what do you want?

12 oktober 2004

Het is lichter dan normaal in de kamer rond deze tijd en het klinkt alsof het regent. Moet haast wel sneeuw zijn! Ik wrijf net zo lang in m'n ogen tot ze op een kier staan en zie het meteen. De bergen tegenover ons zijn wit. Geweldig! Meteen uit bed natuurlijk alhoewel het in de kamer niet bepaald warm is. Ik kan m'n adem zien. Ik gluur tussen de gordijnen door en pak meteen m'n camera en m'n schoenen en ga het dak op. Overal ligt sneeuw. Ook op het dak, maar het is duidelijk aan het smelten. Vandaar dat het klinkt alsof het regent. Het uitzicht is adembenemend en ik blijf zo lang mogelijk. De kou drijft me uiteindelijk weer terug naar m'n kamer.
Ik heb zin in een vroege start en maak de emmer leeg zodat ik kan douchen. Al snel blijken echter de leidingen bevroren en ik heb net al ons water weggegooid! Dat was niet zo slim. Terug in bed dan maar. Straks maar even water los zien te peuteren beneden.

Rachel is ondertussen ook wakker en we gaan naar beneden voor ontbijt. Ze maken een vuur voor ons in de keuken en een kop thee en zo worden we weer een beetje mens. Ontbijt kunnen we echter voorlopig wel gegeten, want er staat water op het vuur. Helaas niet voor ons. Maar, wordt ons verzekerd, over tien minuten werkt het water weer....en inderdaad. Snel douchen en pakken en dan maar hopen dat we weg kunnen vandaag.
Het ziet er echter somber uit. Er zijn geen bussen en men vertelt ons dat de wegen vandaag niet toegankelijk zullen zijn vanwege drie grote landverschuivingen. We wachten het nog even af terwijl we een fantastische aardappelparantha voor ontbijt krijgen. Het zonnetje schijnt en het is een heerlijke ochtend.We wachten en wachten, maar geen bussen. Alle berichten zijn negatief. Vandaag geen verkeer naar Chamba.

Terug naar het hotel dan maar. Daar horen we dat de eigenaar van het hotel vanmiddag naar Chamba gaat en ons wel een lift kan geven. Ok, afwachten dan maar.
Om een uur begint het ergens op te lijken. Iedereen is klaar om te gaan na de lunch. Dus om twee uur stappen we in de auto na te hebben afgesproken dat we de benzinekosten zullen delen. We hebben mooi weer en het wordt een prachtige rit. De landverschuivingen zijn overal al opgelost en de bussen en jeeps rijden al weer. Waarom komt dat niet als een verrassing?
Maar het moet worden gezegd, ondanks dat we met z'n drieën op de achterbank zitten is het comfortabel en we gaan veel sneller dan met de bus. Voor we het weten zijn we in Chamba waar ons nog een verrassing staat te wachten. We moeten samen 300 rupees betalen voor de rit. Zeker drie keer zoveel als de benzine kost. We zijn boos en teleurgesteld. Wat is er gebeurd met die vriendelijke mensen die ons zo goed hebben geholpen tot nu toe? Het is niet de prijs, maar het principe. Nou ja, eigen schuld. Hadden we maar een prijs moeten afspreken. Het is zelden dat je hier mensen volledig vertrouwd en dit is de reden waarom.

Het is even een zoektocht om een redelijk geprijsde kamer te vinden, maar vinden er een naar onze zin vlak bij de bushalte. Komt mooi uit, want morgenochtend moeten we vroeg op.
Ik ga nog even ergens iets eten en kom bij een echt Indiaas tentje terocht waar ik heerlijke dal en veg met rijst en chapatti voorgeschoteld krijg. Het is hier druk en ik heb een tafel uitgezocht waar een knappe, westers geklede jongen zit te eten. Hij eet rustig door en bemoeid zich met zijn eigen zaken. Precies wat ik had gehoopt. Hij gaat weg en er komt een oudere, bebaarde man voor in de plaats. Hij bemoeid zich bepaald niet met zijn eigen zaken en praat tegen me. Ik kan hem niet verstaan, maar krijg sterk de indruk dat hij me oneerbare voorstellen doet. Gel.ukkig ben ik al bijna klaar met eten. Ik loop naar buiten en wordt benaderd door een man die vraagt: "Yes madam, so what is it you want?".
Het is niet de eerste keer dat me dat wordt gevraagd en toch sta ik elke keer weer versteld van deze vreemde benadering. Kennelijk wil je als westerling altijd iets? Maar ik wil helemaal niets. Of, toch wel: ik wil met rust gelaten worden. Ik wil niet bekeken worden als een aap in de dierentuin. Ik wil niet praten met iedereen die hier met mij wil praten. En ik wil al helemaal niets kopen of huren. Dus zeg ik hem dat ik helemaal niets wil! En daarmee is de kous af.