coupé S10 48/56

09 november 2004

Ik zal even mijn medepassagiers van coupé S10 48/56 voorstellen. De eerste die ik ontmoet is het wit/grijs harige mannetje van 71 jaar. Hij komt net van zijn kinderen in Delhi vandaan en is nu onderweg naar huis. De man heeft vroeger een baan bij de overheid gehad en spreekt, mede daardoor, goed Engels. Hij is echter hardhorend en daardoor gaat de conversatie toch nog wat moeizaam. Even later stappen twee mannen in punjabi outfits in. Allebei norse gezichten; een heeft een slecht been en heeft constant twee plaatsen nodig om goed te kunnen zitten. Dan de stille man van middelbare leeftijd met wie ik overdag de raambank deel.
Maar het leukste contact heb ik met het oude heertje. Hij verteld over zijn loopbaan en kinderen en vraagt naar de gewoontes van mijn geboorteland. Welke kleding dragen we daar, wat eten we? Hoe zit het met religie? Aandachtig neemt hij mijn antwoorden in zich op en ik de zijne.

Ondertussen komt de man van het avondeten langs en ik bestel een thali (rijst met verschillende groenten, tortilla-achtig brood en yoghurt). In de trein krijg je er dan ook nog een zakje water bij. Ja, een zakje.
Tegen half zeven wordt het donker, een signaal voor mijn lichaam dat het etenstijd is. Maar wat er ook aan eten langskomt, geen thali. Men eet hier in principe pas laat; om negen of tien uur. Het oude heertje probeert me over te halen ondertussen een soepje te nemen. "Het is echt heerlijke tomatensoep", zegt hij en zet zijn meest overtuigende gezicht op. De eerste keer sla ik af. Ik wil m'n honger bewaren voor de thali. Maar drie kwartier later bezwijk ik voor de verleiding. En het is waar: het is een heerlijk soepje. Ik mag er zelf niet voor betalen; ik ben te gast hier zegt het mannetje. Latere pogingen van mijn kant om hem iets aan te bieden blijken vruchteloos. Ondanks zijn leeftijd en zijn sterk verminderde gehoor is hij me telkens te snel af. Tijdens de reis betaal ik geen enkel soepje en maar zelden een kop thee.

De conducteur komt langs. Hij wijst me erop dat ik volgens de lijst uitsluitend mag zitten op m'n bed. Kennelijk is het bed aan meerdere mensen toegewezen. Ik knik begrijpend en zet dan m'n allerliefste glimlach op. Ik moet twee dagen reizen, vertel ik hem, misschien dat hij toch nog ergens een plaats kan vinden waar ik kan slapen? Ik knipper nog even met m'n ogen voor wat extra effect en zie dat het aankomt. Even later komt hij vertellen dat hij een bed heeft voor me: het is het bed waar ik al die tijd al op zat. Nou, is dat niet toevallig?
Twee uur later komt de conducteur nog een keer langs met de d.efinitieve lijst. Ik zit ondertussen op het bed boven de mijne, want op de mijne ligt "de rustige man" uit te rusten. Ik vind het prima, maar de conducteur niet. Zo klopt zijn lijst niet meer. Onmiddelijk moet er geruild worden en we weten allebei beter dan er tegenin te gaan.
Het gevoel van geluk verdwijnt snel wanneer ik erachter kom dat het bed zo'n 30 cm te klein is voor mij. Ik kan niet lang opgerold liggen dus 's nachts neem ik stieken het bovenbed tegenover me in beslag. De rest van de reis wordt het bed door niemand anders geclaimd.

Later op de avond arriveert nog een passagier: de zakenman in blits pak. Deze laatste blijkt de staarder van het gezelschap te zijn. Er is er altijd wel eentje. Alle alarmbellen gaan in m'n buik af, maar m'n hoofd -bedwelmd door de soep, de thali en het leuke gezelschap tot dan toe- luistert niet.
Hij vraagt of hij even naar de muziek op mijn md-speler mag luisteren. Uiteraard mag dat. Daarna gaat hij druk en nadrukkelijk met zijn mobiel aan de slag. De mobiele telefoon is hier een statussymbool al begrijp ik niet waarom. Zelfs bedelaars hier hebben er een op zak.
Ik moet even luisteren naar zijn concert van telefoondeuntjes, Mozart en Kylie Minoque passeren zij aan zij de revue.
Natuurlijk beschikt hij ook nog over een Hindi repertoir, dus ook daarvan krijg ik een medlie te horen.
Ik twijfel wanneer ik mijn md met Hindi muziek tevoorschijn haal, maar ja, wat kan er nou helemaal gebeuren? Ik biedt hem mijn md-speler aan en hij zet dankbaar de koptelefoons op. Hij luistert kort naar de muziek, neemt een sprong en wurmt zich tussen mij en de man naast me in. Nu hij bijna op m'n schoot zit ruik ik de alcohol op zijn adem. "Weet je wat dat liedje betekend?", vraagt hij. Ja dat weet ik wel en terwijl ik de Engelse vertaling geef begin ik nattigheid te voelen. "Toen ik je zag werd ik verliefd op je" vertaal ik zo onbenullig mogelijk. "Is het mischien een hint?" vraagt hij me. Ik struikel bijna over alle ontkenningen die ik er tegelijk uit probeer te persen, maar het is lastig iemand onder de invloed van alcohol ergens van te overtuigen. Vijftien minuten lang ben ik bezig het tot hem door te laten dringen dat ik geen prijs stel op zijn gezelschap. Daarna laat hij me gelukkig met rust, maar het staren kan hij niet laten.