weer in het verkeer

08 november 2004

Ok, op naar Goa dan maar. Ik neem een rustige start van de dag. Op m'n dooie akkertje pak ik in en kijk ondertussen nog wat tv, zodat ik rond twaalf uur toch nog moet gaan haasten. Er gaat niets boven een goede planning.

Eenmaal buiten nog even internetten en daarna naar Vivek toe om te ontbijten. Ik heb een lange weg te gaan en dat gaat beter met een volle maag. Op het dakterras geniet ik van de prachtige middag. Het is nu op het heetst van de dag. Ik wordt aangesproken door Steven. Hij ziet m'n tas staan en vraagt zich af of ik kom of ga. Al snel zitten we bij elkaar aan tafel en wisselen oorlogsverhalen uit. Hij is net een week of twee in India en heeft totaal 6 weken. Net zijn studie afgerond en hij heeft besloten eerst nog drie maanden er opuit te trekken alvorens zijn nieuwe baan te starten. Het is altijd leuk om reiservaringen met elkaar te delen. Het is alsof je bevestigt krijgt wat je mee hebt gemaakt. Veel reizigers in India vragen zich af of zij het zijn die gek zijn, omdat je zoveel dingen hier niet begrijpt. Wanneer je dan hoort dat iemand anders het ook niet begrijpt is dat een enorme opluchting. We hebben het o.a. over alle nepverhalen die je hoort en trucs die op je worden uitgeprobeerd. Daarmee kan iedereen hier makkelijk een uur vullen; zowel reizigers als inwonenden. We weten allemaal hoe lastig het is om van 'touts' (op commissiebasis werkende gidsen) af te komen en ook iedereen heeft eigen methoden om de trucs te doorzien en af te handelen. Dus kletsen we altijd heel wat af over dit onderwerp. Zoveel, dat ik besef dat ik wel vaart mag gaan maken als ik m'n trein wil halen. Ik neem afscheid van Steven en ga nog even naar de drogist om medicijnen te halen. Al vier dagen is m'n maag tegen me. Ik heb geen eetlust en het eten wat ik binnenkrijg loopt er gelijk weer uit. Het laatste heb je wel vaker in India. Het voedsel is scherp en niet altijd even gezond. Maar nu heb ik echt het gevoel dat ik ziek ben en dat kan ik niet hebben op zo'n lange tocht. De komende 40 uur zal ik ruim 2300 km afleggen met de trein.
Met medicijnen op zak loop ik Steven tegen het lijf. Hij is in het gezelschap van een tout. ''Dat heb je snel gedaan" grap ik tegen hem. De tout is er gelijk vandoor. Steven moet duidelijk nog wat aan zijn trucs werken.

Ik neem de autoriksha (uitgebouwde scooter) naar Nizzamuddin Station. De chauffeur rijdt roekeloos, maar het schiet wel lekker op. Vlak bij de India Gate vraag ik me af of Indiase chauffeurs nou eigenlijk heel goede of bijzonder slechte rijders zijn. Ik heb bussen, vrachtwagens en auto's elkaar op millimeters afstand zien passeren op plaatsen waar je denkt dat er maar plaats genoeg is voor één. En niet door roekeloosheid, maar door een ongelooflijk staaltje vakmanschap. Tegelijkertijd zie je zelden een auto zonder deuk(en). Die komen er natuurlijk niet vanzelf in. Ik besluit er binnenkort eens over te schrijven. Nog geen minuut later rijdt er een scooter op ons in. Het gaat allemaal heel snel. Wij komen van links een druk verkeerspunt oprijden en van rechts komt er een scooter met hoge snelheid door de bocht. Hij kan ons niet meer ontwijken en na een intieme ontmoeting met de zijkant van de autorikshaw glijdt hij zijlings de drukke weg over. Mijn chauffeur reageert onmiddelijk en rent naar de man toe om hem van de weg te halen. Ikzelf blijf zitten; het is veel te druk op de weg. Mij te gevaarlijk. Wanneer man en scooter van de weg geraapt zijn zet mijn chauffeur ons ook langsde kant. Ik overweeg een andere riksha te nemen, want dit zal vast wel even gaan duren. Er is behoorlijk wat schade aan beide voertuigen, maar gelukkig lijkt de man verder helemaal in orde te zijn. Er wordt niet geschreeuwd of gefoeterd. Geen boze blikken of verwijten. En men tovert ook geen verzekeringspapieren tevoorschijn. Ik weet eigenlijk niet goed waarom me dat verbaast. Misschien is het de schrik waardoor ik even niet besef dat dit nog steeds India is. Natuurlijk heeft men geen verzekering. Dat kost geld. En zolang alles het nog doet is er niets aan de hand.
Dat in dit geval iedereen zo rustig reageert mag als regel worden beschouwd, maar dat wil niet zeggen dat er hier geen agressie in het verkeer is. Ik heb eens een chauffeur de weg zien blokkeren omdat hij uitstapte, scheldend op de chauffeur achter hem toestapte en die door het open raampje dreigde te trekken. De chauffeur achter hem had hem, in zijn ogen, niet snel genoeg laten passeren. Een schitterende menselijke versie van de gorilla die hard op zijn borst staat te slaan.
Maar nu gaat het gelukkig een stuk gemoedelijker. Het stof wordt van de man afgeslagen en al snel zijn we weer onderweg.

Ik heb afgelopen vrijdag geen plaats in de trein, maar op de wachtlijst gekocht. De trein zat al volgeboekt en dan kom je in de mallemolen van de wachtlijsten terecht. Hoe het werkt weet eigenlijk niemand, maar op mirakuleuze wijze komen de laatste uren voor vertrek opeens plaatsen vrij. Ik zie dat ik als een van de laatsten een plaats toegekend heb gekregen. Dat is heel mooi. Nu moet ik bekennen dat als ik geen had gekregen ik ook gewoon had meegegaan. Ik heb de ervaring dat wanneer er geen plaats meer is in de computers er meestal nog genoeg plaats is in de trein. Hoe dat komt weet ook niemand.

Laat de reis maar beginnen!