druk druk druk
Door: Kit Weissman
Blijf op de hoogte en volg Kit
22 Oktober 2004 | India, Dharamsala
22 oktober 2004
Het leven van reizigers gaat niet bepaald over rozen. Het is afzien. 's Ochtends voor dag en dauw opstaan om de zonsopgang te zien, ontbijten op je favoriete stekkie, wat kletsen, wandelen, lezen, tempels of mensen bezoeken. Je hebt het er maar druk mee. 's Avonds uit eten, wat kletsen, wandelen, lezen, tv kijken en mensen bezoeken. Of, in Dharamsala, naar het café.
Het begon onschuldig genoeg: Gudrun is een koffieliefhebber en haar zoektocht naar een goed kopje koffie bracht ons naar een bar genaamd McClo's. Ik ben zelf geen koffiedrinker, maar de glimlach op haar gezicht toen ze bij McClo's haar koffie proefde was dezelfde die ik heb als ik chocolade truffelcake eet. Sindsdien zitten we elke avond in McClo's.
Het pand is in twee secties opgedeeld. Beneden het restaurant waar je snacks en Baskin Robbins-ijs kan krijgen, boven het cafégedeelte waar menig vrijwilliger en jonge Tibetaan de lange avonden slijt. Er staan lange rijen tafels met kerststerren als verlichting. Het is bijna altijd druk en eigenlijk nooit saai. De vijf avonden die we daar hebben doorgebracht waren elk zeer verschillend. Elke avond weer hebben we nieuwe vriendschappen gesloten met dan al niet dronken Tibetanen. Deze lieve, gulle, zachtaardige en aanhankelijke mannen hebben bepaald geen talent op het conversatievlak. Ze vragen of ze erbij mogen komen zitten om daarna met een glimlach op het gezicht geen woord meer over hun lippen te laten komen. Volstrekt tevreden in hun eigen wereld en ze komen er alleen uit om met je mee te lachen, maakt niet uit waar je om lacht. Of om je uit te nodigen voor een feest.... bij hun thuis. Dat zal me een feest wezen!
Deze mannen met hun lange zwarte haar en hun opmerkelijke gelijkenis met de Amerikaanse indianen zijn zonder uitzondering allemaal in Tibet geboren en zijn vrijwel allemaal ooit boedhistische monniken geweest. Allen die ik gesproken heb zijn in de afgelopen tien tot vijftien jaar uit Tibet gevlucht. Ik ben hier in Dharamsala naar het Tibetaans museum geweest en heb foto's gezien van de vluchtelingen die de barre en gevaarlijke tocht over de Himalaya maken. Velen komen tijdens de tocht om het leven. Erover praten met ons doen ze niet. Het enige wat je uit hen krijgt, is dat hun familie nog steeds in Tibet woont en het onmogelijk is ze te zien. Iets in hun toon en uitdrukking maakt dat je niet verder vraagt.
India, in tegenstelling tot Nepal, heeft tot nu toe altijd geweigerd vluchtelingen uit te leveren aan China.
India heeft toegestaan in de vorming van Tibetaanse nederzettingen en heeft de deuren open voor allen die uit Tibet zijn gevlucht. Er is echter een opmerkelijk feit: mannen met lang haar komen niet in aanmerking voor een definitieve status. Nu hebben bijna alle Tibetaanse mannen lang haar, monniken uitgezonderd. En ze zijn er met recht ontzettend trots op. De enige mogelijkheid om je haar te behouden is d.m.v. een hartverscheurend pleidooi en een som geld aan de tussenpersoon. Het klinkt mij in de oren als weer zo'n list om deze mensen geld uit de zak te kloppen. Ze hebben het niet verdiend.
Een avond kwamen te zitten we naast een Amerikaan en drie Indiase mannen. De Amerikaan gekleed in een punjabi hemd en de Indiërs gekleed in westerse kledij; echte juppies. Omgekeerde wereld.
De eerste beleefdheden waren snel uitgewisseld. De mannen spraken vloeiend engels zoals echte juppen betaamt. Over en weer stond de avond in het teken van het uitwisselen van wetenswaardigheden en de sfeer was vrij genoeg om eindelijk dan die vraag te stellen die al zo lang op mijn lippen brandt: waarom staan Indiase mannen zo vaak en lang in hun kruis te wroeten? Opeens was het stil, ook al had ik ze al voor ik de vraag stelde gewaarschuwd dat hij enigszins, tja, genant was. Ik had ook gezegd dat ze niet persé met een antwoord hoefden te komen, maar na een korte stilte kwam een eerste antwoord. "Het is de warmte en de luchtvochtigheid". Aha. Even later een ander:" Het is gewoon een slechte gewoonte". Dat ligt vast dichter bij de waarheid, maar het volgende wat hij me toevertrouwde niet:"Ik heb het zelf nog nooit gedaan". Het is duidelijk, geheel toevallig zit ik die avond naast drie heilige boontjes.
De avond erna zitten we weer temidden de Tibetanen. Ze zijn vrolijk en uitgelaten. Sommige staan te dansen en een van hen, Palden, barst zo nu en dan uit in traditioneel Tibetaanse zang. De reden voor de vrolijkheid staat op tafel: vier flessen wijn en zes flessen bier. Dit was kennelijk voldoende om de groep van tien man in hogere sferen te brengen. Net als Indiers zijn deze mannen snel dronken en vanavond is het onze beurt om niet te spreken. We zitten er met een glimlach op de lippen en lachen mee als er gelachen wordt. Ook al weten we niet waarom.
Het leven van reizigers gaat niet bepaald over rozen. Het is afzien. 's Ochtends voor dag en dauw opstaan om de zonsopgang te zien, ontbijten op je favoriete stekkie, wat kletsen, wandelen, lezen, tempels of mensen bezoeken. Je hebt het er maar druk mee. 's Avonds uit eten, wat kletsen, wandelen, lezen, tv kijken en mensen bezoeken. Of, in Dharamsala, naar het café.
Het begon onschuldig genoeg: Gudrun is een koffieliefhebber en haar zoektocht naar een goed kopje koffie bracht ons naar een bar genaamd McClo's. Ik ben zelf geen koffiedrinker, maar de glimlach op haar gezicht toen ze bij McClo's haar koffie proefde was dezelfde die ik heb als ik chocolade truffelcake eet. Sindsdien zitten we elke avond in McClo's.
Het pand is in twee secties opgedeeld. Beneden het restaurant waar je snacks en Baskin Robbins-ijs kan krijgen, boven het cafégedeelte waar menig vrijwilliger en jonge Tibetaan de lange avonden slijt. Er staan lange rijen tafels met kerststerren als verlichting. Het is bijna altijd druk en eigenlijk nooit saai. De vijf avonden die we daar hebben doorgebracht waren elk zeer verschillend. Elke avond weer hebben we nieuwe vriendschappen gesloten met dan al niet dronken Tibetanen. Deze lieve, gulle, zachtaardige en aanhankelijke mannen hebben bepaald geen talent op het conversatievlak. Ze vragen of ze erbij mogen komen zitten om daarna met een glimlach op het gezicht geen woord meer over hun lippen te laten komen. Volstrekt tevreden in hun eigen wereld en ze komen er alleen uit om met je mee te lachen, maakt niet uit waar je om lacht. Of om je uit te nodigen voor een feest.... bij hun thuis. Dat zal me een feest wezen!
Deze mannen met hun lange zwarte haar en hun opmerkelijke gelijkenis met de Amerikaanse indianen zijn zonder uitzondering allemaal in Tibet geboren en zijn vrijwel allemaal ooit boedhistische monniken geweest. Allen die ik gesproken heb zijn in de afgelopen tien tot vijftien jaar uit Tibet gevlucht. Ik ben hier in Dharamsala naar het Tibetaans museum geweest en heb foto's gezien van de vluchtelingen die de barre en gevaarlijke tocht over de Himalaya maken. Velen komen tijdens de tocht om het leven. Erover praten met ons doen ze niet. Het enige wat je uit hen krijgt, is dat hun familie nog steeds in Tibet woont en het onmogelijk is ze te zien. Iets in hun toon en uitdrukking maakt dat je niet verder vraagt.
India, in tegenstelling tot Nepal, heeft tot nu toe altijd geweigerd vluchtelingen uit te leveren aan China.
India heeft toegestaan in de vorming van Tibetaanse nederzettingen en heeft de deuren open voor allen die uit Tibet zijn gevlucht. Er is echter een opmerkelijk feit: mannen met lang haar komen niet in aanmerking voor een definitieve status. Nu hebben bijna alle Tibetaanse mannen lang haar, monniken uitgezonderd. En ze zijn er met recht ontzettend trots op. De enige mogelijkheid om je haar te behouden is d.m.v. een hartverscheurend pleidooi en een som geld aan de tussenpersoon. Het klinkt mij in de oren als weer zo'n list om deze mensen geld uit de zak te kloppen. Ze hebben het niet verdiend.
Een avond kwamen te zitten we naast een Amerikaan en drie Indiase mannen. De Amerikaan gekleed in een punjabi hemd en de Indiërs gekleed in westerse kledij; echte juppies. Omgekeerde wereld.
De eerste beleefdheden waren snel uitgewisseld. De mannen spraken vloeiend engels zoals echte juppen betaamt. Over en weer stond de avond in het teken van het uitwisselen van wetenswaardigheden en de sfeer was vrij genoeg om eindelijk dan die vraag te stellen die al zo lang op mijn lippen brandt: waarom staan Indiase mannen zo vaak en lang in hun kruis te wroeten? Opeens was het stil, ook al had ik ze al voor ik de vraag stelde gewaarschuwd dat hij enigszins, tja, genant was. Ik had ook gezegd dat ze niet persé met een antwoord hoefden te komen, maar na een korte stilte kwam een eerste antwoord. "Het is de warmte en de luchtvochtigheid". Aha. Even later een ander:" Het is gewoon een slechte gewoonte". Dat ligt vast dichter bij de waarheid, maar het volgende wat hij me toevertrouwde niet:"Ik heb het zelf nog nooit gedaan". Het is duidelijk, geheel toevallig zit ik die avond naast drie heilige boontjes.
De avond erna zitten we weer temidden de Tibetanen. Ze zijn vrolijk en uitgelaten. Sommige staan te dansen en een van hen, Palden, barst zo nu en dan uit in traditioneel Tibetaanse zang. De reden voor de vrolijkheid staat op tafel: vier flessen wijn en zes flessen bier. Dit was kennelijk voldoende om de groep van tien man in hogere sferen te brengen. Net als Indiers zijn deze mannen snel dronken en vanavond is het onze beurt om niet te spreken. We zitten er met een glimlach op de lippen en lachen mee als er gelachen wordt. Ook al weten we niet waarom.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
