in vogelvlucht

(Gudrun, ik heb voor dit stuk grote delen van mijn mail naar jou gepikt. Sorry, ik was lui!)

Lieve mensen, ik zit uiteraard nog in India, al is het aftellen geblazen nu.
Ik heb al eens eerder verteld dat ik natuurrampen lijkt aan te trekken, (ik heb zelfs al eens gehoord dat ik een natuurramp ben, maar dat ter zijde) en uiteraard zat ik ook deze keer vlakbij het gebied dat is getroffen door een grote aardbeving. Nou ja, vlakbij is overdreven, ik zat in Uttaranchal. De meeste ramptoeristen gaan kijken nadat de ramp is geweest, ik ben het doorgaans net voor. Ik lag heerlijk op bed tv te kijken toen ik de beving voelde. Ik heb mijn portie aan aardbevingen al ruimschoots gehad en wist wel wat er aan de hand was. Dus, snel aangekleed en naar buiten. Maar niemand hier leek ervan op te kijken en ik vroeg me af of ik het niet toch mis had. Ik ben terug op bed gaan liggen en het hele voorval weer net zo snel vergeten als de beving duurde.

Nee er zijn ergere schokken in het leven ..... zoals de realisatie dat je na bijna een jaar dan toch eindelijk India gaat verlaten. En .... het is vreselijk gemakkelijk en verschrikkelijk moeilijk tegelijkertijd. Zoals het met alles gaat hier. Het was heel vreemd, de tijd het afgelopen jaar heeft altijd oneindig geleken. Ik slenterde maar een beetje door het Indiase landschap met het gevoel dat ik nooit uitgeslenterd zou raken. Of hoeven raken. Maar opeens is het dan daar, dat moment dat je kriebels in je buik krijgt, dat je weer nagels gaat bijten. Ik begreep er niets van. Toen kwam het aan als een klap in mijn gezicht: ik had nog 'maar' zes weken en moest nog een ticket naar Bangkok kopen! Dat is opeens ongewoon korte tijd om zoiets substantieels voor elkaar te krijgen. En ik wilde nog zoveel zien!! Ik had nog zeker 70% van Noord India geheel onontdekt laten liggen. Man man, nachtenlang baadde ik in het angstzweet. Moelijke zaken stel ik ook nog eens het liefst zo lang mogelijk uit, totdat het te laat is en ik nog meer problemen heb dan ervoor. Dus ik dacht: ik moet een plan maken.

Een PLAN!! Ongehoord. Het was al heel lang geleden dan ik mijn laatste plan had en wist niet goed hoe het aan te pakken. Prioriteit had natuurlijk het ticket. Daar moest ik snel aan zien te komen. En afhankelijk van de vliegdatum kon ik dan een route door India uitstippelen. Deze realisatie overkwam me in Dheradun, vlak voor ik aan de Char Dham wilde beginnen. Dus ik naar het reisburo in Dheradun waar ze me uiteraard een veel te duur ticket wilden aansmeren. Ik had voor het geld naar Parijs kunnen vliegen. Dus, nee bedankt, ik zwaaide nog naar de verbijsterde reisagent voor ik de deur uitrende. Daar stond ik dan.... nu nog maar zes weken minus vijf minuten en nog steeds geen ticket. Ik kreeg hulp van twee Indiers die ik in Ladakh had leren kennen. Ik had hen geschreven dat ik wellicht naar Delhi kwam om een ticket naar Bangkok te bemachtigen en dat ik het een goed plan vond met hen daar een biertje te drinken. Een van hen stuurde mijn mail door naar de reisagent van zijn firma die meteen voor me de mogelijkheden ging uitpluizen. Ze kwam met NOG duurdere tickets aanzeilen. En nadat ik haar een indicatie gaf van de prijs die ik wilde betalen, zei ze dat ze de volgende dag contact met me op zou nemen. Ik heb nooit meer van haar gehoord.

Dat laatste wist ik toen natuurlijk nog niet en na twee dagen zonder nieuws ging ik starten met de Char Dham in de veronderstelling dat het ticket, bij wijze van spreken, in de post zat.
Ik heb toen Yammunotri en Gangotri/Gaumukh bezocht. Het is, behalve ongelooflijk mooi, zo net buiten het seizoen ook financieel goed te doen. Ik was net op tijd, drie weken later zou de Char Dham sluiten voor de winter. Dan is het, vanwege de sneeuw, onbereikbaar. Het was heerlijk weer stevige wandelingen te maken en nog fijner het helemaal onafhankelijk te doen.

Enfin, terug van Gangotri kwam ik erachter dat het ticket duidelijk niet in de post zat. Ik was radeloos. Ik besloot de Char Dham toch maar af te maken in een dag of drie, vier en dan naar Delhi te gaan om alles te regelen. Het tweede deel van de Char Dham heeft uiteindelijk bijna drie weken in beslag genomen. Niet in de laatste plaats omdat het ten noorden van Dheradun ligt en mijn eerste stopplaats ten zuiden lag. Ik wilde naar Uttarkashi en kwam in Rishikesh terecht. Ik had tot nu toe Rishikesh zorgvuldig vermeden; ik had er veel over gehoord en niets ervan sprak me aan. Het bleek geheel onterecht! Ik ben ik de stad zelf gebleven en heb veel op en neer gependeld naar Laksman Juhla waar de grote tempels staan en het toeristenverkeer elke dag in de file staat.
Ik vond er een reisagent die me een ticket voor een redelijke prijs aanbood en dat heb ik aangenomen. Toen pas kon ik het plan rondmaken. Kalender erbij, de LP van India in de aanslag, het groot treinenboek open op tafel. Een hele middag heb ik gerekend, gepland, gezocht. Toen was het PLAN klaar. Over vijf dagen kon ik terug zijn van Kedarnath, de laatste Dham. Dan mijn ticket ophalen en op naar Darjeeling en Sikkim. Daar een paar dagen vertoeven en dan doortreinen naar Kolkata waar vandaan ik zou vliegen. Ik had ruim de tijd voor Darjeeling dacht ik, dus als er hier of daar een dag extra nodig was, was het geen probleem. Dus, treintickets gekocht van Rishikesh tot zo dicht mogelijk bij Darjeeling. De man achter het treinloket was wel jolig, maar totaal imcompetent en verkocht me tickets die niet op elkaar aansloten. Bovendien kon hij de trein voor de laaste vijfhonderd km niet vinden in zijn systeem. Hij was een complete trein kwijt! Dat laatste ticket moest ik maar ter plaatse aanschaffen was zijn advies. Het ticket wat niet aansloot moest uiteraard gewijzigd worden waarvoor ik de boete mocht betalen. Vijf minuten na aankoop. Ik was zo boos dat ik er niets van gezegd heb. Anders waren er heeeeeeel veel heeeeeele nare woorden tevoorschijn gekomen. Mijn bui was al slecht, een zwerver die vlakbij me zat terwijl ik de eindeloze formulieren invulde had zich met mij duidelijk in beeld zitten aftrekken. Niet stiekem, nee echt duidelijk open en bloot zitten rukken alsof het arme ding eraf moest. Ik heb hem door de politie laten afvoeren.

Jeetje wat dwaal ik af.
Oh ja, ik zou de volgende dag mijn ticket Bangkok bij de reisagent kunnen ophalen, maar kreeg dezelfde dag nog bericht van het reisbureau dat 'er complicaties waren'. Ik had al van tevoren afgesproken dat de afgesproken prijs niet opeens opgehoogd kon worden. "No suprise payments". Ja, knikte te man en vroeg meteen om Rs 100 extra. Mijn blik maakte duidelijk dat dat niet ging gebeuren en hij leek erin te berusten. Tot dit bericht dus. Ik bel op. Jaaaaaa, ..... ik stond nu op de wachtlijst voor stoelen met Biman Airlines. Wat er precies met de plaats die eerder vanavond nog vrij was was gebeurd kon hij verklaren. Hij vroeg of ik niet wilde overstappen naar Indian Airlines. Nee dat wilde ik niet. Maar het was een betere luchtvaartmaatschappij die direct naar Bangkok vloog, kwam hij ter verdediging. En het ticket is duurder, voerde ik tegen, en dat wil ik niet. Ik wil BIMAN. Nee hoor, het ticket voor Indian Airlines was niet duurder, ik hoefde maar Rs 700 bij te betalen. Indiase logica. Ik maakte heel duidelijk dat hij mijn Biman ticket ergens vandaan zou produceren of ik zou de aanbetaling morgenochtend komen terugclaimen. Ok, zei de man, hij zou het ticket a.s. zaterdag voor me hebben.

In plaats van af te wachten ging ik richting Badrinath en Kedarnath, de laatste bestemmingen van de Char Dham. De geplande vijf dagen werden er negen. De afstanden waren enorm en ik heb met de langzaamste bussen in India meegereden. En ik had het voor geen goud willen missen. Ik ben er verliefd geworden. Op dat deel van India en meer dan dat .... op een INDIER. Ja, zucht, het is echt waar. Op een Indier. Wanneer je verliefd op een Indier wordt weet je in ieder geval zeker dat je veel te lang in India hebt vertoefd. Het gebeurde vlak voor Kedarnath in een heel klein plaatsje Rambala genaamd. Ik vond een kamer bij een dhaba/guesthouse waar de kok/manager/manusje van alles mijn hart volkomen stil deed staan. Dilber is de mooiste man (26 jr) die ik OOOOOIT heb gezien. Uiteraard veel te jong, daar val ik nu eenmaal als een blok voor. Lichtbruine ogen, roze lippen, gitzwart haar. De beschrijving van maar al te veel Indiers zou ik zo zeggen. Nee, er is niets tussen ons gebeurd. Hij te verlegen en ik, helaas, bij mijn volle verstand. We hebben misschien drie woorden gesproken met elkaar. Mijn Hindi goed genoeg om eten te bestellen, zijn Engels goed genoeg om de bestelling in ontvangst te nemen. Niet meer dan dat. Maar, als blikken inderdaad meer kunnen zeggen dan duizend woorden, dan is er behoorlijk wat tussen ons gezegd. En het is erg. Ik heb het heeeeeel zwaar te pakken. Ik krijg al meer dan een week geen hap door mijn keel. Elke dag hoop ik dat het vandaag weggaat. Maar het lijkt erop dat ik dan toch India met pijn in mijn hart zal verlaten. En dan op naar de Thaise stranden. Ja ja, ik kan niet wachten tot ik een heerlijke duik in de zee kan nemen. Zalig!! Ik wordt er al helemaal blij van als ik eraan denk. Ondanks de tranen in mijn hart.

Ik zal op de 18e vliegen. Met Indian Airlines. Ja, je leest het goed. Terug van de Char Dham wachtte me een verrassing. Ik was er al een beetje op voorbereid. Na bijna een jaar hier te zijn geweest weet je wel beter dan dat je zomaar een ticket naar Bangkok kan regelen. De dag dat ik terugkwam in Rishikesh ging ik meteen langs bij de reisagent. Hij overhandigt me een Indian Airlines ticket. Ik kijk hem blanko aan. Indian Airlines is niet hetzelfde als Biman, stel ik sissend vast. Hij draait nerveus met zijn vingers. Nee, dat ticket kon hij niet voor me regelen, dus heeft hij deze maar voor me aangeschaft. Ik hoef maar Rs 300 bij te betalen. Ik herinner hem met een iets minder blanko blik: No surprise payments. Hij begint te zweten. Om een heel lang verhaal iets korter te maken: ik heb nu een rechtstreekse vlucht met Indian Airlines voor hetzelfde geld als ik voor het Biman ticket zou betalen. Niet slecht he? Echt hoor, ik lust ze rauw die gekke mannen hier.

Een uiteenzetting over de Char Dham kunnen jullie vinden onder die titel. De laatste bestemming, Kedarnath, was ik echter niet langer toerekeningsvatbaar en heb me niet of nauwelijks kunnen concentreren op de prachtige omgeving daar. Ik ben nog net zo bij geweest om wel foto's te nemen, maar mijn hart was elders. De schoonheid van dat gebied valt niet in te beelden, dus dat moeten jullie maar van me aannemen.

Hier, de laatste dagen in Kolkata, maak ik weinig mee. Het voordeel van de grote stad is dat je even onzichtbaar kan zijn en daar geniet ik met volle teugen van. Verder probeer ik mijn dagboek de computer in te krijgen, wat voor enorm saaie, lange dagen zorgt. Maar hopelijk ben ik daarna eindelijk bij, qua dagboek en qua mail. Tot de volgende keer, vanuit Thailand!!