Ze trekken op elkaar

28 mei 2005

"Ze trekken op elkaar". Dat zei Patrick, een Belg, onlangs tegen mij in Shimla. Hij doelt op de mensen en de dieren in India. En hij heeft gelijk; mens en dier leven hier zo dicht op en met elkaar dat ze in sommige opzichten op elkaar zijn gaan lijken. Zo zie ik in de blik van de koe die midden op straat blijft staan wanneer er een tien-tonner bus of vrachtwagen op haar afstormt, de onverschillige blik van de man bij de photoshop die Gudrun's foto's nog niet klaar heeft. Het lijkt hem bijzonder weinig te kunnen schelen dat hij zijn afspraak de foto's vanochtend af te leveren niet nakomt. Hij herkauwt Gudruns woorden langzaam voor hij na vijf minuten met een antwoord komt...

De honden hier in McCloud Ganj lijken op de mensen die langs de straat bedelen. Ze kijken je met zielige, grote, bruine ogen aan en als je iets zegt of terugkijkt kom je het eerste halfuur niet meer van ze af. Jengelend lopen ze mee, grijpen je hand ..... smeken je. Zonder jou redden ze het eind van de dag niet. Maar wanneer ze doorhebben dat je ze niets gaat geven, draaien ze zich om en gaan verder spelen tot het volgende slachtoffer zich aandient. Ik zou precies hetzelfde over de bedelaars kunnen zeggen.
Elke avond, wanneer de straten uitgestorven zijn en de stad slaapt nemen de honden het gezag over de stad over. Er wordt druk uitgewisseld waar iedereen zich bevindt en vreemden krijgen er behoorlijk van langs. Ze doen me denken aan de honden in Tunesie die je ook nachten wakker kunnen houden. Echter in Tunesie praten niet alleen de honden met elkaar, ook andere dieren zoals ezels, kippen, geiten en katten doen vrolijk mee. Een heuse kakofonie. Daarin lijken ze erg op hun Arabische medebewoners die ook vaak graag door elkaar heen roepen.

Langs de treinsporen zie ik vaak dakloze families elkaar vlooien. Hierarchische motieven daargelaten gaat het precies zoals bij apen.
In Shimla leeft de lokale bevolking in kooien als apen in een dierentuin. Om alle huizen zijn hekwerken aangebracht die van grond tot plafond reiken. Zo staan planten, hangt was en zit men vrijwillig achter de tralies. En dit allemaal vanwege apen! In Shimla neemt moeder natuur wraak in naam van alle onvrijwillig opgesloten apen ter wereld. Eindelijk zit de mens hier een keer gevangen. De Makaken vormen het grootste probleem. In gangs van tien, vijftien stuks schuimen ze de straten en huizen af op zoek naar eten en vers gewassen kleding om mee te spelen. Wanneer in Shimla sokken verdwijnen in de was zal niemand er van opkijken.
De Langhurs zijn de Nepalezen onder de apen, zoals de Makaken de Indiers zijn. Langhurs zijn trots, een beetje schuw en een stuk rustiger dan de Makaken. En ook al leven ze in dezelfde wijk, de bruine vacht en de iele lijfjes van de Makaken steken toch maar schril af tegen de buitengewoon fotogenieke pracht van de Langhurs met hun volle, doch elegante en gedistingeerde lichamen. Het zijn de Makaken die aan je deur komen rammelen vroeg in de ochtend of tijdens jouw middagdutje. Het zijn wederom zij die nieuwsgierig naar je staren en je af en toe, in een stoere bui, aan het schrikken maken door opeens vlakbij je een uitbarsting hebben. Om zo jouw aandacht maar te krijgen. Waar doet dat me toch aan denken?

En wat zijn wij dan, de toeristen hier bedoel ik? Wij zijn letterlijk de vreemde eenden in de bijt. Slechts zelden kom je hier in India eenden tegen alhoewel waarschijnlijk op sommige plaatsen wat meer dan op anderen. We zijn bijzonder, maar niet om onze pracht. Met onze bruine saaie veren lijken we op de zwervers die we zijn. Vergeleken bij de Indiase pauwen (de pauw is het symbool van India en men ziet er elke dag uit alsof ze naar een feest gaan) zien wij er maar armoedig uit. Met ons vreemde gesnater, waar niemand hier kop nog staart in kan ontdekken, kwekken we de dagen vol. En trekken, wanneer we het gehengel van de lokale bevolking zat zijn, naar de volgende vijver. Om daar, wederom, met onze aanwezigheid de openbare wanorde te verstoren.