yaan opeens half op me ligt. Hij zoent me en ik draai mijn gezicht weg. "Yaan, je bent mijn broer; dat is alles dat er tussen ons is". Ik zeg het zachtjes, voel me opgelaten. Yaan gaat op zijn zij liggen, zijn gezicht naar me toe. "Dank je." zegt hij, "Ik moest het weten". Ik begrijp het: hij moest weten of ik hem had gekocht. Ik weet niets te zeggen en geef hem een zoen op zijn voorhoofd. Hij kruipt dicht tegen me aan. Zijn afro kriebelt in mijn gezicht maar ondanks dat houd ik hem stevig vast tot hij slaapt.
-
30 Januari 2008 - 08:04
Giti:
lieve kit,
je verhalen vergrijzen niet. ik zie, nog steeds kleurrijk en steeds weer anders.
Ondanks dat ik geen tijd heb om uitgebreid te antwoorden (het gaat met mij) vind ik steeds boeiend om over je leven te lezen!
kus,
giti -
30 Januari 2008 - 08:51
Saskia:
Lieve Kit,
Het spijt me dat ik je verjaardag vergeten ben. Daar ben ik nou niet zo goed in :-) Toch wens ik je een gelukkig en voorspoedig nieuw levensjaar. Je verhaal is van ongekende kwaliteit. Zou je het niet willen verkopen?
Het ga je goed. -
30 Januari 2008 - 11:17
Dick, Samantha & Do:
Lieve Kitty,
Als nog van harte gefeliciteerd. Sorry dat we je verjaardag vergeten zijn, maar als nog het aller beste van ons toegewenst. Het is leuk om je verhalen weer te lezen,en het inspireerd ons bij het zoeken van een vakantie bestemming. De omgeving waar je zit vinden wij erg mooi.
De groetjes en nog veel plezier
Dick, Samantha en Domenica -
30 Januari 2008 - 17:56
Henny:
Kit,
je verhalen verrassen me telkens weer en zo leuk om af en toe een inkijkje in je leven te krijgen!
liefs, Henny -
31 Januari 2008 - 12:05
Miranda Lageman:
Hey Kitje,
Ten eerste nog van harte xxx. Wat een mooi verhaal weer. Ben wel benieuwd naar hoe Yaan er uitziet, al heb ik door je verhaal wel een beeld.
Dag lieve schat, dikke koessss
Miranda -
31 Januari 2008 - 12:28
Carolien:
Fijn om weer een hoofdstuk uit je boek te hebben mogen lezen! Je bent weer lekker onderweg. Happiness is the way! Dikke kus. -
01 Februari 2008 - 12:38
Janneke:
Hey lieve Kit, Iedere keer als ik je verhalen lees hoop ik dat er ooit een boek uitkomt. Wauw.
Ik denk regelmatig met gepaste jaloezie aan je... haha!
Dikke kus, Janneke -
02 Februari 2008 - 07:04
Michiel:
Hoi Kit,
als eerste natuurlijk nog gefeliciteerd met je verjaardag (ik weet niet of mijn sms-je Thailand nog heeft gehaald?)!
Leuk verhaal weer, ben blij dat je het weer naar je zin hebt. Lijkt me daar een stuk beter dan hard werken in dit kouwe landje ;-) Mocht het je interesseren, hier ligt sneeuw (brrr).
Hoop snel weer wat van je te lezen!
kus
michiel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
